بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

چرا ما دلمان می‌خواهد تا ابد زنده باشیم؟ چون امید داریم فردا یا فرداها کسی پیدا شود که ما از دل و جان دوستش داشته باشیم. چون می‌خواهیم حتی اگر شده یک روز دیگر را در کنار کسی که دوستش داریم سپری کنیم. چون می‌خواهیم کسی را پیدا کنیم که لایق عشق ما باشد و در مقابل بداند چگونه باید ما را دوست داشته باشد و آن‌گونه که ما لایقش هستیم عاشق ما شود.

جنتلمن کسی است که کارهایش را با آرامش، ملایمت و دقت انجام می‌دهد. تمام این‌ها در تعریف عشق نهفته است.

خیلی از افرادی که مدعی عشق هستند، تصور می‌کنند در خانه‌ای که متعلق به خداست حق زندگی کردن دارند و گناهکاران نباید وارد آن خانه شوند. چند انسان ولخرج و خوشگذران را می‌شناسید که توسط این افرادِ به‌ظاهر عاشق از این خانه رانده شده‌اند؟ آن‌ها فقط خودشان را داخل خانه می‌بینند و دیگران را خارج از آن! چهرۀ برادر بزرگ‌تر را وقتی که در حال گفتن این کلمات است تصور کنید. او با عصبانیت فریاد می‌زند درحالی‌که چهره‌اش را ابری از حسد، خشم، بی‌رحمی، حق‌به‌جانبی، لجاجت، رنجش و فقدان پرهیزکاری پوشانده است. این‌ها از علایم و نشانه‌های روحی تیره و کدر و به دور از عشق است. این‌ها همان عناصر و اجزای بداخلاقی و ناشکیبایی هستند.

با عشق همه‌چیز قابل تحمل است، همه‌چیز باورپذیر می‌شود. عشق با خود امید می‌آورد، با عشق همه‌چیز را صبورانه می‌پذیریم. عشق بی‌پایان و جاودانه است.

انواعی از نیکوکاری وجود دارد که عشق هیچ نقشی در آن‌ها ندارد. انداختن یک سکه برای فقیری در خیابان کار بسیار راحتی است، حتی راحت‌تر از نینداختن سکه است. چون با انداختن آن سکه، وجدان شما که تحت‌تاثیر آن منظرۀ دلخراش به درد آمده است، به آرامش می‌رسد و چه کاری ساده‌تر از این؟

باارزش‌ترین چیزی که بشر می‌تواند در پیشگاه خدا به انجام برساند مهربانی با بندگان اوست. جهان هستی واقعاً نیازمند این تفکر است! مهربان بودن سخت نیست. اثر و نتیجۀ مهربانی بلافاصله قابل مشاهده است و عمل و کردار بامحبت، تا ابد در ذهن دیگران خواهد ماند و در یادها حک خواهد شد. پاداش و جایزۀ این عمل بسیار زیاد و رضایت‌بخش است. ما در برخورد با دیگران، باید همیشه خود را بدهکار بدانیم و دیگران همیشه از ما عشق و مهربانی طلبکارند و چه بدهی‌ای افتخارآمیزتر از بدهی عشق.

در دنیا فقط یک چیز مهم‌تر و باارزش‌تر از شادی است و آن پرهیزکاری است. ممکن است خیلی از ما احساس شادی نداشته باشیم اما جالب است که می‌بینیم شادی و پرهیزکاری همراه و قرین هم هستند. با پرهیزکاری می‌توان به شادی رسید، همان‌طور که با پرهیزکاری می‌توانیم دیگران را هم به شادی برسانیم. خداوند متعال این توانایی را به ما اهدا کرده است. و جالب است که این کار برای ما درواقع هیچ خرجی ندارد. وقتی به ارزش معنوی این عمل فکر کنیم، می‌بینیم که واقعاً برای ما خرجی ندارد. پس چرا ما تمایلی به شاد کردن دیگران نداریم؟ چرا در این راه قدمی برنمی‌داریم؟

پس عشق تکمیل‌کنندۀ قوانین است. عشق همان قانونی است که بقیۀ دستورالعمل‌ها را شامل می‌شود. همۀ آن‌ها زیرمجموعه‌ای از عشق‌اند. عشق همان حکم و دستور الهی است که بقیۀ احکام و دستورات را قضاوت می‌کند. عشق راز زندگی است.

