بریده‌هایی از کتاب بیدل به انتخاب بیدل

هنوز از سخت‌جانی این قدر طاقت گمان دارم که از خود می‌توانم رفت اگر او باز می‌آید

این موج‌ها که گردن دعوی کشیده‌اند بحر حقیقت‌اند اگر سر فرو کنند

ببین به‌ساز و مپرس از ترانه‌ای که ندارم توان به‌دیده شنیدن فسانه‌ای که ندارم به‌سعی بازوی تسلیم در محیط توکّل شناورم به‌امید کرانه‌ای که ندارم

ندارد موی مجنون شانه‌ای غیر از پریشانی

ماضی و مستقبل من حال گشت از بی‌خودی رفتم امروز آن‌قدر از خود که بی‌فردا شدم

دوری از اسباب ما و من به‌حق پیوستن است قطره را از خود گستسن، دل به‌دریا بستن است

آن‌قدر سعی به‌آبادی ما لازم نیست خانۀ چشم به‌امداد نگاهی برپاست

نی نقش چین نه حُسن فرنگ آفریدن است بهزادی تو دست ز دنیا کشیدن است

جز وحشت از متاع جهان برنداشتیم بر ما مبند تهمت باری که بسته نیست

دلدار رفت و من به‌وداعی نسوختم یارب چه برق بر من آتش به‌جان گذشت؟

شکست ظرف حباب از محیط خالی نیست ز خود تهی شده از هرچه هست لبریز است

دلیل خویش پس از مرگ هم تویی، بیدل! چو شمع کشته، کسی جز تو بر مزار تو نیست

سر به‌صحرا دادۀ نیرنگ سودای توام می‌توان از مشت خاکم عالمی دیوانه ریخت

چو رنگ گل به‌شاخ و برگ تحقیقم که می‌پیچد؟ که من صد پیرهن عریان‌تر از پیراهن خویشم

به‌کام عشرتم گر وا گذاری حاصل امکان دو عالم می‌دهم برباد و یک دیوانه می‌سازم

ز بزم او چه امکان است چون شمعم برون رفتن اگر از خویش هم رفتم به‌دوش سوختن رفتم

حق جدا از خلق و خلق از حق برون، اوهام کیست تا ابد گرداب در آب است و در گرداب، آب

می‌رسد دلدار و من عمری‌ست از خود رفته‌ام یک نگاه واپسین ای شوق، برگردان مرا

غیر عریانی لباسی نیست تا پوشد کسی از خجالت چون صدا در خویش پنهانیم ما

این قدر آیینه نتوان شد که حیرانیم ما