بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

چون رسیدم، مست دیدار آمدم

سوختیم از اضطراب و اضطرار

از پی هر گریه آخر خنده ایست مرد آخر بین، مبارک بنده ای است

کاین طلب در تو گروگان ِ خداست زآنکه هر طالب به مطلوبی سزاست

با قضا پنجه مزن، ای تند و تیز تا نگیرد هم قضا با تو ستیز

پنبۀ آن گوش سر، گوش سر است تا نگردد این کر، آن باطن کر است

گر جهان پیشت بزرگ و بی بنیست پیش قدرت، ذره ای می دان، که نیست

در یکی گفته که: عجز خود مبین کفر نعمت کردن است آن عجز، هین ۲۲.۱۰ قدرت خود بین که این قدرت از اوست قدرت خود نعمت او دان که هوست

آن یکی خر داشت، پالانش نبود یافت پالان، گرگ، خر را در ربود

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

تو مکن تهدیدم از کشتن که من تشنۀ زارم به خون ِ خویشتن

آتش ِعشق است کاندر نی فتاد جوشش عشق است کاندر می فتاد

چون رسید آن وعده گاه و روز شد آفتاب از شرق، اختر سوز شد

بشنو از نی، چون حکایت میکند واز جدائی ها شکایت میکند

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

نی حریف هر که از یاری بُرید پرده هایش پرده های ما درید

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

عقل در شرحش چو خر در گِل بخفت

هر کسی کاو دور ماند از اصل ِ خویش باز جوید روزگار وصل ِ خویش

گو: برو، من کیستم؟