بریده‌هایی از کتاب بیدل به انتخاب بیدل

غبار جسد چشم بند است، بیدل! چو دیوارت افتاد صحراست خانه

غفلت دل پردۀ ساز تغافل‌های اوست جلوه خوابیده‌ست یکسر در غبار آینه

راز مخموری دیدار نهان نتوان داشت صد زبان در مژه دارد لب غمّاز نگاه

قد خم گشته‌ای در رهن صد عقبی امل دارم

طریق کعبه و دیر آن قدر کوشش نمی‌خواهد به‌طوف خانۀ دل کوش اگر پیدا شود راهی

مگو از ابتدای من، مپرس از انتهای من نگاهی بود و خون گشتن، چه انجامی، چه آغازی

چنان بر خود گوارا ساز نوش و نیش دوران را که گر تیغ از گلوبت بگذرد آب است پنداری

نمود معنی احوال من صورت نمی‌بندد مگر سازد خیال موی مجنون کلک تصویری

ما و حباب، آب ز یک بحر می‌کشیم خالی شدن نبرد پُری از سبوی ما

سواد نسخۀ دیدار تا روشن توان کردن به‌آب حیرت آیینه باید شست، دفترها

زین بیابان کاروان صبح، بی‌خود می‌رود نیست مقصد جز فنا، محمل‌کشان زخم را

درون خویش دارد خانۀ آیینه، بیرون را

به‌هر جا می‌روم در حسرت آن شمع، می‌سوزم جهان، آتش بود پروانۀ از بزم بیرون را

زبان شمع فهمیدم ندارد غیر از این حرفی که در خود گر توان آتش زدن مفت است محفل‌ها

ز گرد وحشت ما تیره‌بختان فیض می‌بالد تبسّم‌پاشی صبحی‌ست چین دامن شب‌ها

خلقی آفت خرمن است اینجا به‌قدر احتیاط عافیت می‌خواهی از خود اندکی غافل برآ

به‌افسون مدارا از کج‌اندیشان مشو ایمن تواضع در کمین تیر می‌دارد کمان‌ها را

به‌چنگ اغنیا دامان فقر آسان نمی‌افتد که چینی خاک گردد تا شود قابل سفالی را

همه گر عکس آفاق است در آیینه جا دارد بنازم دستگاه عالم بی‌انفعالی را

صبح نفس متاعِ جهانِ ندامتیم ناچیده رفته است به‌غارت، دکان ما