بریده‌هایی از کتاب عقده‌ی سیندرلا، ترس پنهان زنان از استقلال

از کودکی به ما آموختند فقط کاری را که امنیت خاطر و آرامش به دنبال دارد، انجام دهیم. آری، ما را نه برای آزادی، که برای وابستگی آموزش داده‌اند.

مشکلات بی‌پایان زندگی در نیویورک عزت نفس زنی شاغل و تنها، بی‌شوهر و بی‌آینده مثل مرا روز به روز کمتر می‌کرد. من آگاهانه در جستجوی یک مرد نبودم. از سوی دیگر برای سر و سامان بخشیدن به زندگی خودم نیز کوششی نمی‌کردم. هیچ تصوری هم از آینده‌ای که طلبکارانه با تهدید و نیروی بالقوه ویرانگرش در برابرم قد برافراشته بود و خودنمایی می‌کرد، نداشتم. این دیگر ــ بی‌آنکه آگاه باشم ــ عقده‌ی سیندرلا بود. پیش از این دخترک شانزده هفده ساله را مبتلا می‌کرد و مانع از ورود او به دانشگاه می‌شد و در عین حال او را به یک ازدواج زودرس سوق می‌داد. امروزه گریبانگیر زن جوانی است که دانشگاه را به پایان رسانده و مدتی است که در دنیای بیرون از دانشگاه زندگی می‌کند. وقتی آزادی جاذبه‌ی اولیه‌ی خود را از دست می‌دهد و ترس جایگزین آن می‌شود، آرزوی قدیمی جهت امنیت خاطر دوباره مانند خوره به جان آدمی می‌افتد ــ آرزوی نجات داده شدن.

چه بسیار زنانی که همچون سد سکندری از اعتماد به نفس به نظر می‌آیند، اما با یک اصل تردید در وجود خویش زندگی می‌کنند. پژوهش‌های جدید در زمینه‌ی روان‌شناسی حاکی از آن‌اند که این تردید بنیادی ویژگی زنان امروزی است. خانم روان‌شناسی به نام جودیت باردویک در مقاله‌ی تحقیقی خود برای دانشگاه میشیگان می‌نویسد: «ما دریافتیم که کنش پذیری، وابستگی و به ویژه بی‌توجهی به نفس، متغیرهایی هستند که همواره زنان را از مردان متمایز می‌کنند.»(۳) اغلب زنان از این موضوع آگاه‌اند

شاید جرأت کنیم زمان درازی در زندگی تنها باشیم، تنها درس بخوانیم، تنها کار و سفر کنیم و حتی درآمد خوبی هم داشته باشیم، اما در باطن خویش این احساس را داریم: این وضعیت گذراست. در افسانه‌ی دوران کودکی چنین آمده است: تو باید فقط تحمل کنی. روزی مردی خواهد آمد و تو را برای همیشه از ترس تنهایی و تنها ماندن نجات خواهد داد. (پسر، برعکس، می‌آموزد: هیچ کس تو را نجات نخواهد داد، تا زمانی که خود شخصآ اقدام کنی.)

زنان نیاموخته‌اند در برابر ترس بایستند و بر آن چیره شوند. ما را تشویق کرده‌اند در برابر هر آنچه ما را ترسانیده، واپس بنشینیم. از کودکی به ما آموختند فقط کاری را که امنیت خاطر و آرامش به دنبال دارد، انجام دهیم. آری، ما را نه برای آزادی، که برای وابستگی آموزش داده‌اند.

آزادی بهتر از امنیت خاطر است، زیرا امنیت خاطر انسان را فلج می‌کند.

اگر ما دیگر از آن وابستگی‌ها دفاع نکنیم، می‌توانیم این انرژی را در تلاش‌های مثبت به‌کار بندیم. به‌تدریج آزادتر می‌شویم، از ترس و وحشت کمتر رنج می‌بریم و از شدت بی‌توجهی به نفس خود می‌کاهیم. ترس و اضطراب زنانه که ما مدت‌های مدید با آن زندگی کرده‌ایم، محو می‌شود. از این‌رو ما از مردان کمتر خواهیم ترسید و به‌تبعِ آن از زن بودن خود.

اگر قرار باشد یک رابطه‌ی عشقی استمرار یابد، گوهر آن را حفظ احساس فردیت سالم تشکیل می‌دهد.

. او از «یک مفهوم جدید صمیمیت» سخن می‌گوید که معطوف است به «شناخت از خواسته‌ها و تمایلات ما و پذیرفتن مسئولیت برای انتخاب شیوه‌ی زندگی‌مان»

ما وظایف جدید خود را از صمیم قلب انجام نمی‌دهیم و با تمام وجود به‌پیش گام برنمی‌داریم، بلکه یک قدم نیز به عقب می‌رویم، زیرا اسیر شرایط محدود خود هستیم. در دنیای رقابت‌آمیز، بدون چشم‌پوشی از روش‌های قدیمی ــ روش‌های «زنانه» ی استفاده از پودر، ماتیک و ادوکلن ــ می‌کوشیم به اهداف خود نائل شویم. ما به مردها اجازه می‌دهیم در اتومبیل را برایمان باز کنند، یا سیگارمان را روشن کنند و با خود می‌گوییم: «چه اشکالی دارد؟» این خود عمل نیست که به ما لطمه می‌زند، بلکه احساسی که در ما به‌وجود می‌آورد زیان‌بار است ــ احساس اینکه «چقدر خوب است که یک مرد از ما حمایت می‌کند».