بریده‌هایی از کتاب سیزده

مثل ملکول که از اتم تشکیل شده، زندگی از وقت تشکیل شده. می‌شه اتم‌ها را از بین ببریم اما نخوایم ملکول آسیبی ببینه؟!

تنها خوبی‌اش این است که نمی‌گوید «شما اشتباه می‌کنید» می‌گوید «ما اشتباه می‌کنیم»

دعاهایی که باعث نجات من در آن لحظه شد را جایی یادداشت کنید تا از آن استفاده کنید، جواب می‌دهد که می‌گویم: "خدایا جون هرکی دوس داری ازم نپرسه." روش کار اینگونه است که ۳ بار این دعا را تکرار کنید و به شیطانی که در وجودتان می‌گوید: "دلت خوش است"، بی‌اعتنایی کنید.

غر زدن و انرژی منفی دادن هم مثل آروغ زدنِ؛ تو راحت می‌شی، حالت خوب می‌شه اما دیگران حالشون بد می‌شه و اگه کسی از آروغ زدنِ تو یا از غر زدن تو ناراحت نمی شه، اونم مثل تو...

ما آدم‌ها می‌توانیم با تصمیمات احمقانه‌مان، همان جایی که هستیم را هم از دست بدهیم و بعدش با انتخاب‌های اشتباه دیگرمان که شبیه دست و پا زدن است، اوضاع را هم بدتر کنیم.

همه می‌گویند ایرادت این است که خوب گوش نمی‌کنی اما کسی نمی‌گوید چرا خوب حرف نمی‌زنند که من خوب گوش نمی‌کنم.

اینکه هدفی داشته باشی اما اصلا در پی اون نباشی و جوری زندگی کنی که حالا حالاها، تو رو به هدفت نمی‌رسونه، یعنی هدفت، الکیه و هیچ وقتم بهش نمی‌رسی. مثلا اگه یک آدم ۳۰ ساله‌ای رو ببینید که به مواد مخدر معتاد هست و همون موقعی که دارین باهاش حرف می‌زنین، در حال مصرف مواد هست و ازش بپرسین هدفت چیه و بگه می‌خوام قهرمان دو میدانی المپیک جهان شم، هدفش چه جوریه علی آقا؟

چرا ما همیشه فکر می‌کنیم دنیا و آدم‌هاش تا آخر مراقب ما هستن و می‌مونن؟! آدم‌ها می‌میرن و اگه این وسط ما لفتش بدیم و تخصصشون رو ازشون یاد نگیریم، همه چیزمون رو از دست می‌دیم.

می‌دونی بچه‌هایی که سر کلاس خسته نباشید می‌گن، خنگ‌ترین آدم‌های دنیان؟ نمی‌فهمن که دارن با عمرشون شوخی می‌کنن. فقط رنج یادگیری اون لحظه رو می‌اندازن زنگ بعد، روز بعد یا ماه بعد. و مدرسه و معلمی هم که به این خسته نباشیدها توجه می‌کنه، همون لایق شهر غر زن‌هاست.

اشکال همه‌ی ما این است که وقتی دختر کوچکی می‌بینیم، دائما از زیبایی صورت و بلندی موهایش و قشنگی لباسش حرف می‌زنیم. آنقدر زیاده‌روی می‌کنیم تا وقتی این دختر بزرگ شد احساس می‌کند تمامِ بزرگی‌اش به زیبایی‌اش است. آنگاه آنها احساس می‌کنند که فقط صورت و ظاهرشان اهمیت دارد و از اصل تفکر و رشد دور می‌شوند و می‌گوییم چرا دخترها، فقط به ظاهرشان اهمیت می‌دهند.

همه‌ی ما بدبخت هستیم. وقتی در کشوری زندگی می‌کنیم که کنکور دادن و درس خواندن زور است، گوش کردن به حرف‌های پدر و مادر قانون است، ساعت برگشتت به خانه را مادرت مشخص می‌کند و مدرسه‌ات رو خاله‌ات. در کشوری که معلم‌ها اگر درس بلد نباشی، پرتت می‌کنن بیرون و بقیه می‌خندن و این وسط، غرور و شخصیتِ افراد اصلا مهم نیست، چرا توی سلفی‌هامون، لبخند می‌زنیم؟!

«تخیل مادر دانش است.»

و حتما می دونید که تمام آدم های موفق دنیا بارسایی هستن؟! چونکه اونها تنها کسانی هستن که می دونن هرچقدر هم که بدونن، بازهم هیچی نمی دونن. پس می خونن، توی اتوبوس، در مطب دکتر، قبل از خواب، بعد از صبحانه، در مترو، در ترافیک آره، همه جا ...

می‌گویند ایرادت این است که خوب گوش نمی‌کنی اما کسی نمی‌گوید چرا خوب حرف نمی‌زنند که من خوب گوش نمی‌کنم.

وقتی واقعا به قدرت می‌رسی، می‌فهمی که چقدر جلوتر از مردم کوچه-بازار هستی

اول و آخر همه چیز بعد از خدا، خودمونیم

سیزده یعنی: «نقطه، سر خط...»

اگر حقیقتا دریابیم که حضور آدم‌های پیرامونمان دائمی و همیشگی نیست، قدر آنها را بیشتر می‌فهمیم.

شرایط پیرامونت را تشخیص بده و بپذیر و اگر فرد عامل و مسلطی هستی، خودت را تغییر بده و منتظر این نباش که دنیا با این همه عظمت، خودش را شبیه تو کند، تو خودت را شبیه او

نفس کشیدن و راه رفتن به معنی زندگی کردن نیست، زنده بودن یعنی مؤثر بودن، تغییر کردن و تغییر دادن