بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

یک بار به خاطر هل‌دادن بازیکن خودی کارت زرد گرفتم. داور گفت: تو نمی‌تونی این کار را بکنی! فریاد زدم: تو هم برو به جهنم! و اخراج شدم.

مجبور بودم به سختی تمرین کنم و مثل یک سگ مبارز بجنگم.

روی دیوار قرمز رنگ سرسرا یک تابلوی عکس بزرگ از یک جفت پای کثیف آویزان کردم. وقتی دوستانم آمدند همه شروع کردند؛ محشره، خفنه، عجب خانه‌ی باحالی داری. «اما اون پاهای حال به‌هم زن آنجا چی کار می‌کنند؟ چطور همچین چیز مزخرفی رو به دیوار زدی؟» جواب می‌دادم «احمق‌ها، اون پاها تمام اینها رو به دست آورده.»

همچنان در دنیا آدم‌های زیادی مثل من هستند که با برخوردهای سرد مواجه می‌شوند، فقط به جرم اینکه متفاوت‌اند. گاهی احتیاج به تنبیه هست، به نظم اعتقاد دارم. چیزی که واقعاً عصبانی‌ام می‌کند، مربیانی هستند که هرگز در زندگی‌شان آن طور نجنگیده‌اند که به درجه اول برسند، اما همچنان به یک راه خودشان می‌چسبند و اصلاً انعطاف‌پذیر نیستند. در حالی که هزاران راه برای موفقیت هست و شاید راهی که متفاوت و گاهی ضایع است، بهترین راه باشد. از اینکه کسی متفاوت است و بیرون و جدای از بقیه قرار بگیرد متنفرم. اگر متفاوت نبودم، الآن اینجا نبودم و مسلماً منظورم این نیست که شبیه من باشید، زلاتان باشید. می‌گویم خودتان باشید، راه خودتان ـ هر چه که هست ـ بروید. مهم نیست راه‌تان عجیب و متفاوت باشد، در هر حال کسی حق ندارد جلوی شما را بگیرد.

روی یک تابلو آنجا نوشتیم: «قلب من اینجاست، تاریخ من اینجاست، بازی من اینجاست. ادامه بدهید ـ زلاتان» ا

من این طورم، همیشه برای انتقام برنامه‌ریزی می‌کنم. از دوران روزنگارد این طور بودم، این چیزی است که مرا به جلو می‌برد

«احترام را التماس نمی‌کنند، آن را به دست می‌آورند» ر

«اگه می‌خوای دوام بیاری باید آماده و دو قبضه بری توی زمین و الا شانسی نداری»

خوبه. اگرتوی دنیا بهترین بشی، چیزهای دیگه هم می‌گیری. اما اگر دنبال پول باشی به آن ها نمی‌رسی، گرفتی؟

بعد مانچینی سراغ من آمد، کاملاً سرمست از پیروزی و تبریک‌ها. اما هیچ «خیلی ممنونی» از من نشنید. گفتم: «قابلی نداشت.» همه خندیدند.

همیشه دوست داشتم با اعتماد به نفس رفتار کنم. از وقتی کوچک بودم این طور بود، هرگز نباید ضعف نشان می‌دادید.

هر سه نفر ما با هم در صدر جدول گلزنان بودیم. برای من چیزی به اسم پیروزی مشترک وجود ندارد. شما نمی‌توانید این عنوان را با دیگران قسمت کنید.

اگه مثه یه تیم کار نکنیم نمی‌تونیم پیروز شیم.

قانون اول و اصلی این است: همیشه در جبهه‌ی خودی باشی! یک تیم هستیم، متحد. باید همیشه این اتحاد را حفظ کرد و بعد آن‌ها می‌توانند به صورت داخلی هر چقدر که می‌خواهند ما را تنبیه کنند.

گفتم: اگر شما همونجایی که من بزرگ شدم بودید، زنده نمی‌موندین!

پله پله تبدیل به آدمی شدم که امروز هستم.

«زلاتان برای ایتالیا آماده است؟» روزنامه‌ها نوشتند. مینو در جوابشان گفت: «ایتالیا آماده‌ی زلاتان هست؟» و این بهترین جوابی بود که می‌توانست بدهد.

خوبی آدم‌ها را، برخورد آن‌ها با حرف‌های توهین‌آمیز و بد نشان می‌دهد.

اصلی‌ترین چیزی که به خاطر می‌آورم، لئو بین‌هاکر است. به جلو خم شد و گفت «اگه مرا یک بار اذیت کنی، دوبار پدرت را درمی‌آرم.»

از باختن متنفر بودم.