بریده‌هایی از کتاب پاکسازی آگاهی در ۲۱ روز

باید بدانید آگاهی کامل و تحقق آرزوهایتان زمانی رخ می‌دهد که از ساحل دریایی که می‌شناختید دور شوید و سفری قهرمان‌گونه به اقیانوس ناشناخته‌ی درون‌تان آغاز کنید. به این منظور باید هر روز صبح که از خواب برمی‌خیزید بخواهید زندگی‌تان را با گوش فرا دادن به ندای جان و روح‌تان ادامه دهید و زین پس از نیرویی فراتر از خودی که می‌شناختید پیروی کنید.

شاید برای نخستین بار بعد از دوران کودکی بتوانید شادی و لذت بی‌اندازه را تجربه کنید. هر روز به جای آن‌که برده‌ی خواسته‌ها و آرزوهای تمام‌نشدنی نفس‌تان باشید، به جای آن که دست به انتخاب‌هایی بزنید که گمان می‌کنید شادی و رضایت برایتان به ارمغان خواهند آورد؛ قدرت دیدن حقیقت و شنیدن نجوای آرام روح‌تان را می‌یابید.

هیچ مرد یا زنی نمی‌تواند این حفره‌ی عمیق را پر کند. به همین خاطر است که آدمیان مدام تلاش می‌کنند و پیوسته شکست می‌خورند. می‌خواهند گودالی به بزرگی اقیانوس اطلس را با سنگ‌ریزه‌ها پر کنند. طبیعی است که حتی میلیاردها دلار در چشم بر هم زدنی در این حجم وسیع تهی ناپدید خواهد شد. بنابراین به این شیوه هزاران بار شکست خواهیم خورد و تأکید می‌کنم هیچ چیز، هیچ چیز دنیوی و خارجی نمی‌تواند این گودال بی‌انتهای درون را پر کند.

ما باید همواره به خود یادآوری کنیم برنده‌ی اصلی کسی نیست که با دارایی بیشتر از این دنیا می‌رود، بلکه آن کسی است که ژرف‌ترین تمنای روحش را به این دنیا ارزانی می‌کند. تنها راهی که می‌توان از پیروزی در این بازی اطمینان یافت آن است که تمنای روح خود و درنهایت حضور خداوند را بر همه‌چیز مقدم شماریم. خداوند باید در تک‌تک لحظه‌های ما و پیش از هر چیز حضور داشته باشد، پیش از آن‌که از رختخواب بیرون می‌آییم و روز خود را آغاز می‌کنیم، پیش از آن که آب یا غذا می‌خوریم، پیش از آن‌که کار می‌کنیم، پیش از آن‌که گوشی را برمی‌داریم و به کسی زنگ می‌زنیم، پیش از آن‌که با بچه‌ها یا همکاران‌مان صحبت می‌کنیم، پیش از آن‌که شب‌ها به رختخواب می‌رویم، پیش از آن‌که چیزی خلق می‌کنیم و پیش از هر تمنایی.

برای اغلب افراد این هدایا به شکل معجزات جلوه‌گر می‌شوند. باید خاطرنشان کنم که نفس‌تان این معجزات را دوست نخواهد داشت، چراکه معجزه تجلی حقیقتی بزرگتر است؛ حقیقتی فرای محدودیت‌های نفس شما. درحقیقت معجزه چیزی نیست جز اتفاقی که زمانی تصور می‌کردید غیرممکن است.

خرچنگ بزرگ برایش شرح داد که خرچنگ‌ها به اندازه‌ی دنیایی که در آن زندگی می‌کنند و قلبی که درون سینه دارند؛ بزرگ می‌شوند و گفت: «برای این‌که در دنیایی بزرگ زندگی کنی باید قلبی بزرگ داشته باشی.»

به‌طور حتم شما نیز دست‌کم چندین بار در شرایط سخت قرار گرفته‌اید. از آن زمان‌هایی سخن می‌گویم که فریاد می‌کشیدید، مشت می‌کوبیدید، ضجه می‌زدید و از زمین و زمان شِکوِه می‌کردید. اکنون می‌دانید چرا آن روزها را تجربه کرده‌اید: به دلیلی بسیار مهم که چیزی نیست جز تکامل روح!

این دگرگونی می‌تواند در هر لحظه برای ما اتفاق بیفتد. فقط کافی‌ست از صحنه نمایشنامه غم‌انگیز خود بیرون بیاییم و با منبع الهی درون‌مان متصل شویم. همه‌ی ما این نیایش را شنیده‌ایم که «بخواه تا اجابت کند تو را!» این جمله حقیقت دارد، خواستن و تمنای ماست که در را برای عشق و هدایت به تجلی برترمان می‌گشاید.

