بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

خرده گیرد در سخن بر بایزید ننگ دارد از درون او یزید

* آنکه جز خونریزیش کاری نبود چون نهد گردن، زهی سودا و سود

مسئلۀ کیس ار بپرسد کس تو را گو: نگنجد گنج حق در کیسه ها

مَه فشاند نور و سگ عوعو کند هر کسی بر خلقتِ خود میتند

ِسّر، پنهان است اندر زیر و بم فاش اگر گویم جهان بر هم زنم

آنکه او از آسمان باران دهد هم تواند کاو ز رحمت نان دهد

گفت: هان ای سخرگان گفت وگو وعظ و گفتار زبان و گوش جو

عاقل اول بیند آخر را به دل اندر آخر بیند، از دانش مقل

چونکه ایمان برده باشی زنده ای چونکه با ایمان روی پاینده ای

اعجمی چون گشته ای اندر قضا می گریزانی ز داور مال را

یک زیان، دفع زیانها میشدی جسم و مال ماست، جانها را فدی

اختیار آمد عبادت را نمک ور نه می گردد به ناخواه این فلک

لیک گفت: آن فوت شد، غمگین مشو زآنکه گر شد کهنه، آید باز نو ۱۵۹.۱۲ * گر بلا آید تو را اندُه مَبَر ور زیان بینی، غم آن را مَخَور ۱۵۹.۱۳ کان بلا، دفع بلاهای بزرگ و آن زیان، منع زیانهای سترگ

* راحت جان آمد ایجان، فوت مال مال چون جمع آمد ای جان، شد وبال

هر چه از تو یاوه گردد از قضا تو یقین دان که خریدت از بلا

ننگرم عهد بَدَت، بدهم عطا از کرم این دم، چو میخوانی مرا

چون قلم اندر نوشتن می شتافت چون به عشق آمد، قلم بر خود شکافت

علت عاشق ز علتها جداست عشق اصطرلاب اسرار خداست

جمله معشوق است و، عاشق پرده ای زنده معشوق است و، عاشق مُرده ای

دست هر نااهل بیمارت کند سوی مادر آ، که تیمارت کند