بریده‌هایی از کتاب سیزده

حتی تصور خوش‌بختی هم شیرین است چه برسد، رسیدن به آن.

از قدیم دو شغل مهم برای انسان‌ها وجود داشت. شکار و کشاورزی، اما اولیای دین در اکثر مواقع از حکایت و روایت ها بیشتر تلاش کردند تا انسان‌ها را به کشاورزی دعوت کنند چرا که انسانِ شکارچی می‌خواهد در یک لحظه، غذای خود را تأمین کند اما یک کشاورز حقیقت زندگی را احساس می‌کند. یک کشاورز، فصل‌ها را متوجه می‌شود که بعد از زمستان زندگی، بهاری آغاز خواهد شد و صبوری‌اش افزایش می‌یابد؛ چون، می‌داند آماده‌سازی زمین خودش چند ماه زمان می‌برد و کاشت بذر، چند روز دیگر و آبیاری و نگهداری و … و این دقیقا معنی اصلی زندگی است.

درس خوندن در کنار فکر کردن به همراه کتاب‌های غیر درسی جامعه‌شناسی و تاریخ و روان‌شناسی و فلسفه خوندن، می‌تونه به آدم‌ها، خردمندی و درک و شعور هم بده که پیدا کردن این چیزها معمولا در یه دانشگاه خوب، بیشتر احتمال داره.

وقتی سواد و تخصص، ارزش یه جامعه نباشه، وقتی تنبلی و خوش‌گذرونی و خواب بشه اصل یک سرزمین، اون سرزمین می‌شه وابسته، می‌شه انگل. یه آدم هم همینطور.

استشمامِ بوی غذای مادرم هنگام نزدیک شدن به خانه، از معدود علاقه‌مندی‌های من در زندگی است.

آدم تخیلی‌ای نیستم اما تصور می‌کنم که اگر دنیا یک جور دیگر بود، بهتر بود؛ مثلا اینکه درس نمی‌خواندیم یا بیشتر اوقات درس نمی‌خواندیم. صبح‌ها دیرتر به مدرسه می‌آمدیم یا اصلا نمی‌آمدیم. استعدادهایمان را خودمان انتخاب می‌کردیم قیافه‌مان را هم همینطور، مثل فوتبالِ پلی‌استیشن، سِتینگ داشتیم و اندازه‌ی دماغ و چشمانمان را با آپشن‌های مختلف انتخاب می‌کردیم هر چقدر دوست داشتیم، پول داشتیم. پدر و مادرمان را تنظیم می‌کردیم همان‌گونه که دوست داریم، باشند. هر وقت دوست داشتیم به خانه برمی‌گشتیم و هر کاری در خانه می‌کردیم، کسی نق نمی‌زد. هر دانشگاهی که دوست داشتیم می‌رفتیم، هر رشته‌ای که علاقمند بودیم. اینقدر سخت نمی‌گرفتند معلم‌ها و مدیرها و معاون‌ها.

خدای ناعادل جهان کمی مهربان باش!! چرا عده‌ی کمی از بندگانت بسیار زیاد دارند و عده‌ی زیاد دیگر، بسیار کم دارند

تکالیف، کینه ورزترین موجودات دنیا هستند که وقتی به آنها توجه نمی‌کنی حسابی سرت خالی می‌کنند همه چیز را.

هیچکس با یک بار جلوی دوربین رفتن، هنرپیشه نمی شود و البته کسانی که فقط کتاب را آغاز می کنند هم یک خواننده حرفه ای نمی شوند.

«خوب است که اهل جایی باشید و به آن تعصب داشته باشید و در آن‌جا زندگی کنید، اما هیچگاه ساکن جایی نباشید که سکون یعنی بی‌حرکتی و بی‌رشدی.»

خوش‌بختی، رسیدن نیست، راه افتادن است.

نوبت به کارنامه‌های آزمون این هفته می‌رسد. بررسی کارنامه در مدرسه‌ی ما اینطوریه که آخر سر به یک نتیجه‌ی مشترک می‌رسیم که باید بیشتر درس بخوانیم، بیشتر تلاش کنیم و از این حرف‌ها.

"خدایا جون هرکی دوس داری ازم نپرسه." روش کار اینگونه است که ۳ بار این دعا را تکرار کنید و به شیطانی که در وجودتان می‌گوید: "دلت خوش است"، بی‌اعتنایی کنید.

ترجیح می‌دهم که بدون درس خواندن، سَر از یک دانشگاه خوب دربیاورم.

مرحله‌ی نهمِ سفر شما این است که مثبت فکر کنید و فکرهایتان را مثبت کنید.

به این امید باشیم که در بانکِ تلاشِ خداوندِ رحیم، هیچ قرض‌الحسنه‌ای از تلاش گم نخواهد شد اما باز کردن هر سپرده و حساب بانکی در محضر الهی، به معنای کافی بودنِ پولمان برای خرید خانه‌ی آرزویمان، نیست. اگر تلاش کرده‌ایم و خانه‌مان را نمی‌دهند، به معنی این که پولمان را خورده‌اند نیست، بلکه تعبیرش این است که اقساط بیشتری از کوشش باید پرداخت کنیم و برای این، باید تاب بیاوریم.

در گرفتاری‌ها به جای گریستن و خفتن باید، بنویسید. اتفاق‌های بد و خوب اگر نوشته شوند، اسیر شما خواهند شد، آنگاه مجبورند که اطاعت کنند دستورات شما را. اگر داستان‌های زندگیتان را به کلمات، ریز کنید، در واقع مشکلات را کوچک کرده‌اید و قابل حل

ما نمی‌توانیم در دنیایی که با نظم آفریده شده است، نامنظم باشیم و انتظار همراهی از جانب هستی را داشته باشیم.

عدد سیزده در کتاب التفهیم ابوریحان بیرونی به معنی «سعد» و به معنی خوش‌بختی تعریف شده است.

"مثل لحظاتی که یک شکارچی منتظر شکار است، مثل لحظاتی که یک فوتبالیست می‌خواهد پنالتی بزند به محبت‌های خدا نگاه کنید؛ آنگاه محبت‌های او و چه بسا معجزات او را می‌بینید؛ و آن موقع است که می‌فهمید خدا هیچ کس را تنها رها نمی‌کند."