بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود

همچو اسماعیل پیشش سر بنه شاد و خندان پیش تیغش جان بده

اول ای جان، دفع شرّ موش کن وانگه اندر جمع گندم جوش کن

رنجش از صفرا و از سودا نبود بوی هر هیزم پدید آید ز دود

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

هر چه بر تو آید از ظلمات و غم آن ز بی باکی و گستاخیست هم

من چه گویم؟ چون تو میدانی نهان

شه چو عجز آن طبیبان را بدید پا برهنه جانب مسجد دوید ۳.۲ رفت در مسجد، سوی محراب شد سجده گاه از اشک شه پر آب شد

هر که او از همزبانی شد جدا بینوا شد، گر چه دارد صد نوا

ای خنک آن را که پیش از مرگ مُرد یعنی او از اصل این رز بوی برد

از یکی دانه که کاری صد هزار دانه برگیری ز فضل کردگار

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود ۲.۱۰ کوزه بودش، آب می نامد به دست آب را چون یافت، خود کوزه شکست

حلم حق گر چه مواساها کند چونکه از حد بگذرد، رسوا کند

ِسّر، پنهان است اندر زیر و بم فاش اگر گویم جهان بر هم زنم

گر نبودی ناله نی را ثمر نی جهانرا پُر نکردی از شکر

اول ای جان، دفع شرّ موش کن وانگه اندر جمع گندم جوش کن

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

عاشقی گر زین سر و، گر زان سر است عاقبت ما را بدان شه رهبر است

تو مبین که بر درختی یا به چاه تو مرا بین که منم مفتاح راه

میل معشوقان نهان است و ستیر میل عاشق با دو صد طبل و نفیر