بریده‌هایی از کتاب عشق ورای ایمان

چون عشق وجود دارد، ما هم وجود داریم؛ و عشق، اثباتی در وجود خداست. کسی که لذت عاشق بودن را چشیده باشد از لحظه‌لحظۀ بودنش در این دنیا لذت می‌برد و خدا را با سرخوشی و شادی بی‌نهایت می‌پذیرد. خدا سرمنشأ عشق است. خدا عشق مطلق است. پس عشق بورزید!

چون عشق وجود دارد، ما هم وجود داریم؛ و عشق، اثباتی در وجود خداست. کسی که لذت عاشق بودن را چشیده باشد از لحظه‌لحظۀ بودنش در این دنیا لذت می‌برد و خدا را با سرخوشی و شادی بی‌نهایت می‌پذیرد. خدا سرمنشأ عشق است. خدا عشق مطلق است. پس عشق بورزید!

چرا ما تمایلی به شاد کردن دیگران نداریم؟ چرا در این راه قدمی برنمی‌داریم؟ درحالی‌که شادی درونی ما با بخشیدن کم نمی‌شود و اگر آن را در روحمان پنهان کنیم یا به بند بکشیم، هیچ‌گاه رشد نمی‌کند و پرورانده نخواهد شد. برعکس، وقتی شروع به شاد کردن دیگران می‌کنیم درواقع مزرعۀ روحمان را شخم زده و بذر محبت کاشته‌ایم و درنهایت این سهم خود ماست که چندین برابر شده است.

کمی پیش از این، من به قلب آفریقا رفته بودم. آنجا زنان و مردانی را ملاقات کردم که محبت و عاطفۀ سفیدپوستی را که با او آشنا شده بودند هنوز در خاطر داشتند. دیوید لوینگستون همان سفیدپوستی است که آن‌ها با او مواجه شده بودند. وقتی من در آن قارۀ سیاه پا جای پای او می‌گذاشتم، چهره‌های مردم با شنیدن نامش از شوق می‌درخشید. وقتی دربارۀ او حرف می‌زدند به هیجان می‌آمدند. آن‌ها حتی نمی‌فهمیدند لوینگستون به آن‌ها چه گفته است اما عشقی را که در قلب او می‌تپید احساس کرده بودند. اگر چنین عشقی به انسان‌ها داشته باشید، در آن صورت هر کاری که انجام بدهید صداقت در آن موج خواهد زد.

اما به‌راستی چرا عشق از ایمان برتر است؟ زیرا ایمان صرفاً جاده‌ای است که ما را به سمت عشقی بزرگ‌تر هدایت می‌کند. چرا عشق از نیکوکاری برتر است؟ زیرا نیکوکاری فقط جلوۀ ظاهری عشق است. یکی از راه‌هایی است که در آن عشق جلوه می‌کند و همیشه کل از جزء برتر است. نیکوکاری فقط یک راه است. یکی از هزاران راهی که عشق به ما نشان می‌دهد تا از طریق آن‌ها به معشوقمان نزدیک و نزدیک‌تر شویم.

ما اغلب عقاید و جملات و عباراتی باشکوه را می‌شنویم که در ابتدا به نظر می‌رسد قادرند دنیا را متحول کنند اما درواقع آن‌ها فقط کلماتی هستند تهی از احساس و فاقد عشق، و حالا می‌دانیم چرا هیچ‌کدام نمی‌تواند با ما و ذهن ما ارتباط برقرار کند و بر ما تاثیر بگذارد. آن‌ها هر قدر هم که به‌نظر منطقی و زیرکانه باشند، تاثیرگذار نیستند چون عشقی پشت این کلمات وجود ندارد.

خداوند می‌فرماید، عشق و محبت واقعی خود را فقط نسبت به من اظهار کنید. این دقیقاً معنای عشق است. یعنی نباید نام خدا را به بیهودگی به زبان آوریم چون عاشق او هستیم. آیا وقتی کسی را دوست داریم، جرئت می کنیم از روی کسالت و بی‌علاقگی با او صحبت کنیم؟ یا برعکس مشتاق حرف زدن با او هستیم؟

کسی که کمتر عشق می‌ورزد کمتر بخشیده خواهد شد.

«اگر من به زبان فرشتگان با شما گفتگو کنم اما در قلبم عشقی به شما نداشته باشم، فقط ناقوسی پرسروصدا یا سنجی بوده‌ام که به شدت به هم کوبیده می‌شود. اگر قدرت پیامبران را داشته باشم و از تمام رموز و دانش‌ها آگاهی داشته باشم یا حتی اگر ایمانی داشته باشم که با آن بتوانم کوه‌ها را جابجا کنم، اما فاقد عشق باشم، درواقع "هیچ هستم". اگر تمام آنچه را دارم ببخشم و جسمم را در آتش بسوزانم، اما عاشق نباشم، در قبال این کارها هیچ چیز نصیبم نخواهد شد.»

هر بهبود و اصلاحی ـ در هر جهتی که اتفاق بیفتد ـ مانند نهالی کوچک نیازمند توجه و حمایت است تا هرچه بیشتر رشد کند و بالنده شود.

باید به این باور رسید که ما به این دنیا آمده‌ایم تا در حد بی‌نهایت عشق بورزیم و به دنبال این احساس به رستگاری برسیم و زندگی به اندازۀ کافی این فرصت را به ما می‌دهد تا خودمان را وقف این مسیر کنیم.

