بریده‌هایی از کتاب بیدل به انتخاب بیدل

حُسن چون شد بی‌نقاب از فکر عاشق، فارغ است گل همان در غنچگی دارد دل بلبل به‌کف

که دارد فکر بی‌سامانی وضع حباب من؟ به‌رنگی گشته‌ام عریان که گویی پیرهن دارم

می پرست ایجادم نشئۀ ازل دارم همچو دانۀ انگور شیشه در بغل دارم

همچو آن آیینه کز تمثال می‌بازد صفا گم شدم در خویش از هر کس نشانی یافتم

عافیت در کشور ما دارد از آرام، رم

آه از آن یوسف که من در پیرهن گم کرده‌ام

از غبار شیشۀ ساعت قدح پر می‌کنم خشکی این بزم، نم نگذاشت در صهبای من

در این غمکده کس ممیراد یارب به‌مرگی که بی‌درد و دل زیستم من

زندگانی دامگاه این قدَر تزویر نیست از شمار سبحۀ زاهد عرق ریز است دین

در این دریا که از ساحل تیمّم می‌کند موجش به‌آب دیده می‌باید وضویی چون گهر کردن

کاسۀ انعام گردون چون حباب از بس تهی‌ست چشم گوهر هم در این‌جا سیر نتوان یافتن

چو چشمه زندگی ما به‌اشک، موقوف است دگر ز گریۀ ما بی‌خودان مپرس سبب

در شکست من بنای ناامیدی محکم است فکر تعمیری ندارم تا کند ویران مرا

شوق دیدارم چه سود از خویش بیرون رفته‌ام دیدۀ یعقوبم و جا نیست در کنعان مرا

امید و یاس، وجود و عدم، غبار خیال است از آنچه نیست مخور غم، از این‌که هست برون آ

به‌تسلیم از کمال نسخۀ هستی مشو غافل سر افتاده شاید نقطه باشد انتخابش را

زبان حال عاشق گر دعایی دارد، این دارد که یارب مهربان گردان دل نامهربانش را

یک قلم نسخۀ وارستگی آینه‌ایم هیچ نقشی نبرد سادگی از دفتر ما

خاک بر سر کرده عشق و پای در گل مانده حُسن گر بهار این رنگ دارد حیف قمری، وای سرو

در این صحرای نومیدی، بنازم ناتوانی را که بار هر که سنگین گشت می‌افتد به‌دوش او