بریده‌هایی از کتاب بیدل به انتخاب بیدل

دامنِ مستی به‌آسانی نمی‌آید به‌دست باده خون‌ها می‌خورد تا نشئه پیدا می‌کند

گو بسوزد آه مجنون بر رخِ لیلی، نقاب شرم می‌بالد به‌خود، چندان‌که محمل می‌شود

گرد حسرت این‌قَدر سامان بالیدن نداشت ما همان یک ناله‌ایم امّا جهان کهسار بود

گر بهشتم مدّعا می‌بود تقوی کم نبود امتحان رحمتی دارم، گناهی می‌کنم

چون شمع، جمله اشکِ پشیمانی خودیم

زاهدا لاف از محبّت می‌زنی، هشیار باش زخم شمشیر است این، خمیازۀ محراب نیست

شعله، طفل نی‌سواری بیش نیست

بیدل! از آیینه عبرت گیر و بس تا نفس باقی بود دل بی‌صفاست

گویند بهشت است و همان راحت جاوید جایی که به‌داغی نطپد دل چه مقام است

کاش هجران، داد من می‌داد اگر وصلی نبود شمع تصویرم که از من سوختن هم ننگ داشت

خاک غارت پرورِ بنیاد این ویرانه‌ایم هر که آمد اندکی ما را پریشان کرد و رفت

رفته‌ام از خویشتن چندان که می‌آیم هنوز بیخودی از ماضی‌ام طوفان استقبال ریخت

گر فنا خواهم غم قطع امیدم می‌کشد مرگ هم چون زندگانی بی‌تو مشکل بوده است

کدام موج در این بحر، بی‌تردّد ماند به‌خود مناز ز جهدی که اختیار تو نیست

ز فرق و امتیاز کعبه و دیرم چه می‌پرسی؟ اسیر عشق بودم، هر چه پیش آمد پرستیدم

بس‌که ما را شعلۀ درد وداع از هم گداخت آب گشتیم و روان از دیدۀ یاران شدیم

به‌اسباب تعلّق جمع نتوان یافت آسودن دو عالم محو گردد تا رسد مژگان به‌مژگانی

به‌ذوق دل، نفسی طوف خویش کن، بیدل! تو کعبه در بغلی، جا به‌جا چه می‌جویی؟

در این گلزار آخر از فسون فرصت اندیشی فسردیم و نبستیم آشیانی در دل تنگی

بلندی‌های قصر نیستی را نیست پایانی که من چندان که برمی‌آیم از خود، نردبان دارم