بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

غرور بیش از اندازه خانواده همیشه کارها را خراب‌تر می‌کرد.

بهتر شو، بهتر شو به اینی که هستی راضی نباش

مسائل را با هلنا مطرح کردم. او از دنیای دیگر است. او عاقل است. این پاسخی بود که داد: «تو هر روز پدر بهتری می‌شی. اگر توی تیمی هستی که اونو دوست نداری اینو بدون که توی خونه تیمی داری که تو رو دوست داره»

این یک قصه پریان بود و من زلاتان بودم

من و خواهرم از هم جدا زندگی می‌کردیم ولی همیشه به هم چسبیده بودیم. اگر بخواهم دقیق‌تر بگویم ما هم مشکلات خودمان را داشتیم. ولی با هم خوب بودیم. امروز سانلا یک آرایشگر شده‌است. وقتی مردم به سالن او می‌روند، می‌گویند: خدای من تو خیلی شبیه زلاتان هستی! او همیشه این طور جواب می‌دهد: بیخود، این اونه که شبیه منه. بی‌نظیره!

گاهی مردم می‌پرسند اگر فوتبالیست نمی‌شدم چه می‌کردم. هیچ نظری ندارم، شاید یک خلافکار واقعی. آن روزها جرم و جنایت زیاد اتفاق می‌افتاد. نه اینکه یک چیزی از مغازه کش برویم یا دوچرخه‌ای بدزدیم. کارمان دزدی از فروشگاه‌های بزرگ بود. بعضی وقت‌ها هم که گیر می‌افتادم، من را با لگد از فروشگاه می‌انداختند بیرون، باید خوشحال باشم پدرم هرگز نفهمید. پدر یک دائم‌الخمر بود، درست؛ اما برای خودش قوانینی داشت. باید کار درست را انجام می‌دادی و دزدی هرگز! دزدی برایش آخر دنیا بود.

در دنیای پدرم وقتی اتفاق بدی برایت می‌افتاد، باید مثل یک مرد روی پای خودت می‌ایستادی، هرگز نمی‌توانستی بگویی دل درد دارم یا کمی احساس افسردگی می‌کنم، هرگز. یاد گرفتم روی پای خودم بایستم. فراموش نکنید همه چیز را در مورد فداکاری هم یاد گرفتم. وقتی یک تخت جدید IKEA برایم خرید، پدر دیگر پول نداشت هزینه حمل آن را تا خانه بدهد؛ چیزی حدود ۵۰۰ کرون اضافه. باید چه کار می‌کردیم؟ پدر تکه‌های تخت را روی پشتش از فروشگاه IKEA تا خانه حمل کرد. من هم دو تکه برداشتم. دو تکه‌ای که اصلاً وزنی نداشت و پشت سر پدرم به راه افتادم. «آروم‌تر پدر، صبر کن.» همان طور ادامه می‌داد. فرم بدنسازی همیشگی‌اش را داشت. بعضی وقت‌ها رفتار کابوی‌گونه‌اش را می‌گرفت؛ مخصوصاً توی جلسه اولیا مربیان مدرسه. همه متعجب بودند، این دیگه کیه؟ مردم به او توجه می‌کردند، بهش احترام می‌گذاشتند، معلم‌ها جرأت نمی‌کردند از من به اندازه‌ای که برنامه‌اش را داشتند بد بگویند. مثل این بود: بهتره مراقب خودمون باشیم!

در دنیای پدرم وقتی اتفاق بدی برایت می‌افتاد، باید مثل یک مرد روی پای خودت می‌ایستادی، هرگز نمی‌توانستی بگویی دل درد دارم یا کمی احساس افسردگی می‌کنم، هرگز.

قادر بودم همه‌ی کابینت‌ها، همه‌ی گوشه کنارهای خانه و حتی ترک روی دیوار را بگردم برای این که یک تکه کوچک پاستا یا گوشت پیدا کنم. شکمم را یا با نان تست خالی پر می‌کردم یا نهایتاً مجبور می‌شدم بروم پیش مامان که خب همیشه هم با آغوش باز از من استقبال نمی‌کرد. چیزی شبیه این: چی، زلاتان هم داره می‌آد؟ سفیک نمی‌تونه سیرش کنه؟ بعضی وقت‌ها هم به من غر می‌زد: فکر می‌کنی پول پارو می‌کنم؟ فقط کم مونده منم بخوری! با این حال به هم کمک می‌کردیم