در این دنیا چیزهای زیبای بسیاری وجود دارد. چیزهای مهمی که روح و جان ما را محظوظ می‌کنند و ما را به خود جذب می‌کنند اما دوامی ندارند. هر چیزی در حوزۀ جهانی و زمینی ـ حتی لذات و شهوات جسمانی ـ لحظه‌ای و موقتی هستند. بنابراین به این دنیا دل نبندید و عاشق چیزهای این‌جهانی نشوید. هیچ‌چیز در این دنیا آن‌قدر باارزش نیست که روح جاوید و ابدی خود را وقف آن کنید. روح جاویدان و نامیرای شما باید صرف چیزی ابدی و جاودان شود و تنها چیزهای جاودان و پایدار دنیا: ایمان، امید و عشق است. ممکن است بعضی‌ها بگویند که دو تا از این سه عنصر هم ناپایدار هستند: وقتی ما وجود و حضور خدا را احساس و تجربه کنیم، ایمان به انتها رسیده است و وقتی به آرزو و خواسته‌مان برسیم، نیازی به امید نداریم. آنچه قطعی و جاودان است: عشق است...

در این دنیا چیزهای زیبای بسیاری وجود دارد. چیزهای مهمی که روح و جان ما را محظوظ می‌کنند و ما را به خود جذب می‌کنند اما دوامی ندارند. هر چیزی در حوزۀ جهانی و زمینی ـ حتی لذات و شهوات جسمانی ـ لحظه‌ای و موقتی هستند. بنابراین به این دنیا دل نبندید و عاشق چیزهای این‌جهانی نشوید. هیچ‌چیز در این دنیا آن‌قدر باارزش نیست که روح جاوید و ابدی خود را وقف آن کنید. روح جاویدان و نامیرای شما باید صرف چیزی ابدی و جاودان شود و تنها چیزهای جاودان و پایدار دنیا: ایمان، امید و عشق است.

ادوارد ایروینگ برای ملاقات پسری که در حال احتزار بود به بالینش رفت. وقتی وارد اتاق شد دستش را روی سر پسرک گذاشت و گفت: «پسرم، خدا عاشق توست.» به‌جز این جمله، هیچ چیز دیگری نگفت و آنجا را ترک کرد. پسرک روی بستر نشست و به تمام افرادی که در خانه بودند گفت: «خدا، عاشق من است! خدا، عاشق من است!» با همین تفکر، تغییر خارق‌العاده‌ای اتفاق افتاد. اطمینان از عشق خدا، به پسرک نیرو و قوتی داد که توانست آنچه را باعث بیماری‌اش شده بود به‌کلی ناپدید کند و بهبودی بیابد. درست به همین شکل، عشق هم هر بیماری و شرارت و زشتی را که در قلب بشر وجود داشته باشد تغییر می‌دهد و از او موجودی جدید می‌آفریند؛ موجودی صبور، متواضع، بخشنده، آرام، صادق و به دور از خودخواهی.

اگر شما تکه‌ای آهن را در مسیر جریان الکتریسیته قرار بدهید، به دلیل جریانات القایی، آن تکه‌آهن هم الکتریکی خواهد شد. اگر آن را نزدیک آهن‌ربا قرار دهید این تکه‌آهن تا وقتی که کنار آهن‌رباست، خودش هم خاصیت مغناطیسی خواهد داشت. پس خود را نزدیک خدا نگه دارید، خدایی که عاشق ماست،

اگر ما هفت رنگ رنگین‌کمان را دوباره با هم ترکیب کنیم، به سادگی می‌توانیم رنگ سفید را خلق کنیم و نه «نور» را. سفیدی با روشنی متفاوت است. به همین روش، اگر تمام فضایل مطرح‌شده را با هم ترکیب کنیم و کنار هم قرار دهیم، درنهایت انسانی پرهیزکار و باتقوا خواهیم داشت و این به آن معنی نیست که ما «عشق» را یاد گرفته یا حتماً عاشق شده‌ایم.

نیروی اراده و عزم راسخ نمی‌تواند شما را تغییر دهد اما عشق الهی... می‌تواند.

بخشندگی و سخاوت: عشق از حسد به دور است. حسد و غبطه خوردن به این معنی که برای رقابت با دیگران عشق بورزیم و در عاشق‌شدن با دیگران رقابت کنیم. بگذارید دیگران، عشق بورزند، شما هم بیش از پیش عاشق باشید.

بگذار به تو بگویم گناهان این زن هر قدر زیاد هم که باشد، بخشیده خواهد شد چون سرتاپای وجودش از عشق لبریز است و بدان کسی که کمتر عشق می‌ورزد کمتر بخشیده خواهد شد. لوقا ۷- آیات ۴۴ تا ۴۷

«نبوغ و استعداد در سکوت و خلوت رشد می‌کند و شخصیت آدمی در جویبارِ جاری زندگی». نبوغ و قریحۀ آدمی در انزوا رشد می‌کند و این‌ها را می‌توان از طریق نیایش و ایمان و مدیتیشن و دیدن نادیده‌ها پرورش داد اما شخصیت آدمی فقط وقتی رشد می‌کند که ما در رودخانۀ جاری زندگی باقی بمانیم و با دیگران تعامل کنیم.