بریده‌هایی از کتاب بیدل به انتخاب بیدل

ندارم در دبستان محبّت مشق بیکاری به‌یادت سطر اشکی می‌نویسم، ناله می‌خوانم

عالم معنی شدیم و داغ جهل از ما نرفت کرد بیدل! علم‌های بی‌عمل، ما را کتاب

ندانم بیش از این عشق از من بیدل چه می‌خواهد غریبم، بینوایم، خانه ویرانم، پریشانم

باز چون جاده به‌پایی که ندارد رفتن رفتم از خویش به‌جایی که ندارد رفتن خاک گشتیم و هوای تو نرفت از سر ما چه کند کس به‌بلایی که ندارد رفتن

گر در قفس بمیریم زان به‌که اوج گیریم بی‌بال و پر اسیریم، آه از رهایی ما

ای فراموشی کجایی تا به‌فریادم رسی باز احوال دل غم‌پرورم آمد به‌یاد

از هجوم اشک ما بیدل! مپرس یار می‌آید، چراغان کرده‌ایم

مرده هم فکر قیامت دارد آرمیدن چه قدَر دشوار است

شمع تصویریم و اشک ما چکیدن آرزوست

برون از خودت گر همه اوست، بیدل! مبینش، مدانش، مخواهش، مجویش

بی‌تو زنده‌ام یعنی مرگ بی‌اجل دارم

دیدۀ انتظار را دام امید کرده‌ایم ای قدمت به‌چشم ما، خانه سفید کرده‌ایم

خبر ز خویش ندارم جز این که روزی چند نگاه شوق تو بودم، کنون خیال توام

عمری‌ست دل به‌غفلت خود گریه می‌کند این نامۀ سیه چه قدَر ابرِ رحمت است

بیدل! اگر آگه شوی از درد محبّت یک زخم به‌صد صبح تبسّم نفروشی

به‌هوای خود سری‌ها نروی ز ره که چون شمع سر ناز تا ببالد ته پا رسیده باشی

شخص نسیان، شِکوه سنج غفلت احباب نیست تا فراموشی به‌خاطرهاست در یادیم ما

غیر خاکستر دلیل اضطراب شعله نیست هر قدر پر می‌زنم، افسردگی گل می‌کند

ز بعد ما نه غزل نی قصیده می‌ماند ز خامه‌ها دو سه اشکی چکیده می‌ماند

دل بی‌نشئه‌ای داری، نیاز درد الفت کن گداز انگور را آخر شراب ناب می‌سازد