بریده‌هایی از کتاب مثنوی معنوی

جز عنایت، که گشاید چشم را؟ جز محبت، که نشاند خشم را؟

عالمی را یک سخن ویران کند روبهان مرده را شیران کند

آینه دل چون شود صافی و پاک نقشها بینی برون از آب و خاک

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

جان من سهل است، جان جانم اوست دردمند و خسته ام، درمانم اوست

عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود، عاقبت ننگی بود

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق

* صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت

درنیابد حال پخته، هیچ خام پس سخن کوتاه باید، والسلام

* بی مرادیهای این دنیا خوش است

رمز "الکاسب حبیب الله" شنو از توکل، در سبب کاهل مشو

از سر اکرام و، از بهر خدا بیش از این ما را مدار از خود جدا

این جهان محدود و آن خود بی حد است نقش صورت پیش آن معنی، سد است

چون کنی بر بی حسد مکر و حسد ز آن حسد دل را سیاهیها رسد

آنکه جان بخشد، اگر بکشد رواست

ملت عشق از همه دینها جداست عاشقان را مذهب و ملت خداست

یک دو روزی جهد کن، باقی بخند

من کیم؟ لیلی و، لیلی کیست؟ من ما یکی روحیم اندر دو بدن

این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا

صبر تلخ آمد، ولیکن عاقبت میوۀ شیرین دهد، پر منفعت