بریده‌هایی از کتاب سیزده

ما نمی‌توانیم در دنیایی که با نظم آفریده شده است، نامنظم باشیم و انتظار همراهی از جانب هستی را داشته باشیم.

حرکت دادن بدن، به قدرت فکری انسان کمک می‌کند. هر چقدر بدن‌تان بیشتر در اختیارتان باشد توان بهتری برای کنترل افکارتان خواهید داشت.

«درخشان‌ترین تاجی که مردم بر سرمی‌نهند، در آتشِ کوره‌ها ساخته شده است.»

دیوار حاشا برای احمق‌ها بلند است.

یادتان باشد برای اینکه چیزی که دوست ندارید را دوست داشته باشید، به عواقب مثبت آن فکر کنید. آن را به گونه‌ای جدید انجام دهید، شیرینش کنید و از چیزی که دوست ندارید اثری ماندگار خلق کنید. آنگاه می‌بینید آن لحظات که مشغولش بودید را دوست داشتید و این هنر است!!

قرار نیست انسان فقط کارهایی که دوست دارد را انجام دهد. هر کدام از ما فقط چند کار می‌شناسیم که آن‌ها را دوست داریم اما خیلی از اوقات باید کارهایی انجام دهیم که در لیست مورد علاقه‌های ما حضور ندارند و اینگونه دائما رنج خواهیم برد. انسان می‌تواند تصمیم بگیرد که هر کاری می‌کند را دوست داشته باشد.

فرق فکر و تصمیم در این است که بعد از تصمیم، انسان کاری می‌کند و بعد از فکر معلوم نیست.

اگر فاصله‌ی تخیل و تصمیم زیاد شود انسان در برهوت کاهلی باقی مانده است.

«تخیل مادر دانش است.» انسان به آن چیزی می‌رسد که آن را تصور می‌کند

یکی از نشانه‌های تسلط این است که فعل احمقانه‌ی "نمی‌توانم" را دیگر استفاده نکنید.

قدرت تسلط می‌گوید قبل از به راه افتادن باید باور کنی فرمان ذهنت، قدرت بدنت همگی تحت اختیار تو هستند و تو به همه آن‌ها تسلط داری.

چه خوش باشد به علم و فن تسلط وزآن خوشتر به روح و تن تسلط

اگر دائما به چیزهایی که نداریم گیر بدهیم و حسرت زندگی و امکانات کسانی را بخوریم که چیزهایی دارند که ما نداریم، هیچگاه توان پیدا کردن نقاط مثبت و استعدادهای خودمان را نخواهیم داشت. کسی که دائما مشغول سرشماری و رسیدگی به انبارِ دیگران است، وقتی برای شمارشِ اموال خویش ندارد.

نباید مردم را قضاوت کرد، نباید به خاطر چند اشتباه و گناه آن‌ها را بی‌خدا دانست.

اشکالات زندگی تان فقط یک مقصر دارد و آن نفر فقط خودتان هستید؛ زمانی که به این نتیجه برسید، خردتان رشد کرده است و آنگاه به دنبال راه حل می‌گردید

چرا آدم‌ها واسه اینکه بفهمن توی جهنمِ زندگیشون گیر کردن، حتما باید آتش ببینن؟!

آدم‌ها زمانی تکان می‌خورند که بفهمند در خطر هستند، یا خودشان یا آرزویشان.

"مثل لحظاتی که یک شکارچی منتظر شکار است، مثل لحظاتی که یک فوتبالیست می‌خواهد پنالتی بزند به محبت‌های خدا نگاه کنید؛ آنگاه محبت‌های او و چه بسا معجزات او را می‌بینید؛ و آن موقع است که می‌فهمید خدا هیچ کس را تنها رها نمی‌کند."

"صبوری نشانه‌ی بزرگ شدن آدم‌هاست، وقتی نتیجه شبیه آن چیزی که خواسته‌ایم نشده است."

خدا همیشه هست اما اگه مغزمون و اگه وجودمون رو با فکرهای منفی و چرت و پرت‌های نق و ناله زدن پر نکرده باشیم، می‌تونیم ببینیمش و بهش توکل کنیم.