بریده‌هایی از کتاب سیزده

دارم چیزی می‌فهمم، در شهر ممنوعه‌ی غرزنان هم آدم‌های خوب پیدا می‌شوند، چه برسد به دنیای واقعی. باید بگردی تا پیدایشان کنی و کمی با خوش‌بینی به اطرافت نگاه کنی. برای پیدا کردن آدم‌های خوب در هر جای دنیا باید خودت خوب باشی و وقتی مشکلی برای شهر پیش می‌آید، فکر نکنیم به ما ربطی ندارد، دنبال کمک برویم. آنگاه حداقل این است که از خودت راضی هستی که کاری که از دستت برمی‌آمد را انجام دادی و دیگر ساکن سرزمین غرزنان نیستی، شاید فقط آنجا زندگی کنی. یواش یواش آدم‌های خوب هم سراغت می‌آیند.

آدم در لحظات سخت وقتی به حضور خدا فکر کنه، وقتی قدرتِ خودش رو به خودش یادآوری کنه، وقتی از «بهتره این کار رو انجام بدم» برسه به «باید این کار رو انجام بدم»، خودباوری لازم واسه انجام هر کاری رو بدست میاره.

ساکنین شهر ممنوعه عبوس هستند و بداخلاق؛ چون آنقدر روی ندیدنِ قسمت‌های روشن زندگی‌شان، پافشاری کرده‌اند که همه‌جا را تاریک می‌بینند. اکثر اهالی اینجا، سن‌های زیادی دارند که فهمیده‌اند، سرزمین غرزنان عبث است اما نفهمیده‌اند که حکمتِ آفرینش نمی‌تواند بیهوده باشد؛ چون، هیچ‌وقت سعی نکرده‌اند با خدای حقیقی دنیا ارتباط یابند تا به لطفش اطمینان داشته باشند. آنها حقیقتا ساکن اینجا هستند.

این خداوندِ کریم و رحیم است که به خاطر بخشندگی‌اش، هر روز به ما تمارین و مشکلاتِ خاص می‌دهد تا ما از طریق آنها به قدرت و مهارت‌های زندگی‌مان اضافه کنیم. افسوس که عده‌ی زیادی از مردم کفران نعمت می‌کنند و تا مشکلی پیش می‌آید، آن را خشم خدا می‌دانند در صورتی که مشکلات دقیقا رحم خدا را نشان می‌دهند.

در گرفتاری‌ها به جای گریستن و خفتن باید، بنویسید. اتفاق‌های بد و خوب اگر نوشته شوند، اسیر شما خواهند شد، آنگاه مجبورند که اطاعت کنند دستورات شما را. اگر داستان‌های زندگیتان را به کلمات، ریز کنید، در واقع مشکلات را کوچک کرده‌اید و قابل حل. مغز وقتی می‌نویسد و برای خودش توصیف می‌کند، اعتماد به نفسِ «حل» به دست می‌آورد و این شگرف است و بی‌انتها. وقتی می‌خواهید کار جدیدی، تغییر بدیعی کنید، آن را ثبت کنید تا بیشتر در خاطرتان بماند و فهمتان را افزون کند.

انسان تصمیم به تغییر را برای بار دوم راحت‌تر هم می‌تواند بگیرد چرا که در گذشته یک بار این کار را انجام داده است. بهتر است هیچ‌گاه اشتباه نکنیم اما وقتی کردیم، نباید از خودمان ناامید شویم پس دوباره شروع می‌کنیم. هر چقدر فاصله‌ی لغزش و جریان اراده‌ی مجدد شما، کوتاه‌تر باشد، لطمه‌ی کمتری به تغییرتان وارد می‌شود؛ در واقع نتیجه می‌گیریم، در هنگام شکست‌ها هرچقدر زمان ناامیدی‌مان کوتاه‌تر باشد، احتمال پیروزی‌مان، بیشتر خواهد بود. پس بعد از لغزشتان، هر چقدر بیشتر پریشان و ناامید بمانید، هر چقدر، زمانِ ناراحتی‌تان را بیشتر لِفت دهید، احتمال پیروزیتان کمتر خواهد شد.

باید یاد بگیری که در خیلی از اتفاقات زندگیت، قدرت تصمیم‌گیری نداری و فقط باید آنها را بپذیری. خوب است که درخواست می‌کنی تا شرایط شبیه آن چیزی که دوست داری شود، این نق زدن نیست اما اگر درخواست کردی و نشد، کاری کن که نشان دهی پِیرو خوبی هستی و همکاری لازم را انجام بده.

