بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

اینها را راحت به دست نیاورده بودم. مردم این را همیشه فراموش می‌کنند. استعدادی نبودم با باد هوا به اروپا بروم. با همه چیز جنگیدم. از روز اول والدین و مربیانم را مقابل خودم داشتم. همه‌ی چیزی که یاد گرفته‌ام این است؛ حرف‌های دیگران اهمیتی ندارد!

از آن مدل آدم‌ها نیستم که راه بروند و راضی باشند که وای خدا! من زلاتان هستم! به هیچ وجه. انگار یک فیلم در ذهنم پخش می‌شود و دائماً از خودم می‌پرسم: باید این کارو می‌کردم یا آن کارو؟ به مردم نگاه می‌کنم، چه چیزی می‌تونم از اون‌ها یاد بگیرم؟ چی کم دارم؟ از همه‌ی اشتباهات هم می‌گذرم، همانطور که از کارهای درستم می‌گذرم. چطور می‌تونم بهتر بشم؟ همیشه یک چیزی از مسابقه‌ها و جلسات تمرین در ذهنم دارم اما راضی نمی‌شوم. حتی وقتی یک دلیل خوب دارم تا از خودم راضی باشم، نمی‌شوم. همین روحیه کمکم می‌کند پیشرفت کنم.

پدری نداشتم به محل تمرین بیاید و پاچه‌خواری همه را بکند و بگوید با من خوب برخورد کنند. عمراً! خودم باید مراقب خودم می‌بودم و ترجیح می‌دادم رابطه بدی با مربی داشته باشم و به خاطر بازی خوبم بازی کنم تا اینکه از رابطه برای بازی‌کردن در تیم استفاده کنم.

همچنان در دنیا آدم‌های زیادی مثل من هستند که با برخوردهای سرد مواجه می‌شوند، فقط به جرم اینکه متفاوت‌اند. گاهی احتیاج به تنبیه هست، به نظم اعتقاد دارم. چیزی که واقعاً عصبانی‌ام می‌کند، مربیانی هستند که هرگز در زندگی‌شان آن طور نجنگیده‌اند که به درجه اول برسند، اما همچنان به یک راه خودشان می‌چسبند و اصلاً انعطاف‌پذیر نیستند. در حالی که هزاران راه برای موفقیت هست و شاید راهی که متفاوت و گاهی ضایع است، بهترین راه باشد. از اینکه کسی متفاوت است و بیرون و جدای از بقیه قرار بگیرد متنفرم. اگر متفاوت نبودم، الآن اینجا نبودم و مسلماً منظورم این نیست که شبیه من باشید، زلاتان باشید. می‌گویم خودتان باشید، راه خودتان ـ هر چه که هست ـ بروید. مهم نیست راه‌تان عجیب و متفاوت باشد، در هر حال کسی حق ندارد جلوی شما را بگیرد.

«تا وقتی سریع می‌دوم، در امانم»

این ویژگی است که از بچگی دارم. مقابله می‌کردم، فرار نمی‌کردم.

احترام گذاشتنی نیست، گرفتنی است.

در فوتبال یک روز خدایی و روز دیگر هیچ نیستی.

«احترام را التماس نمی‌کنند، آن را به دست می‌آورند» راحت می‌توانید در یک باشگاه جدید احساس کوچکی کنید. همه چیز جدید و هر کسی قانون خودش، فضای خودش و نظر خودش را دارد. این راحت‌تر است که یک قدم به عقب بردارید و اجازه بدهید همه چیز به مرور زمان درست بشود. اما ابتکار خودتان را از دست می‌دهید، زمان را از دست می‌دهید.

همه‌ی چیزی که یاد گرفته‌ام این است؛ حرف‌های دیگران اهمیتی ندارد!

همیشه دوست داشتم با اعتماد به نفس رفتار کنم. از وقتی کوچک بودم این طور بود، هرگز نباید ضعف نشان می‌دادید.

«شما می‌تونید یک پسر بچه رو از زاغه بیرون بکشید، ولی هرگز نمی‌تونید زاغه رو از دل پسر بیرون بکشید.»

امروز سانلا یک آرایشگر شده‌است. وقتی مردم به سالن او می‌روند، می‌گویند: خدای من تو خیلی شبیه زلاتان هستی! او همیشه این طور جواب می‌دهد: بیخود، این اونه که شبیه منه. بی‌نظیره!

. روز اولی که به ایتالیا آمدم، همه می‌گفتند زلاتان نمی‌تواند گلزنی کند. حالا آقای گل سری آ می‌شدم.

بعدها وقتی با خبرنگاران مصاحبه می‌کردم، خیلی‌شان پرسیدند: «این پیروزی را به چه کسی تقدیم می‌کنی؟» جواب دادم: «به شما. به رسانه‌ها، به هر کسی که به من و اینتر شک داشت.»

یک ماهی آزاد، که همیشه خلاف جهت آب شنا می‌کند.

شما نباید همچین کاری را با یک بچه پایین شهری که چیزی در مورد این مسائل نمی‌داند انجام دهید. نباید وانمود نمی‌کنید پدر دوم او هستید و در همان حال حداکثر سوءاستفاده را از او ببرید.

پول هیچ وقت برای من اصل نبوده است. اما اینکه سرم کلاه بگذارند، احمق فرضم کنند و کاری کنند مثل یک بچه پایین شهری بی‌دست و پا که راحت می‌شود سرش کلاه گذاشت به نظر برسم، بحث دیگری بود.

احساس عقب زدن کسانی که به من ایمان نداشتند و سعی کردند جلویم را بگیرند در من غوطه‌ور بود.

هرگز نباید ضعف نشان می‌دادید.