هایدگر به نوعی «خویشاوندی عمیقاً پنهان» میان تفکر آسیای شرقی و تلاش‌های فکری خودش اشاره می‌کند. اما گذشته از اشاراتی مختصر دیگر حاضر نیست محتوا و میزان این خویشاوندی را روشن سازد. بالطبع لازم است این امر مسکوت بماند، زیرا طبق بخش ۴۱ تائو ته چینگ مهم این است که راه (تائو) را پنهان و گمنام بگذاریم. درنتیجه هایدگر راه فکری خود را در گمنامی نگه می‌دارد (۶۱/۱۱۴؛ م.ک. ۸۱/۱۳۰) و نه به «میل به دانستن» وقعی می‌نهد و نه به «ولع (کشف) توضیحات» (۴۰/۹۵). زیرا چنان‌که چوآنگ تسو می‌گوید: «ماهیتِ راه ِکامل عمیقاً پنهان است؛ امتداد آن در تاریکی گم می‌شود» و «جنونِ دانستن زیان‌بخش است» (Tschuang-Tse: ۴۳).
esrafil aslani
