بریده‌هایی از کتاب سیزده

«تخیل مادر دانش است.» انسان به آن چیزی می‌رسد که آن را تصور می‌کند

یکی از نشانه‌های تسلط این است که فعل احمقانه‌ی "نمی‌توانم" را دیگر استفاده نکنید.

قدرت تسلط می‌گوید قبل از به راه افتادن باید باور کنی فرمان ذهنت، قدرت بدنت همگی تحت اختیار تو هستند و تو به همه آن‌ها تسلط داری.

چه خوش باشد به علم و فن تسلط وزآن خوشتر به روح و تن تسلط

اگر دائما به چیزهایی که نداریم گیر بدهیم و حسرت زندگی و امکانات کسانی را بخوریم که چیزهایی دارند که ما نداریم، هیچگاه توان پیدا کردن نقاط مثبت و استعدادهای خودمان را نخواهیم داشت. کسی که دائما مشغول سرشماری و رسیدگی به انبارِ دیگران است، وقتی برای شمارشِ اموال خویش ندارد.

نباید مردم را قضاوت کرد، نباید به خاطر چند اشتباه و گناه آن‌ها را بی‌خدا دانست.

اشکالات زندگی تان فقط یک مقصر دارد و آن نفر فقط خودتان هستید؛ زمانی که به این نتیجه برسید، خردتان رشد کرده است و آنگاه به دنبال راه حل می‌گردید

چرا آدم‌ها واسه اینکه بفهمن توی جهنمِ زندگیشون گیر کردن، حتما باید آتش ببینن؟!

آدم‌ها زمانی تکان می‌خورند که بفهمند در خطر هستند، یا خودشان یا آرزویشان.

"مثل لحظاتی که یک شکارچی منتظر شکار است، مثل لحظاتی که یک فوتبالیست می‌خواهد پنالتی بزند به محبت‌های خدا نگاه کنید؛ آنگاه محبت‌های او و چه بسا معجزات او را می‌بینید؛ و آن موقع است که می‌فهمید خدا هیچ کس را تنها رها نمی‌کند."

"صبوری نشانه‌ی بزرگ شدن آدم‌هاست، وقتی نتیجه شبیه آن چیزی که خواسته‌ایم نشده است."

خدا همیشه هست اما اگه مغزمون و اگه وجودمون رو با فکرهای منفی و چرت و پرت‌های نق و ناله زدن پر نکرده باشیم، می‌تونیم ببینیمش و بهش توکل کنیم.

انسان وقتی هدفی نداشته باشد یا بداند کلاه هدفش، از سر رفتارهایش بزرگتر است و به آن نمی‌رسد، به پوچی می‌رسد

حقیقت زندگی این است که ما تنها هستیم، هر چند که ممکن است یک عالمه آدم دور و برمان باشد و یکی از نشانه‌های بزرگ شدن این است که زودتر بفهمیم که تنها هستیم.

اهمیت مسایل بیرونی ما، وابسته به عمقِ درکِ درونی ماست.

آدم‌ها یا از خواب بیدار می‌شوند و از بچگی‌شان بیرون می‌آیند، یا در خواب غفلتشان می‌مانند و وقت طلایی‌شان را بالاخره یک جوری حرام می‌کنند. یکی با خواب، یکی با موبایل، یکی با غر و یکی هم با هر سه تای آنها.

غر زدن شروع یک بی‌شعوریه کامله چون، تمام ذهنت پر از افکار منفی می‌شه و دیگه تقریبا مغزی برات نمی‌مونه که بخوای باهاش، درست فکر کنی و کارای درست انجام بدی. پس تمام رفتارهات اشتباهی می‌شه: بی‌شعوری کامل.

خدا به همه‌ی ما دنیا دنیا محبت کرده اما ما وقتی که یکی از اون‌ها رو از دست می‌دیم، شروع به غر زدن می‌کنیم. اونقدر غر می‌زنیم که تمام انرژی‌مون رو از دست

آدم‌ها واسه این که نشون بدن واقعا عاشق هدف و آرزوشون هستن، باید شبیه کسی بشن که قبلا به اون هدف رسیده.

مثل ملکول که از اتم تشکیل شده، زندگی از وقت تشکیل شده. می‌شه اتم‌ها را از بین ببریم اما نخوایم ملکول آسیبی ببینه؟! کسی که در حال وقت تلف کردنه، در واقع در حالِ از بین بردن زندگیشه پس زندگی‌اش رو هم دوست نداره چون زندگی از وقت‌ها تشکیل شده.