بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

بشنو از نی، چون حکایت میکند واز جدائی ها شکایت میکند

صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

در گذر از ما که ما کردیم بَد ای تو را الطاف و فظل بیعدد

آنچه نامد در کتاب و در خطاب

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود

هر که او از همزبانی شد جدا بینوا شد، گر چه دارد صد نوا

نام آن کودک محمد آمدست

درنیابد حال پخته، هیچ خام پس سخن کوتاه باید، والسلام

صحبت صالح تو را، صالح کند صحبت طالح تو را، طالح کند

آینه ات دانی چرا غمّاز نیست؟ زآنکه زنگار از رخش ممتاز نیست

آینه ات دانی چرا غمّاز نیست؟ زآنکه زنگار از رخش ممتاز نیست

چونکه ُگل رفت و گلستان شد خراب بوی ُگل را از که جوئیم؟ از ُگلاب

* ای خدای من فدایت جان من جمله فرزندان و خان و مان من

عاشقی پیداست از زاری دل نیست بیماری چو بیماری دل

رحمت او بیحد است و بیکران او حلیمست و کریم و مهربان

آن یکی الله میگفتی شبی تا که شیرین گردد از ذکرش لبی ۷.۲ گفت شیطانش خمش ای سخت رو چند گوئی آخر، ای بسیار گو ۷.۳ این همه الله گفتی از عتو خود یکی الله را لبیک کو؟ ۷.۴ می نیاید یک جواب از پیش تخت چند الله میزنی با روی سخت؟

* پَر و بال ِ ما کمندِ عشق اوست مو کشانش میکشد تا کوی دوست

پس سخن کوتاه باید، والسلام

تو مگو: ما را بدان شه بار نیست با کریمان کارها دشوار نیست

این روا باشد که من در بند سخت گه شما بر سبزه گاهی بر درخت ۸۷.۱۱ این چنین باشد وفای دوستان من در این حبس و شما در بوستان