بریده‌هایی از کتاب عقده‌ی سیندرلا، ترس پنهان زنان از استقلال

«ما هنوز نمی‌توانیم روی پای خود بایستیم و بگوییم: 'آری، من توان آن را دارم، من قادرم روی پای خویش بایستم.` زیرا زنان هنوز می‌ترسند.»

کافی است امروزه به زنان گوش فرا دهیم تا بلافاصله دریابیم که «زن جدید» در حقیقت به هیچ وجه جدید نیست ــ تنها نمایانگر یک جهش است. وی در ناکجا آبادی که بین دو نظام ارزشی در نوسان است ــ قدیم و جدید ــ زندگی می‌کند. با هیچ کدام از این دو نمی‌تواند آشتی کند و هنوز به درستی راهی نیافته که این دو را با یکدیگر تلفیق کند.

کوبرن در کتاب مادموازل می‌نویسد: «هر وقت که زندگی خیلی دشوار می‌شود، زنان سپر انداخته و در کنار مردی پناه گرفته‌اند. این کار از قدرت گرایش به زندگی مستقل می‌کاهد.»

باید دریابیم از چه چیزی می‌ترسیم و بر ترس خویش چیره شویم.

پس از سال‌ها زندگی مشترک، خود را مجاب کردم دیگر شوهر نکنم.

روی تنها برگی که در دست داشتم، تمام زندگی خویش را خواندم: «من می‌توانم از خود نگهداری کنم!» چه شجاعت غیرقابل باوری؛

یک بار برای همیشه دنیا می‌بایست بداند که در حقیقت من به کسی که بخواهد تأمینم کند نیازی ندارم. «من می‌توانم از خود نگهداری کنم.»

زنان هنوز هم، مانند سیندرلا، در انتظار یک قدرت بیرونی که قرار است زندگی آنان را دگرگون کند، نشسته‌اند.

ما تنها یک شانس حقیقی برای «رهایی» داریم ــ اینکه از نظر روحی خود را از قید و بند وابستگی برهانیم.

زنانی هم که به ظاهر موفق به نظر می‌رسند، گرایش دارند «خود را تحت اختیار مردی ــ که به او وابسته می‌شوند ــ قرار دهند و ناآگاهانه انرژی خویش را صرف آن می‌کنند تا در برابر مشکلات جهان اطراف خود، از آن مرد عشق، کمک و حمایت بطلبند».

این نیاز پنهان به وابستگی، زنان خانه‌دارِ حمایت شده را وادار می‌کند هنگام خرید لباس از مردان خود اجازه بگیرند؛ نیز موجب می‌شود زنان شاغلِ موفق با درآمدی شش دانگ شب‌ها در غیاب شوهرانشان نتوانند بخوابند

گرایش زنان به وابستگی غالبآ در عمق وجود آنان پنهان است. وابستگی ترسناک است؛ ما را می‌ترساند، زیرا ریشه‌هایش در کودکی، در آن دوران که حقیقتآ ناتوان بودیم، نهفته است.

امروزه در عصر روشنگری و تمدن، عقل حکم می‌کند روی پای خویش بایستیم؛ اما میراث احساسی به شدت ما را باز می‌دارد. در عین حال که مشتاق استقلال و آزادی هستیم، دلمان می‌خواهد حمایت شویم.

ما با این تصور رشد می‌کنیم که به مردی وابسته شویم و بدون او خود را لخت و عور احساس کنیم و بترسیم. به ما آموخته‌اند که یک زن در این دنیا نمی‌تواند تنها باشد. به ما گفته‌اند که او شکننده، ظریف و نیازمند حمایت است.

نیاز روان‌شناسانه‌ی اجتناب ورزیدن از استقلال‌ــ «آرزوی نجات داده شدن» ــ به نظر من یکی از مهم‌ترین و شاید هم مهم‌ترین موضوعی است که زنان امروزه باید به آن بپردازند

حقیقت داشت ــ من در هوش و ذکاوت خویش تردید کرده بودم، همچنین در جذابیت خود. و این معضلی مضاعف بود.

شاید این گرایش ــ حمایت شدن‌ــ به دوران غارنشینی انسان بازگردد که توان بالای جسمانی مرد مادر و کودکان را از خطر حیوانات وحشی محافظت می‌کرد. اما این خواست دیگر متناسب با زمان ما نیست. ما دیگر نیازی به «حمایت شدن» نداریم.

هر زمان که در زندگی با ترس بزرگی روبرو شده و احساس تنهایی کرده‌ام، شدیدآ نیاز به نوشتن را احساس کرده‌ام.

عزت نفسم را از دست داده و به این باور رسیده بودم: تنها در صورتی روی پای خویش خواهم ایستاد که کسی مرا از زمین بلند کند.

به‌ناگزیر فرمانبردار شده بودم ــ از مردی که هزینه‌ی زندگی مرا تأمین می‌کرد می‌ترسیدم.