به ما گفته شده است که باارزش‌ترین گنجینۀ دنیای روحانی و معنوی «ایمان» است. قرن‌هاست که همۀ مذاهب و آئین‌های مذهبی روی این کلمۀ ساده تمرکز کرده‌اند. آیا واقعاً «ایمان» مهم‌ترین چیز در دنیاست؟ اما اگر این‌طور فکر کنیم کاملاً در اشتباهیم. اگر چنین باوری داشته باشیم مطمئن باشید دیر یا زود همۀ باورهایتان به پایان خواهد رسید. من چند لحظه قبل از کتاب مقدس این‌طور برایتان خواندم که ایمان، امید و عشق جاودان هستند و از بین این سه، عشق از همه مهم‌تر است.

ی‌دانم که ایمان، امید، و عشق در تمام دوران‌ها ثابت و پایدارند. این سه مفهوم برای همۀ نسل‌ها باارزشند، اما قوی‌ترین و مهم‌ترین آن‌ها عشق است.

عشق، صبور و مهربان است. عشق، به دور از حسادت و خودستایی است. عشق، به دور از خودبینی و گستاخی است. عشق به دور از تعصبات کورکورانه است. عاشق زودرنج و کج‌خلق نیست هر جا خطاکاری و پستی می‌بینید، بدانید آنجا عشق وجود ندارد. عشق، از صداقت و درستی سرخوش و لبریز می‌شود. با عشق همه‌چیز قابل تحمل است، همه‌چیز باورپذیر می‌شود. عشق با خود امید می‌آورد، با عشق همه‌چیز را صبورانه می‌پذیریم. عشق بی‌پایان و جاودانه است.

«اگر من به زبان فرشتگان با شما گفتگو کنم اما در قلبم عشقی به شما نداشته باشم، فقط ناقوسی پرسروصدا یا سنجی بوده‌ام که به شدت به هم کوبیده می‌شود. اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم". اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم، اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.»

شادی ببخشید. هیچ فرصتی را برای بخشیدن شادی به دیگران از دست ندهید چون درواقع خود شما اولین کسی هستید که از این بخشش منتفع خواهید شد؛ حتی اگر هیچ‌کس نفهمد که شما چه کرده‌اید. جهان و هستی اطراف شما با این عمل غنی‌تر می‌شود و ظرفیت‌های ویژه‌ای برایتان در نظر می‌گیرد و همه‌چیز برایتان آسان‌تر می‌شود. ما فقط یک‌بار در این دنیا زندگی می‌کنیم و این مسیر را یک‌بار طی خواهیم کرد. پس چه خوب است که هر خیر و خوبی‌ای را که قادریم انجام بدهیم، یا هر عاطفه و محبتی را که می‌توانیم به انسان‌های دیگر نشان بدهیم، همین امروز به نمایش بگذاریم. بیایید این کردار خیرخواهانه را به تأخیر نیندازیم و آن را نادیده نگیریم زیرا دوباره این مسیر را طی نخواهیم کرد. ما فقط یک‌بار فرصت زندگی کردن داریم.

عشق از ۹ جزء ساخته شده است: کسی که عاشق است باید این اجزا را در روح خود احساس کند: صبر و بردباری: عشق صبور و بردبار است. مهربانی: عشق مهربان است. بخشندگی و سخاوت: با حضور عشق، حسادت و غبطه خوردن بی‌معناست. فروتنی: عاشق به دور از خودستایی و خودبینی است. ادب و تواضع: عاشق گستاخ و بی‌ادب نیست. بدون خودخواهی: عاشق بر خواستۀ خود پافشاری نمی‌کند. خوش‌اخلاق: عشق به دور از زودرنجی و کج‌خلقی است. صادق و بی‌تزویر: عاشق به دور از رنگ و ریاست. بی‌ریا و صمیمی: هرجا خطا و اشتباهی دیده شود، بدانید آنجا عشق حضور ندارد و برعکس هرجا صداقت و حقیقت دیدید، حتماً در حضور عشق بوده است.