بریده‌هایی از کتاب سیزده

انسان وقتی هدفی نداشته باشد یا بداند کلاه هدفش، از سر رفتارهایش بزرگتر است و به آن نمی‌رسد، به پوچی می‌رسد

حقیقت زندگی این است که ما تنها هستیم، هر چند که ممکن است یک عالمه آدم دور و برمان باشد و یکی از نشانه‌های بزرگ شدن این است که زودتر بفهمیم که تنها هستیم.

اهمیت مسایل بیرونی ما، وابسته به عمقِ درکِ درونی ماست.

آدم‌ها یا از خواب بیدار می‌شوند و از بچگی‌شان بیرون می‌آیند، یا در خواب غفلتشان می‌مانند و وقت طلایی‌شان را بالاخره یک جوری حرام می‌کنند. یکی با خواب، یکی با موبایل، یکی با غر و یکی هم با هر سه تای آنها.

غر زدن شروع یک بی‌شعوریه کامله چون، تمام ذهنت پر از افکار منفی می‌شه و دیگه تقریبا مغزی برات نمی‌مونه که بخوای باهاش، درست فکر کنی و کارای درست انجام بدی. پس تمام رفتارهات اشتباهی می‌شه: بی‌شعوری کامل.

خدا به همه‌ی ما دنیا دنیا محبت کرده اما ما وقتی که یکی از اون‌ها رو از دست می‌دیم، شروع به غر زدن می‌کنیم. اونقدر غر می‌زنیم که تمام انرژی‌مون رو از دست

آدم‌ها واسه این که نشون بدن واقعا عاشق هدف و آرزوشون هستن، باید شبیه کسی بشن که قبلا به اون هدف رسیده.

مثل ملکول که از اتم تشکیل شده، زندگی از وقت تشکیل شده. می‌شه اتم‌ها را از بین ببریم اما نخوایم ملکول آسیبی ببینه؟! کسی که در حال وقت تلف کردنه، در واقع در حالِ از بین بردن زندگیشه پس زندگی‌اش رو هم دوست نداره چون زندگی از وقت‌ها تشکیل شده.

اینکه هدفی داشته باشی اما اصلا در پی اون نباشی و جوری زندگی کنی که حالا حالاها، تو رو به هدفت نمی‌رسونه، یعنی هدفت، الکیه و هیچ وقتم بهش نمی‌رسی

چرا ما همیشه فکر می‌کنیم دنیا و آدم‌هاش تا آخر مراقب ما هستن و می‌مونن؟! آدم‌ها می‌میرن و اگه این وسط ما لفتش بدیم و تخصصشون رو ازشون یاد نگیریم، همه چیزمون رو از دست می‌دیم.

کم کار کردن و کم درس خوندن فقط به درد یه سری بچه‌ی کوچولوی احمق می‌خوره که نمی‌خوان بزرگ بشن و دنیای واقعی رو بفهمن.

ساعت‌های قبل خواب را خیلی دوست دارم. تنها زمانی است که آزادم؛ آزادی به وسعت یک تخت و چند متر جلوتر تا دم در اتاقم.

هیچ انسانی دوست ندارد حرف غلطی بزند یا غلط بودن حرفش را باور کند.

وقتی واقعا به قدرت می‌رسی، می‌فهمی که چقدر جلوتر از مردم کوچه-بازار هستی و نباید از قدرتت برای جلوه‌نمایی در مقابل یک سری آماتور استفاده کنی.

کاراته هم مثل تمام چیزهای دیگر این دنیا بسیار تدریجی و یواش یواش شکل می گرفت.

در زندگی‌ام بیشتر از این که تشویق شوم، نقاط ضعف و ایرادهایم را از زبان دیگران شنیده‌ام و شاید همین دلیلی باشد که زیاد به خودم، به زندگی‌ام و حتی به اطرافیانم علاقه‌ای ندارم و به آنها خوب گوش نمی‌کنم.

می‌توانید هنر نقاشی را بلد نباشید و فقط از نقاشی دیگران لذت ببرید اما اگر هنر زندگی را فرا نگیرید، باید فقط از شنیدن قصه‌های زندگی دیگران لذت ببرید

به جلو بروید، درگیر هیاهوی تماشاگران نشوید، آنها اگر می‌توانستند و می‌دانستند، چرا بیرون گود رفته‌اند؟ ادامه دهید.

محبت کردن به سنگ هم جواب می‌دهد، شاید اگر ما دلمان کمی بزرگ‌تر باشد و کمتر بچگی کنیم و در مقابل هر کاری که برای دیگران می‌کنیم، منتظر پاسخ‌وجواب نباشیم، دوستی‌ها و جامعه و کشورمان خیلی زود گرم‌تر خواهد شد

باید باور کرد که خیلی از اوقات در زندگیت این فشار را احساس می‌کنی و نمی‌شود فشارها را به خاطرِ خطراتشان تحمل نکنی وگرنه مجبوری همیشه، همانجایی که هستی بمانی.