بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

بشنوی از خویش و پنداری فلان با تو اندر خواب گفتست آن نهان

آنچه باشد مر شما را از فسون جمع آرید از درون و از برون

دوستی با مردم دانا نکوست دشمن دانا به از نادان ِ دوست

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

هر کسی کاو دور ماند از اصل ِ خویش باز جوید روزگار وصل ِ خویش

چون بسی ابلیس آدم روی هست پس به هر دستی نشاید داد دست

تن چو مادر طفل جان را حامله مرگ درد زادن است و زلزله

عاشقی پیداست از زاری دل نیست بیماری چو بیماری دل ۶.۱۰ علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

* هر کجا مشکل، جواب آنجا رود هر کجا پستیست، آب آنجا دود

چون می ِ پُر زهر نوشد مدبری از طرب یک دم بجنباند سری ۱۱۸.۱۴ بعد یک دم، زهر بر جانش فتد زهر در جانش کند داد و ستد

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

اندر آئید، اندر این بحر عمیق تا که گردد روح، صافی و رقیق

باد ما و، بود ما، از داد توست هستی ما جمله از ایجاد توست

جان فدای آنکه ناپیداست باد

تا توانی پیش کس مگشای راز بر کسی این در مکن زنهار باز

هر کسی کاو دور ماند از اصل ِ خویش باز جوید روزگار وصل ِ خویش

* دمدمه این نای از دمهای اوست های و هوی روح از هیهای اوست

شاد باش ای عشق ِ خوش سودای ما ای طبیب جمله علتهای ما

مادر بتها، بت نفس شماست