بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

ما نبودیم و تقاضامان نبود لطف تو، ناگفتۀ ما میشنود

صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

طالعش گر زهره باشد در طرب میل ُکلی دارد و، عشق و طلب ۳۷.۱۵ ور بود مریخی خون ریز خو جنگ و بهتان و خصومت جوید او

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

* صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

گوید: از خاری چرا افتم به غم؟ خنده را من خود ز خار آورده ام

هر چه گویم عشق را شرح و بیان چون به عشق آیم خجل گردم از آن

نیست وش باشد خیال اندر جهان تو جهانی بر خیالی بین روان ۳.۱۹ بر خیالی صلحشان و جنگشان واز خیالی فخرشان و ننگشان ۳.۲۰ آن خیالاتی که دام اولیاست عکس مه رویان بُستان خداست

صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

تا تو رشوت نستدی، بیننده ای چون طمع کردی، ضریر و بنده ای

خوی کان با شیر رفت اندر وجود کی توان آن را ز مردم واگشود؟

چون سر و ماهیّت جان مُخبر است هر که او آگاه تر با جان تر است

اندر این ره می تراش و می خراش تا دم آخر دمی فارغ مباش

* دو دهان داریم گویا همچو نی یک دهان پنهانست در لبهای وی

ما چو چنگیم و، تو زخمه میزنی زاری از ما نی، تو زاری میکنی

عشق آن بگزین که جمله انبیا یافتند از عشق او کار و کیا ۹.۴۳ تو مگو: ما را بدان شه بار نیست با کریمان کارها دشوار نیست

کنیزک دید شه بر شاه راه شد غلام

کنیزک دید شه بر شاه راه شد غلام

هایش پرده های ما درید ۱.۱۲

کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون