بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

احترام گذاشتنی نیست، گرفتنی است.

فکر می‌کردم برای پیشرفت به چه چیزی نیاز دارم. به سختی تمرین می‌کردم و سعی داشتم از دیگران یاد بگیرم،

روزهای اولم در مالمو اف‌اف یک فلسفه داشتم: کارها را به روش خودم انجام می‌دهم.

«احترام را التماس نمی‌کنند، آن را به دست می‌آورند»

یکی از آن لحظات بود که یک تصویر به ذهنم خطور کرد، یکی از آن‌هایی که هرگز نمی‌توانم توضیح‌شان دهم. فوتبال چیزی نیست که از قبل برنامه‌ریزی‌اش کنید. فوتبال اتفاق می‌افتد. به محض اینکه توپ را گرفتم دفاع را دریبل سرپا زدم یکی از آن حرکات ناخودآگاه که احساس کردم بی‌نقص انجام می‌شود، چرخیدم و از دو مدافع دیگر هم رد شدم و توپ را چند متر درون خط جریمه گرفتم. بعد با پشت پا یک مدافع دیگر را هم دریبل زدم و روی هوا یک قیچی با پای چپ زدم. برای لحظه‌ای خشک‌تان می‌زند، کمی زمان دارید فکر کنید، حتی با اینکه همه چیز زیر یک دهم ثانیه اتفاق افتاده: گل می‌شه؟ یا می‌ره بیرون؟ نه، رفت تو گل.

در دنیا آدم‌های زیادی مثل من هستند که با برخوردهای سرد مواجه می‌شوند، فقط به جرم اینکه متفاوت‌اند.

این مسخره است این‌ور و آن‌ور بروید و بگویید که صددرصد تلاش‌تان را خواهید کرد. شما حقوق می‌گیرید تا از صددرصد توان‌تان استفاده کنید.

«اینجا توی بارسا ما اهل نمایش نیستیم»

جنگ بدترین اتفاق ممکن است. هیچ وقت نتوانستم چیز زیادی از آن درک کنم

ران چیزی شبیه این نوشت: این نام را به خاطر داشته باشید، بعدها از اون بیشتر خواهید شنید؛ «زلاتان»

فوتبال چیزی نیست که از قبل برنامه‌ریزی‌اش کنید. فوتبال اتفاق می‌افتد

از خودشان و بازیکنان‌شان به صورت عمومی دفاع می‌کنند و به صورت خصوصی برخورد می‌کنند.

آدم که قایق خودشو سوراخ نمی‌کنه! برای همین با خودمان نمی‌جنگیدیم.

همان ابتدا فهمیدم آدم جالبی است و ربطی به مربی‌های معمولی سوئدی ندارد. حاضر بود قانون را دور بزند و این جور آدم‌ها بهترین‌اند. می‌دانید به قانون‌مدارها اعتقادی ندارم. این جوری پیشرفت می‌کنید.

من هم همین احساس را داشتم، یا می‌خواستم داشته باشم. می‌خواستم مقابل همه دنیا بایستم و به هر کسی که به من شک کرد نشان دهم واقعاً هستم و هرگز نمی‌توانستم کسی را متصور شوم که جلویم را بگیرد.

«من ماکسیموس دسیموس مریدیوس هستم... و انتقامم را خواهم گرفت، در این دنیا، یا دنیای دیگر!»

«شما می‌توانید یک بچه را از یک روزنگارد بیرون بکشید، اما نمی‌توانید روزنگارد را از درون او بیرون بیاورید.»

همچنان در دنیا آدم‌های زیادی مثل من هستند که با برخوردهای سرد مواجه می‌شوند، فقط به جرم اینکه متفاوت‌اند. گاهی احتیاج به تنبیه هست، به نظم اعتقاد دارم. چیزی که واقعاً عصبانی‌ام می‌کند، مربیانی هستند که هرگز در زندگی‌شان آن طور نجنگیده‌اند که به درجه اول برسند، اما همچنان به یک راه خودشان می‌چسبند و اصلاً انعطاف‌پذیر نیستند. در حالی که هزاران راه برای موفقیت هست و شاید راهی که متفاوت و گاهی ضایع است، بهترین راه باشد. از اینکه کسی متفاوت است و بیرون و جدای از بقیه قرار بگیرد متنفرم. اگر متفاوت نبودم، الآن اینجا نبودم و مسلماً منظورم این نیست که شبیه من باشید، زلاتان باشید. می‌گویم خودتان باشید، راه خودتان ـ هر چه که هست ـ بروید. مهم نیست راه‌تان عجیب و متفاوت باشد، در هر حال کسی حق ندارد جلوی شما را بگیرد.

چیز خیلی متفاوت دیدم که در جا خشکم زد. مورینیو بود. اون مرد صورت سنگی، مردی که حتی کنار زمین پلک هم نمی‌زد. مثل دیوانه‌ها شده بود. مانند یک بچه مدرسه‌ای بالا و پایین می‌پرید و خوشحالی می‌کرد. لبخندی زدم: پس بالاخره تو را هم به عکس‌العمل وا داشتم. ولی خیلی سخت بود، برای این کار مجبور بودم با یک ضربه‌ی پشت پا در آخرین دقایق آقای گل شدم.

گفت: «اگه توی سه سال حرفه‌ای نشدی، این تقصیر خودته»