بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

چونکه ُگل رفت و گلستان شد خراب بوی ُگل را از که جوئیم؟ از ُگلاب

جمله معشوق است و، عاشق پرده ای زنده معشوق است و، عاشق مُرده ای

هر که جز ماهی، ز آبش سیر شد هر که بی روزیست، روزش دیر شد ۱.۲۳ درنیابد حال پخته، هیچ خام پس سخن کوتاه باید، والسلام

از پی هر گریه آخر خنده ایست مرد آخر بین، مبارک بنده ای است

هر کجا آب روان، سبزه بود هر کجا اشک روان، رحمت شود

گر بدیدی حس حیوان شاه را پس بدیدی گاو و خر الله را

چار پا را، قدر طاقت بار نه بر ضعیفان، قدر قوّت کار نه ۲۷.۶ دانۀ هر مرغ، اندازۀ وی است طعمۀ هر مرغ، انجیری کی است؟

آنکه جان بخشد، اگر بکشد رواست نایب است و دست او دست خداست

در نبی آورد جبریل امین شرح این زانو زدن را جاثمین ۱۲۹.۳۸ زانو آن دم زن که تعلیمت کنند وز چنین زانو زدن بیمت کنند

بشنو اکنون قصه صالح روان بگذر از صورت طلب معنی آن ۱۲۹.۲ * زانکه صورت بین نبیند عاقبت عاقبت بینی، بیابی عافیت

آرزو میخواه، لیک اندازه خواه بر نتابد کوه را یک برگِ کاه

خود ثنا گفتن ز من، ترک ثناست

آفتاب آمد دلیل آفتاب

از بهاران کی شود سر سبز سنگ خاک شو تا گل بروئی رنگ رنگ ۱۰۰.۹ سالها تو سنگ بودی دل خراش آزمون را یک زمانی خاک باش

از پی هر گریه آخر خنده ایست مرد آخر بین، مبارک بنده ای است ۴۱.۹ هر کجا آب روان، سبزه بود هر کجا اشک روان، رحمت شود

جهد کن تا ترک غیر حق کنی دل از این دنیای فانی برکنی

یک دو روزه چه؟ که دنیا ساعتیست هر که ترکش کرد اندر راحتیست

ترک این شرب ار بگوئی یک دو روز در کنی اندر شراب خلد پوز

پیش چشمت داشتی شیشۀ کبود ز آن سبب عالم کبودت می نمود ۷۳.۳۸ گر نه کوری این کبودی دان ز خویش خویش را بد گو، مگو کس را تو بیش

چون که اسرارت نهان در دل شود آن مرادت زودتر حاصل شود