بریده‌هایی از کتاب بیدل به انتخاب بیدل

عشق از مزاج ما به‌هوس گشت متّهم در شک گرفت نقطۀ وهم، انتخاب را

ز پیراهن برون آ، بی‌شکوهی نیست عریانی جنون کن تا حبابی را لباس بحر پوشانی

شوق دیدارم و یک جلوه ندارم طاقت مگر آیینه کند بر من حیران مددی

در این هوسکده تا ممکن است بیدل باش مکار آینه تا حیرتی نرویانی

خزان اندیشی از فیض بهارت بی‌خبر دارد جنون تاراج مستقبل مگردان نقد حالی را

نه گلشن را ز ما رنگی، نه صحرا را ز ما گردی به‌هر جا می‌برد شوق تو بی‌ما می‌برد ما را

دل وارسته با کون و مکان الفت نبست آخر نشست این مصرع از برجستگی، بیرون دیوان‌ها

گر دلت ره ندهد، جرمِ سیه بختی توست خانۀ آینه بر روی که تنگ است اینجا؟

به‌دل نقشی نمی‌بندد که با وحشت نپیوندد نمی‌دانم کدامین بی‌وفا آیینه دید اینجا

باعث آه حزین ما همان از عشق پرس درد می‌فهمد زبان نبض این بیمارها

عالمی بر وهم پیچیده‌ست مانند حباب جز هوا نبود سری در زیر این دستارها

دریای خیالیم، نمی نیست در اینجا جز وهم، وجود و عدمی نیست در اینجا رمز دو جهان از ورقِ آینه خواندیم جز گَردِ تحیر، رقمی نیست در اینجا

به‌غیر ساز عدم هر چه هست، رسوایی‌ست مباد سایۀ شب بر سر سحر نبود

دریاست قطره‌ای که به‌دریا رسیده است

در عدم هم قسمت خاکم همان آوارگی‌ست مرگ، آغاز مرا انجام نتوانست کرد

آرزو خون شد ز استغنای معشوقان مپرس من دعاها کردم او دشنام نتوانست کرد

گر دلت صاف است از مکروهی دنیا چه باک قُبح شخص آینه را بدنام نتوانست کرد

غیر از عرق شرم، مقابل نپسندد هستی اگر آیینه‌گری داشته باشد

ره نبردم به‌تمیز عدم و هستی خویش این دو آیینه به‌هم سخت مقابل بستند

نوای خامشان در پردۀ دود دل است اینجا نگویی شمع تنها گریه دارد، ناله هم دارد