کتاب مثنوی معنوی

گه حضیض و گه میانه گاه اوج

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

خر ز بهر دفع خار، از سوز و درد جفته می انداخت، صد جا زخم کرد

خر ز بهر دفع خار، از سوز و درد جفته می انداخت، صد جا زخم کرد

کفر تو دین است، و دینت نور جان ایمنی، و ز تو جهانی در امان ۴۲.۱۸ ای معاف یفْعَلُ الله ما یشاء بی محابا رو، زبان را بر گشا

من نگردم پاک از تسبیحشان پاک هم ایشان شوند و دُر فشان

هر که بر شمع خدا آرد پُف او شمع کی میرد؟ بسوزد پوز او

کی شود دریا ز پوز سگ نجس؟ کی شود خورشید از پُف منطمس؟

شمع حق را پُف کنی تو؟ ای عجوز هم تو سوزی، هم سرت، ای گنده پوز

گر چه تفسیر زبان روشنگر است ‫لیک عشق بی زبان روشنتر است