بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

خودتان باشید، راه خودتان ـ هر چه که هست ـ بروید. مهم نیست راه‌تان عجیب و متفاوت باشد، در هر حال کسی حق ندارد جلوی شما را بگیرد.

«بهتر شو، بهتر شو به اینی که هستی راضی نباش!»

چه سودی به حال من داشت؟ یک فوتبالیستم. شاید طرفدارها به باشگاه وفادار باشند که خیلی هم خوب است. اما دوران فوتبال یک بازیکن کوتاه است.

اهل جایی هستم که کم‌آوردن معنی ندارد.

آدم خوبی بود و اگر بخواهم نقطه ضعف‌اش را بگویم، این که زیادی خوب بود!

چند وقت پیش، پسرم وینسنت داشت داد می‌زد و گرسنه بود، پاستا هنوز داشت می‌پخت. بچه داد می‌زد چون غذایش سریع حاضر نشده بود، با فریاد گفتم، فقط اگه می‌دونستی چقدر راحت غذا برای خوردن گیرت می‌آد ساکت می‌شدی!

واقعاً عاشق مادرم هستم.

«بهتر شو، بهتر شو به اینی که هستی راضی نباش!»

در حالی که هزاران راه برای موفقیت هست و شاید راهی که متفاوت و گاهی ضایع است، بهترین راه باشد. از اینکه کسی متفاوت است و بیرون و جدای از بقیه قرار بگیرد متنفرم. اگر متفاوت نبودم، الآن اینجا نبودم و مسلماً منظورم این نیست که شبیه من باشید، زلاتان باشید. می‌گویم خودتان باشید، راه خودتان ـ هر چه که هست ـ بروید. مهم نیست راه‌تان عجیب و متفاوت باشد، در هر حال کسی حق ندارد جلوی شما را بگیرد.

بعد او پرسید «او برای هدیه نامزدی چه کادویی گرفت؟» ـ «منظورت چیه که کادو چی گرفت، اون زلاتان را گرفته!»

بعضی وقت‌ها، وقتی یک انرژی جدید نیاز داشتم، یک خالکوبی می‌کردم. آن‌ها مثل مخدر برایم هستند. همیشه یک چیز جدید می‌خواستم. هیچ وقت بدون فکر نبودند. همیشه درباره‌شان فکر می‌کردم. با اینکه در ابتدا مخالف خالکوبی بودم، فکر می‌کردم مال آدم حسابی‌ها نیست! اما بعداً گیر افتادم.

در روزنگارد سر بچه‌ها داد می‌زدم که هر کی بتونه توپ را از من بگیره یک پوند بهش می‌دم! این فقط یک بازی نبود، این کار تکنیک من را کامل می‌کرد. به من یاد می‌داد چطور از بدنم در مقابل توپ استفاده کنم.

از مواد و این چیزها متنفرم. فقط برای اولین بار با چند تا از دوستانم یک چیزی نوشیدیم و مست کردم، از آن زمان هرگز مست نبودم. فقط یک بار توی وان حمام بی‌هوش شدم، بعد از اولین قهرمانی لیگ با یوونتوس، همه‌اش تقصیر ترزگهبود، آن مار خوش خط و خال بود که مجبورم کرد بنوشم

کاپلو سر زمین می‌آید، بازیکن‌ها به خط می‌شوند، کنارش همه مؤدب هستند. یک بار روزنامه‌نگاری از او پرسیده بود: - چطور همه چنین احترامی را به شما می‌گذارند؟ - احترام گذاشتنی نیست، گرفتنی است. و این جمله‌اش مرا گرفت! وقتی کاپلو عصبانی می‌شود، کسی جرأت ندارد به چشمانش نگاه کند، اگر به شما موقعیت و شانسی را می‌دهد و از آن استفاده نکنید، می‌توانید بیرون استادیوم هات داگ بفروشید.

آن روزها فیلمی نبود که بیشتر از گلادیاتور دوستش داشته باشم. یک صحنه معروف در آن فیلم است که امپراتور پایین کلوزیوم می‌آید و به گلادیاتور می‌گوید که ماسکت را بردار، او هم این کار را انجام می‌دهد و می‌گوید «من ماکسیموس دسیموس مریدیوس هستم... و انتقامم را خواهم گرفت، در این دنیا، یا دنیای دیگر!» من هم همین احساس را داشتم، یا می‌خواستم داشته باشم. می‌خواستم مقابل همه دنیا بایستم و به هر کسی که به من شک کرد نشان دهم واقعاً هستم و هرگز نمی‌توانستم کسی را متصور شوم که جلویم را بگیرد.

بشنو، اما گوش نکن. این روش من بود.

درست است آدم‌های سرسخت را دوست دارم و کوآدریانس واقعاً سخت بود. اما از حد گذشته بود، چیز جالبی در او اتفاق نمی‌افتاد، حس طنزی نداشت. هیچ چیز نداشت.

سعی می‌کردم هم آن‌ها را بپیچانم هم با آن‌ها رفیق بمانم. جالب نبود، اما یک چیز جدید برایم بود؛ وارد موقعیتی شده بودم که راحت نبودم. نه اینکه می‌خواستم مثل آن‌ها باشم. خب شاید کمی می‌خواستم. سعی می‌کردم ازشان یاد بگیرم، چیزهایی مثل آداب معاشرت و این چیزها. بیشتر وقت‌ها کارها را به روش خودم انجام می‌دادم. می‌توانم بگویم این سلاح من بود.

بعدها وقتی با خبرنگاران مصاحبه می‌کردم، خیلی‌شان پرسیدند: «این پیروزی را به چه کسی تقدیم می‌کنی؟» جواب دادم: «به شما. به رسانه‌ها، به هر کسی که به من و اینتر شک داشت.»

هر چقدر می‌خواست می‌توانست از من متنفر باشد. نفرت و انتقام محرک من بود.