بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

اصلاً مهم نیست مردم چی فکر می‌کنند.

هم منظم بودم، هم وحشی. از اینها به یک فلسفه رسیدم: اگر کسی با من حرف بزنه، با او حرف می‌زنم و اگر با من راه بیاد با او راه می‌آم. این طور نیست بگم کارم درسته، تو دیگه چه خری هستی؟ و خب این طور هم نیستم که مثل ستاره‌های سوئدی نمایش بدهم و پندهای آموزنده بگویم. می‌خواستم بزرگ باشم و از آن لذت ببرم. نه اینکه باور داشتم تبدیل به یک سوپراستار می‌شوم. یا عیسی مسیح! من اهل روزنگارد بودم! شما آنجا حتی به این چیزها فکر هم نمی‌کنید. سرکش بودم، روانی بودم، اما کاراکتر خودم را داشتم. هیچ وقت سر وقت به مدرسه نرفتم. سختم بود صبح زود بلند شوم ـ هنوز هم همین طورهستم ـ اما تکالیفم همیشه کامل بود. ریاضی برایم ساده بود. بوم! بوم! و جواب را پیدا می‌کردم. توی زمین فوتبالم همین طورم، تصاویر و راه‌حل‌ها در یک لحظه به ذهنم می‌رسد

«شما می‌توانید یک بچه را از یک روزنگارد بیرون بکشید، اما نمی‌توانید روزنگارد را از درون او بیرون بیاورید.» امضاء زلاتان

کنارش همه مؤدب هستند. یک بار روزنامه‌نگاری از او پرسیده بود: - چطور همه چنین احترامی را به شما می‌گذارند؟ - احترام گذاشتنی نیست، گرفتنی است. و این جمله‌اش مرا گرفت!

خوبی آدم‌ها را، برخورد آن‌ها با حرف‌های توهین‌آمیز و بد نشان می‌دهد.

نامه‌های زیادی از سراسر دنیا دریافت می‌کنم، معمولاً حتی آن‌ها را باز هم نمی‌کنم. این طوری عدالت را اجرا می‌کنم! از آنجایی که نمی‌توانم همه‌ی نامه‌ها را بخوانم و جواب بدهم، همان طور باز نشده باقی می‌گذارم. هیچ کس تافته‌ی جدا بافته نیست.

بعد این جمله زیبا را شنیدم: «فقط خدا می‌تواند مرا قضاوت کند». آن‌ها می‌توانستند هر حرفی که می‌خواهند بزنند. هر مطلبی که می‌خواستند بنویسند. اما فقط خدا می‌توانست مرا قضاوت کند. خوشم آمد.

اهل جایی هستم که کم‌آوردن معنی ندارد.

هرگز از بودن در کنار آدم‌های شسته رفته لذت نبرده‌ام. آن‌هایی را دوست دارم که چراغ قرمز رد می‌کنند، اگر منظورم را متوجه می‌شوید؛ اما حالا حرفم را راحت نمی‌زدم. چیزهایی می‌گفتم که مردم دوست داشتند بگویم.

بشنو، اما گوش نکن. این روش من بود.

در حالی که هزاران راه برای موفقیت هست و شاید راهی که متفاوت و گاهی ضایع است، بهترین راه باشد.

بشنو ولی گوش نکن، این دلیل موفقیتم بود.

برای اینکه یک گوشه راحت رها شوم زیادی گران بودم.

برو دنبال‌شون، محکمتر، با برنامه‌تر. شل نکن! شک نکن.

همیشه سعی می‌کردم بیرون باشم، فوتبال بازی می‌کردم و با دوچرخه‌های دزدی، سواری. همیشه مثل یک گرگ گرسنه به خانه می‌آمدم، در یخچال را باز می‌کردم و دعا می‌کردم تو رو خدا یه چیزی باشه واسه خوردن!

چه زری داری می‌زنی؟

داشتم از درون منفجر می‌شدم، نه به خاطر نیمکت‌نشینی، می‌توانم با آن کنار بیایم، به این خاطر که یک مربی این قدر مرد نیست که جلو بیاید و بگوید: به اندازه‌ی کافی خوب نیستی زلاتان، تو خواسته‌های منو برآورده نمی‌کنی!

همچنان در دنیا آدم‌های زیادی مثل من هستند که با برخوردهای سرد مواجه می‌شوند، فقط به جرم اینکه متفاوت‌اند.

هیچ باشگاهی در تاریخ به بزرگی میلان نیست.

هم منظم بودم، هم وحشی. از اینها به یک فلسفه رسیدم