بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

رنج و غم را حق پی آن آفرید تا بدین ضد، خوش دلی آید پدید

مر خران را هیچ دیدی گوشوار؟ گوش و هوش ِ خر بود در سبزه زار

آب در کشتی، هلاک کشتی است آب اندر زیر کشتی، پُشتی است

مال را گر بهر دین باشی حمول نعم مال صالح خواندش رسول

چیست دنیا؟ از خدا غافل بُدن نی قماش و نقره و فرزند و زن

بَد محالی جُست، کاو دنیا بجُست نیک حالی جُست، کاو عقبی بجُست

هر کسی از ظنّ خود، شد یار من از درون من نَجَست اسرار من

من به هر جمعیتی نالان شدم جفت بَد حالان و خوش حالان شدم

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

کز نیستان تا مرا ببریده اند از نفیرم مرد و زن نالیده اند

بشنو از نی، چون حکایت میکند واز جدائی ها شکایت میکند

* صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

گر هزاران دام باشد هر قدم چون تو با مایی نباشد هیچ غم

"گر خدا خواهد" نگفتند از بطر پس خدا بنمودشان عجز بشر

گر نبودی ناله نی را ثمر نی جهانرا پُر نکردی از شکر

همچو نی زهری و تریاقی که دید؟ همچو نی دمساز و مشتاقی که دید؟

نی حریف هر که از یاری بُرید پرده هایش پرده های ما درید

هر که با ناراستان هم سنگ شد در کمی افتاد و عقلش دنگ شد

هر کسی کاو حاسدِ کیهان بود آن حسد، خود مرگِ جاویدان بود

رغبت ما از تقاضاهای توست جذبِ حق دان، اینکه رهرو گشت چُست ۱۸۷.۶۹ خاک بی بادی به بالا کی رود؟ کشتی بی یم روانه کی شود؟