بریده‌هایی از کتاب بیدل به انتخاب بیدل

طلسم حیرتم و یک نفس قرارم نیست به‌آب آینۀ دل سرشته‌اند مرا

احتیاج خودشناسی، جوهر آیینه نیست من اگر خود را نمی‌دانم، تو می‌دانی مرا

نیم چو ماه نو از آفتِ کمال، ایمن همان به‌کاستنم می‌برد فزودن‌ها

ز شرم نرگس مخمور او چندان عرق کردم که سر تا پای من میخانه شد از شیشه‌چیدن‌ها

ز نیرنگ فسون‌پردازی الفت چه می‌پرسی تو در آغوشی و من کشتۀ از دور دیدن‌ها

مخور ای شمع، از هستی، فریب مجلس‌آرایی که یک گردن نمی‌ارزد به‌چندین سربریدن‌ها

فرقی نداشت عزّت و خواری در این بساط بیدار شد غنا، به‌طمع تا زدیم پا

جهان طوفان رنگ و دل همان مشتاق بیرنگی چه سازد جلوه با آیینۀ مشکل‌پسند ما

صد سنگ شد آیینه و صد قطره گهر بست افسوس، همان خانه خراب است دل ما

تا نگاهی گل کند ذوق تماشا رفته است چون شرر سامان فرصت اینقدر داریم ما

تا شیشه نه‌ای، سنگ نشسته‌ست به‌راهت از خویش تهی شو، ز دل تنگ برون آ

صورت وهمی به‌هستی متّهم داریم ما چون حباب، آیینه بر طاقِ عدم داریم ما

فضولی می‌کنم در انتظار مهر تابانش گرفتم پرده بردارد، کجا تاب است شبنم را

بیدل! به‌خاکساری خود ناز می‌کند ای در غبار دل ز خیالت دفینه‌ها

حیرت، آیینۀ با خویش دوچار است اینجا

دامن چیده درین دشت تنزّه دارد خاک صیاد گل از خون شکار است اینجا

جز ناله به‌بازار تو دیگر چه فروشیم این است متاع جگر خسته‌دکان‌ها بس دیده که شد خاک و نشد محرم دیدار آیینۀ ما نیز غباری‌ست از آن‌ها

حُسنِ مطلق داشتم، خودبینی‌ام آیینه کرد اینقدرها هم اثر می‌بوده است اوهام را

از حیرتِ دل، بندِ نقابِ تو گشودیم آیینه‌گری کار کمی نیست در اینجا

رمز دو جهان از ورقِ آینه خواندیم جز گَردِ تحیر، رقمی نیست در اینجا