بریده‌هایی از کتاب سیزده

انسان‌های ضعیف و کم خرد یا اشکالات خود را نمی‌بینند یا مقصر آنها را خدا و نزدیکان و پدر و مادر و دیگران می‌دانند. پس نیازی به تغییر خودشان نمی‌بینند که بخواهند در جستجوی پیری روند برای هدایت‌شان. انسان‌ها وقتی نیازشان را به پیر احساس می‌کنند که بزرگ شده باشند، در غیر این صورت برای بهبود دنیا منتظرِ تغییراتِ دیگران می‌شوند. درست مثل تو که می‌اندیشیدی همه باید با تو همسو شوند تا انقلابی رخ دهد. تمام انسان‌های دنیا دوست دارند دنیا را عوض کنند اما این کار برای فردی سست عنصر و خود شیفته‌ای که خودش را بی‌اشکال می‌داند، آنقدر هجو و دور از دسترس است که در نهایت رویایشان را رها می‌کنند، چرا که یاد نگرفته‌اند، مرحله‌ی نُخستِ تغییرِ دنیا، تغییر خویشتن است و این سخت‌ترینِ کار دنیاست.

شکایت کردن اگه تو رو به مقصد می‌رسونه، اگر فقط حرف نباشه و حقوق واقعی و منطقی آدم‌های دیگه رو تهدید نکنه، نق نیست بلکه اعتراض محسوب می‌شه و به وقتش آدم باید انجامش بده.

حقیقت زندگی این است که ما تنها هستیم، هر چند که ممکن است یک عالمه آدم دور و برمان باشد و یکی از نشانه‌های بزرگ شدن این است که زودتر بفهمیم که تنها هستیم.

وقتی سواد و تخصص، ارزش یه جامعه نباشه، وقتی تنبلی و خوش‌گذرونی و خواب بشه اصل یک سرزمین، اون سرزمین می‌شه وابسته، می‌شه انگل. یه آدم هم همینطور. اگه همش به قر و فرش فکر کنه، نفهمه که چرا باید بفهمه، نفهمه که چرا باید درس بخونه، هیچی نمی‌شه و می‌شه انگل جامعه؛ وابسته‌ی وابسته.

الان می‌فهمم که همه‌ی امکاناتِ ما محدود به یک مادر نمی‌شه. خدا به همه‌ی ما دنیا دنیا محبت کرده اما ما وقتی که یکی از اون‌ها رو از دست می‌دیم، شروع به غر زدن می‌کنیم. اونقدر غر می‌زنیم که تمام انرژی‌مون رو از دست می‌دیم و دیگه جونی برامون نمی‌مونه تا چیزایی که داریم رو ببینیم و بابت اون‌ها خدا رو شکر کنیم.

غر زدن شروع یک بی‌شعوریه کامله چون، تمام ذهنت پر از افکار منفی می‌شه و دیگه تقریبا مغزی برات نمی‌مونه که بخوای باهاش، درست فکر کنی و کارای درست انجام بدی. پس تمام رفتارهات اشتباهی می‌شه: بی‌شعوری کامل.

برای خوش‌بختی لازم نیست خواهان داشتن هر چیزی باشیم که می‌بینیم و آن را دوست داریم. گاهی با دوست نداشتن چیزهای کوچک، به دوست داشتنی بزرگ، نائل خواهیم شد.

دائما از زیبایی صورت و بلندی موهایش و قشنگی لباسش حرف می‌زنیم. آنقدر زیاده‌روی می‌کنیم تا وقتی این دختر بزرگ شد احساس می‌کند تمامِ بزرگی‌اش به زیبایی‌اش است. آنگاه آنها احساس می‌کنند که فقط صورت و ظاهرشان اهمیت دارد و از اصل تفکر و رشد دور می‌شوند و می‌گوییم چرا دخترها، فقط به ظاهرشان اهمیت می‌دهند.

در کلاس حسین اینا دو دختر وجود دارد اما یک بار هم راجع به آنها حرف نزده است. می فهمی چه می گویم؟ اهمیت مسایل بیرونی ما، وابسته به عمقِ درکِ درونی ماست.

آدم‌ها یا از خواب بیدار می‌شوند و از بچگی‌شان بیرون می‌آیند، یا در خواب غفلتشان می‌مانند و وقت طلایی‌شان را بالاخره یک جوری حرام می‌کنند. یکی با خواب، یکی با موبایل، یکی با غر و یکی هم با هر سه تای آنها.

تا جایی که من فهمیدم این شهر واسه غر زن‌های حرفه‌ایه که به همه چی غر می‌زنن. واسه همین تمام چیزهایی که ممکنه باعث غر زدن بشه رو سعی کردن اصلاح کنن. از نظر مردم و حاکم این شهر همه چیز باید آسون باشه و راحت. غر زن‌ها کسانی هستن که از سختی کشیدن و تلاش کردن و صف وایسادن و ... بیزارن. واسه همین اینجا تمام تلاششون رو کردن که امکانات لازم واسه یه زندگی خوب و بی‌دغدغه واسه غرزن‌ها فراهم بشه اما تو اگه باز هم غر داشته باشی، اشکالی نداره می‌تونی غر بزنی ولی همانطور که حتما بهت گفتن نمی‌تونی به غر کسی غر بزنی، امتیاز منفی داره.

یکی از زیباترین کارهای دنیا، اینه که وسط روز یه عالمه بخوابی...

میزان آرامش شما از پیرامونتان، با انتظاراتی که از دیگران دارید، نسبت عکس دارد.

هیچ چیزی به اندازه‌ی موفقیت، شکست نمی‌خورد؛ یعنی آنکه اگر تلاشی که انجام می‌دهید قبلا باعث موفقیتتان شده است، نباید فکر کنید که تا آخر عمر هم باعث موفقیتتان می‌شود.

اهمیت مسایل بیرونی ما، وابسته به عمقِ درکِ درونی ماست.

«اگر بعضی وقت‌ها فکر می‌کنیم بعضی چیزها محال است، بیشتر برای آن است که برای خود عذری آورده باشیم.»

هیچکس با یک بار جلوی دوربین رفتن، هنرپیشه نمی شود و البته کسانی که فقط کتاب را آغاز می کنند هم یک خواننده حرفه ای نمی شوند.

به نام کسی که برای دیدنش نیاز به دقت نیست اما برای درک هدایتش چرا.

فاصله‌ی خوش شانسی و بد شانسی عدد سیزده برای ما به اندازه‌ی تلاش ما ارتباط دارد. خوشی‌ها و بدی‌ها همه به دست همت ما ساخته می‌شوند.

می‌خواهم با تمام تیشه‌های سختی کشیدن، تندیسی از خودم بسازم که به غیر از اسطوره‌ی کمک کردن به دیگران، هیچ باران و طوفانی، نتواند نابودش کند.