بریده‌هایی از کتاب بیدل به انتخاب بیدل

ما را همان به‌درد شکستن، شکسته‌اند

مطلبی گر بود از هستی همین آزار بود ورنه در کنج عدم، آسودگی بسیار بود

ز بیداد آن چشم، نتوان گذشت دلی را که او خون کند، مُل کند

چشمش به‌غلط سوی دل انداخت نگاهی تیری که از آن شست خطا شد، چه بجا شد

ای بی‌خبر از عشق، مجو ساز سلامت جز سوختن آتش چه هنر داشته باشد

منع غنای دلبران نیست به‌جهد عاشقان بلبل اگر به‌خون طپد، غنچه سخن نمی‌کند

گر چرخت نوازش کرد از مکرش مباش ایمن کمان چون تیر را در برکشد، در خاک بنشاند

مرگم نکرد ایمن از آشوب زندگی جمع است رشته‌های امل در کفن هنوز

از خاک دمیدن به‌بقا صرفه ندارد ای گل ز گریبان که سر بر زده‌ای باز؟

یک قدم راه است بیدل! از تو تا دامان خاک بر سر مژگان چو اشک استاده‌ای، هشیار باش

عمرها شد قدم عافیتی می‌شمریم شمع هر چشم‌زدن می‌گذرد از سر خویش

به‌یاد آستانت هر که سر برخاک می‌مالد غبارش چون سحر پیشانی افلاک می‌مالد

ز ساز جرأت عشّاق گل نکرد صدایی مگر ضعیفی این قوم تار گردد و نالد

دلی که بردند آب نازش به‌آتش عشق کن نیازش چو شیشه بر سنگ خورد سازش کسیش جز شیشه‌گر نگیرد

مکن گردن‌فرازی تا نسازد دهر پامالت که نی آخر به‌جرم سرکشی‌ها بوریا گردد

زین همه حسرت که مردم در خمارش مرده‌اند جمع شد خمیازه‌ای چند و دهانِ گور شد

نگه را خانۀ چشم است زنجیر گرفتاری نمی‌باشد برون، پرواز ما از حلقۀ دامت

نه منزل بی‌نشان، نی جاده تنگ است به‌راهت پای خواب آلوده سنگ است

چو صبح در قفس زخم، آرزوی تو دارم تبسّمی که غبار هزار قافله آه است

از ره غفلت، عدم را هستی اندیشیده‌ایم شبهه تقریریم و استفهام ما انکاری است