به محض آن‌که با دنیای بیرون قطع رابطه می‌کنید و انرژی خود را بازمی‌ستانید هدایایی باورنکردنی کشف خواهید کرد. برای مشکلات کهنه راه‌حل می‌یابید. ایده‌های شهودی و خلاقانه، انرژی تازه، بینش و ادراک عمیق، ارتباط دلنشین با دیگران و فرصت‌های باور نکردنی، همه و همه پاداش این رهایی است. اگر برای بیست‌ویک روز آینده خود را وقف این راه کنید، در انتهای سفر حقایقی تازه برایتان آشکار خواهد شد.

باید دریابید آیا رویاها و فرصت‌های آینده شما در اسارت بخشی از وجودتان هستند که در رنج‌های گذشته جا مانده است؟

اگر به‌قدر کافی آرام و متمرکز باشید که صدای روح خود را بشنوید، زندگی‌ای فراتر از عمیق‌ترین رویاهای‌تان به شما ارزانی خواهد شد.

به من آرامشی عطا فرما تا بپذیرم آن‌چه را که نمی‌توانم تغییر دهم؛ و شجاعتی تا تغییر دهم، آن‌چه را که می‌توانم؛ و درایتی که تفاوت میان این دو را دریابم.

راز آن در این باور است که شناخت خداوند و ذات الهی نه در ذهن که در قلب ما اتفاق خواهد افتاد. از لحاظ عقلانی به هر درجه از آگاهی الهی رسیده باشید، نمی‌توانید تنها با ذهن خود به مقصد برسید.

به راستی که زندگی رقص شگفت‌آوری است میان درون و بیرون؛ سفری میان نیاز تن و تمنای جان. برای آموختن، رشد و تکامل به تجربه‌های بیرون نیاز دارید اما اگر فقط به‌دنبال آموزه‌های جهان بیرون باشید بی‌آن‌که به صدای درون گوش فرا دهید به پوچی و نومیدی دردناکی خواهید رسید. اگر فقط به دنیای درون بپردازید دچار انزوا و کمبود خواهید شد

«صبور باش! این نیز بگذرد.» یا «خداوند هیچ‌گاه بیش از توانت به تو رنج روا نخواهد داشت.» همدلی حقیقتی بزرگتر را زمزمه می‌کند که: «هیچ‌کس سزاوار رنج کشیدن نیست، اما تو از این رنج خواهی آموخت و وقتی از آن بیرون آمدی، می‌توانی به آنان که رنج می‌برند کمک کنی.»

به راستی که زندگی رقص شگفت‌آوری است میان درون و بیرون؛ سفری میان نیاز تن و تمنای جان. برای آموختن، رشد و تکامل به تجربه‌های بیرون نیاز دارید اما اگر فقط به‌دنبال آموزه‌های جهان بیرون باشید بی‌آن‌که به صدای درون گوش فرا دهید به پوچی و نومیدی دردناکی خواهید رسید. اگر فقط به دنیای درون بپردازید دچار انزوا و کمبود خواهید شد، مگر آن‌که بخواهید زندگی یک قدیس را پیشه کنید

آن هنگام که رنج خود را لمس کرده و در آغوش کشیدید، همان رنج شما را به سوی نور هدایت می‌کند، به سوی آغازی روشن و سرانجام رهایی عاطفی و گسستن از بند نفس. مجبور نیستید برای دست یافتن به این هدیه تا آن روز و تا چشیدن طعم تلخ رنج منتظر بمانید. راه دیگری هم برای رخنه به این دیوار به ظاهر نفوذناپذیر وجود دارد و آن پاکسازی آگاهی است.

زندگی فرصت‌های بیشماری برای شکافتن ترک وجود خود و عیان کردن سرشت الهی در اختیارتان می‌گذارد. این فرصت‌ها اغلب هنگام ناملایمات و سختی‌های زندگی پدیدار می‌شوند. در این زمان‌هاست که فرصت کشف حقیقت درون خود و آغاز سفری مقدس و عاشقانه با آن‌چه هستید؛ می‌یابید. در این سیاحت صمیمانه است که با خوبی‌ها و بدی‌هایتان، شکست‌ها و فتح‌هایتان، زوایای تاریک و روشن وجودتان، و همچنین یأس‌ها و امیدهایتان آشنا و نزدیک می‌شوید.

نیایشی در پاس گذشته بگذار آنان که هدایتم کردند همراهی‌ام کنند در زدودنِ هر آن‌چه چشم مرا به روی ممکن‌ها می‌بندد مرا از عظمت خویش پنهان می‌دارد و جدا می‌کند مرا از دلدادگانم امروز از تو می‌خواهم قلب مرا سرشار کنی برهانی مرا از دردهایم، نگرانی‌هایم، ترس‌هایم و رنج‌هایم تا بتوانم دریابم و قدر بدانم هر آن‌چه دارم اکنون در این لحظه می‌بینم؛ حس می‌کنم سپاس می‌گذارم داشته‌هایم را و می‌دانم حقیقت دارد

پروردگارا! به من آرامشی عطافرما تا بپذیرم آن‌چه را که نمی‌توانم تغییر دهم؛ و شجاعتی تا تغییر دهم، آن‌چه را که می‌توانم؛ و درایتی که تفاوت میان این دو را دریابم.