توی خانه از مکالمات متمدن سبک سوئدی خبری نبود. چیزی مثل: عزیزم، می‌شه لطفاً اون کره را بدی به من؟ بیشتر این جوری بود: شیرو بده من لعنتی! همیشه درها کوبیده می‌شد و مادر گریه می‌کرد. خیلی گریه می‌کرد. واقعاً عاشق مادرم هستم. تمام طول عمرش را مجبور بود کار کند. روزی چهارده ساعت خانه مردم را تمیز می‌کرد. گاهی اوقات هم می‌رفتیم کمکش، مثلاً سطل زباله را خالی می‌کردیم و این جور کارها، یک پول کمی هم گیر ما می‌آمد. بعضی اوقات جداً فیوز مادر می‌پرید. یک قاشق چوبی بزرگ داشت و ما را با آن می‌زد. بعضی وقت‌ها قاشق می‌شکست و مجبور بودم بروم و یکی دیگر بخرم.

وقتی فهمیدم در بازی مقابل آلمریا هم نیمکت‌نشین هستم، یک جمله یادم آمد: «اینجا توی بارسا ما با پورشه و فراری سر تمرین نمی‌آییم.» این دیگر چه مزخرفیه؟ هر ماشینی دلم بخواد برمی‌دارم و می‌روم سر تمرین. پریدم توی فراری پایم را روی گاز فشار دادم و درست جلوی در زمین تمرین پارک کردم. البته که یک سیرک واقعی راه افتاد! روزنامه‌ها نوشتند قیمت ماشین من برابر با حقوق کل بازیکنان آلمریاست، اهمیتی نمی‌دادم، پرت و پلاهای روزنامه هیچ ارزشی ندارد. تصمیم خودم را گرفته بودم، می‌خواستم جنگ خودم را شروع کنم. باید بدانید این کار را خوب بلدم

- احترام گذاشتنی نیست، گرفتنی است.

- چطور همه چنین احترامی را به شما می‌گذارند؟ - احترام گذاشتنی نیست، گرفتنی است.

بیرون هتل پارک کردم، قلبم داشت بیرون می‌زد. به هِس‌بورگ گفته بودم می‌خواهم فروشم یک رکورد باشد. می‌خواستم در تاریخ نوشته شوم. یک بازیکن سوئدی قبل از من با آرسنال قرارداد بسته بود به مبلغ سه میلیون پوند که در زمان خودش پول زیادی بوده و جان کارو نروژی که والنسیا پنج میلیون پوند خرید. این‌ها رکوردهای اسکاندیناوی بودند و امیدوار بودم این رکوردها را بزنم.

حالا حرفم را راحت نمی‌زدم. چیزهایی می‌گفتم که مردم دوست داشتند بگویم. واقعاً مزخرف بود. با آئودی باشگاه سر تمرین می‌رفتم. آنجا می‌ایستادم و سر تکان می‌دادم، درست مثل زمانی که توی مدرسه بودم، که البته هرگز نبودم. حتی دیگر سر هم‌تیمی‌ها هم فریاد نمی‌زدم، آدم خسته‌کننده‌ای شده بودم. زلاتان دیگر زلاتان نبود. آخرین باری که این احساس را تجربه کرده بودم زمانی بود که به مدرسه‌ای در بورگاسکلان می‌رفتم.

می‌توانستم چیز دیگری را پشت حرف‌های او حس کنم؛ مثل: فکر نکن آدم خاصی هستی! احساس می‌کردم بارسلونا یک مدرسه است، یا چیزی شبیه به آن. بازیکن‌ها عالی بودند ایرادی از کسی نمی‌شد گرفت. ماکسولهم آنجا بود. دوست قدیمی من از آژاکس و اینتر.

از اینکه کسی متفاوت است و بیرون و جدای از بقیه قرار بگیرد متنفرم. اگر متفاوت نبودم، الآن اینجا نبودم و مسلماً منظورم این نیست که شبیه من باشید، زلاتان باشید. می‌گویم خودتان باشید، راه خودتان ـ هر چه که هست ـ بروید. مهم نیست راه‌تان عجیب و متفاوت باشد، در هر حال کسی حق ندارد جلوی شما را بگیرد.

یک بچه‌ی سرسخت از روزنگارد بودم. متفاوت بودم. این هویتم بود. لحظه به لحظه لذت بیشتری از آن می‌بردم و اهمیت نمی‌دادم نظری در مورد بُت‌های بچه سوئدی‌ها ندارم.

برای هزارمین بار به این فکرمی‌کردم: اونها برای من هیچ اهمیتی ندارند.

اگر یک «آدم عادی» نیستید، تلاش‌تان برای تبدیل شدن به آن بیهوده است. لعنتی! اگر قرار بود مثل سوئدی‌های مالمو باشم که امروز اینجا نبودم. بشنو ولی گوش نکن، این دلیل موفقیتم بود.