بریده‌هایی از کتاب پیام های ادبی، اجتماعی و تربیتی مولوی

ای برادر تو همه اندیشه‌ای مابقی را استخوان و ریشه‌ای

عقل راه ناامیدی کی رود عشق باشد کان طریق بر سر رود لاابالی عشق باشد نی خرد عقل آن جوید کز آن سودی برد

آن خیال نور می‌ترساندش

مشورت با نفس خود گر می‌کنی هرچه گوید کن خلاف آن دنی

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

خلق اطفال‌اند جز مست خدا نیست بالغ جز رهیده از هوا گفت دنیا لعبت و لهوست و شما کودکید و راست فرماید خدا از لعب بیرون نرفتی کودکی بی‌ذکات روح کی باشد ذکی

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

گفت صورت کوزه هست و حسن می می ندایم می‌دهد از نقش وی مر شما را سرکه داد از کوزه‌اش تا نباشد عشق اوتان گوش کش

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید چه خبر داری ز ختم عمر او که بگردانی از او یکباره رو

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

این جهان دام است و دانه‌ش آرزو در گریز از دام‌ها روی ار زو چون چنین رفتی بدیدی صد گشاد چون شدی در ضد آن دیدی قباد

هر کسی را بحر کاری ساختند میل آن‌را در دلش انداختند کوزه‌گر گر کوزه‌ای بشکند چون بخواهد باز قائم کند کور را هر گام باشد ترس چاه با هزاران ترس می‌آید به راه

پند گفتن با جهول خوابناک تخم افکندن بود در شوره خاک پاک حُمق و جهل نپذیرد ز فو تخم حکمت کم دهش ای پندگو

بند بگسل باش آزاد ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر گر بریزی بحر را در کوزه‌ای چند گنجد قسمت یک روزه‌ای

هرکه محجوب‌ست او خود کودک‌ست مرد آن باشد که بیرون از شک‌ست گر به ریش و خایه مردستی کسی هر بزی را ریش و مو باشد بسی

آن یکی خر داشت پالانش نبود چون‌که پالان یافت گرگ خر را درربود کوزه بودش آب نمی‌آمد به‌دست چون‌که آبی یافت، خود کوزه شکست

هر کسی را بحر کاری ساختند میل آن‌را در دلش انداختند کوزه‌گر گر کوزه‌ای بشکند چون بخواهد باز قائم کند کور را هر گام باشد ترس چاه با هزاران ترس می‌آید به راه

هیچ برگی درنیفتد از درخت بی‌قضا و حکم آن سلطان بخت