دنیا آنقدر جای عجیبی نیست که بخواهم در مقابلش، شاخ دربیاورم. دنیا آنقدر جای بدی نیست که بخواهم با غر زدن، صبحِ زندگی خودم را از بین ببرم و شب هنگام، گله کنم که این چه زندگی است دارم؟

انسان‌های ضعیف و کم خرد یا اشکالات خود را نمی‌بینند یا مقصر آنها را خدا و نزدیکان و پدر و مادر و دیگران می‌دانند. پس نیازی به تغییر خودشان نمی‌بینند که بخواهند در جستجوی پیری روند برای هدایت‌شان. انسان‌ها وقتی نیازشان را به پیر احساس می‌کنند که بزرگ شده باشند، در غیر این صورت برای بهبود دنیا منتظرِ تغییراتِ دیگران می‌شوند. درست مثل تو که می‌اندیشیدی همه باید با تو همسو شوند تا انقلابی رخ دهد. تمام انسان‌های دنیا دوست دارند دنیا را عوض کنند اما این کار برای فردی سست عنصر و خود شیفته‌ای که خودش را بی‌اشکال می‌داند، آنقدر هجو و دور از دسترس است که در نهایت رویایشان را رها می‌کنند، چرا که یاد نگرفته‌اند، مرحله‌ی نُخستِ تغییرِ دنیا، تغییر خویشتن است و این سخت‌ترینِ کار دنیاست.

شکایت کردن اگه تو رو به مقصد می‌رسونه، اگر فقط حرف نباشه و حقوق واقعی و منطقی آدم‌های دیگه رو تهدید نکنه، نق نیست بلکه اعتراض محسوب می‌شه و به وقتش آدم باید انجامش بده.

حقیقت زندگی این است که ما تنها هستیم، هر چند که ممکن است یک عالمه آدم دور و برمان باشد و یکی از نشانه‌های بزرگ شدن این است که زودتر بفهمیم که تنها هستیم.

وقتی سواد و تخصص، ارزش یه جامعه نباشه، وقتی تنبلی و خوش‌گذرونی و خواب بشه اصل یک سرزمین، اون سرزمین می‌شه وابسته، می‌شه انگل. یه آدم هم همینطور. اگه همش به قر و فرش فکر کنه، نفهمه که چرا باید بفهمه، نفهمه که چرا باید درس بخونه، هیچی نمی‌شه و می‌شه انگل جامعه؛ وابسته‌ی وابسته.

الان می‌فهمم که همه‌ی امکاناتِ ما محدود به یک مادر نمی‌شه. خدا به همه‌ی ما دنیا دنیا محبت کرده اما ما وقتی که یکی از اون‌ها رو از دست می‌دیم، شروع به غر زدن می‌کنیم. اونقدر غر می‌زنیم که تمام انرژی‌مون رو از دست می‌دیم و دیگه جونی برامون نمی‌مونه تا چیزایی که داریم رو ببینیم و بابت اون‌ها خدا رو شکر کنیم.

غر زدن شروع یک بی‌شعوریه کامله چون، تمام ذهنت پر از افکار منفی می‌شه و دیگه تقریبا مغزی برات نمی‌مونه که بخوای باهاش، درست فکر کنی و کارای درست انجام بدی. پس تمام رفتارهات اشتباهی می‌شه: بی‌شعوری کامل.

برای خوش‌بختی لازم نیست خواهان داشتن هر چیزی باشیم که می‌بینیم و آن را دوست داریم. گاهی با دوست نداشتن چیزهای کوچک، به دوست داشتنی بزرگ، نائل خواهیم شد.

دائما از زیبایی صورت و بلندی موهایش و قشنگی لباسش حرف می‌زنیم. آنقدر زیاده‌روی می‌کنیم تا وقتی این دختر بزرگ شد احساس می‌کند تمامِ بزرگی‌اش به زیبایی‌اش است. آنگاه آنها احساس می‌کنند که فقط صورت و ظاهرشان اهمیت دارد و از اصل تفکر و رشد دور می‌شوند و می‌گوییم چرا دخترها، فقط به ظاهرشان اهمیت می‌دهند.

در کلاس حسین اینا دو دختر وجود دارد اما یک بار هم راجع به آنها حرف نزده است. می فهمی چه می گویم؟ اهمیت مسایل بیرونی ما، وابسته به عمقِ درکِ درونی ماست.

آدم‌ها یا از خواب بیدار می‌شوند و از بچگی‌شان بیرون می‌آیند، یا در خواب غفلتشان می‌مانند و وقت طلایی‌شان را بالاخره یک جوری حرام می‌کنند. یکی با خواب، یکی با موبایل، یکی با غر و یکی هم با هر سه تای آنها.

تا جایی که من فهمیدم این شهر واسه غر زن‌های حرفه‌ایه که به همه چی غر می‌زنن. واسه همین تمام چیزهایی که ممکنه باعث غر زدن بشه رو سعی کردن اصلاح کنن. از نظر مردم و حاکم این شهر همه چیز باید آسون باشه و راحت. غر زن‌ها کسانی هستن که از سختی کشیدن و تلاش کردن و صف وایسادن و ... بیزارن. واسه همین اینجا تمام تلاششون رو کردن که امکانات لازم واسه یه زندگی خوب و بی‌دغدغه واسه غرزن‌ها فراهم بشه اما تو اگه باز هم غر داشته باشی، اشکالی نداره می‌تونی غر بزنی ولی همانطور که حتما بهت گفتن نمی‌تونی به غر کسی غر بزنی، امتیاز منفی داره.

یکی از زیباترین کارهای دنیا، اینه که وسط روز یه عالمه بخوابی...