بریده‌هایی از کتاب جادوی نظم

اگر از دست خانواده‌تان به خاطر نامرتب بودن، آزرده‌خاطر هستید، ضروری‌ست هرچه سریع‌تر اتاق خود و مخصوصآ محل نگه‌داری وسایلتان را بررسی کنید. به احتمال زیاد وسایلی پیدا می‌کنید که باید دور انداخته شوند. تمایل به اشاره به عدم موفقیت شخصی دیگر در امر تمیزکاری، معمولا نشانه‌ای است از این‌که شما انجام دادن امورات اتاق خود را نادیده گرفته‌اید. به همین دلیل است که باید فقط با دور انداختن چیزهای اضافی خودتان شروع کنید. می‌توانید مکان‌های مشترک را برای آخر بگذارید. اولین قدم، اقدام در خصوص وسایل خودتان است. آنچه به آن نیاز ندارید، مورد نیاز خانواده‌تان نیز نیست

با شکیبایی تلاش کردن برای دور انداختن وسایل اضافی خودتان، درواقع بهترین راه مقابله با اعضای خانواده‌ای است که منظم نمی‌کنند. انگار که ردپای شما را دنبال کرده باشند، بدون اینکه حتی یک بار انتقاد کنید، شروع به خلاص شدن از لوازم غیرضروری و منظم کردن می‌کنند. ممکن است باورنکردنی به نظر برسد اما وقتی شخصی مرتب کردن را شروع می‌کند، یک واکنش زنجیره‌ای به وجود می‌آید.

اگر واقعآ می‌خواهید که خانواده‌تان منظم باشند، راهی بسیار ساده‌تر برای شروع آن وجود دارد. پس از آنکه از مرتب کردن اتاق‌های دیگران منع شدم و هیچ جایی به جز اتاق خودم نداشتم، با دقت به اطراف نگاه کردم و ناگهان متوجه حقیقتی عجیب شدم. تعداد وسایلی که باید دور ریخته می‌شدند، بسیار بیش‌تر از آن بود که قبلا متوجه‌شان شده بودم؛ پیراهنی در کمدم که اصلا نپوشیده بودم، یک دامن از مدافتاده که دیگر آن را نمی‌پوشیدم و کتاب‌هایی در قفسه‌هایم که می‌دانستم نیازشان ندارم. در اوج حیرت، به این موضوع پی بردم که خود نیز دقیقآ در همان زمینه‌ای قصور داشتم که انگشت اتهام جدی سوی خانواده‌ام می‌گرفتم. در جایگاهی نبودم که از دیگران خرده بگیرم و در نتیجه، در کنار کیسه‌های زباله نشسته روی مرتب کردن اتاق خودم تمرکز کردم. پس از حدود دو هفته، روند تغییری در خانواده‌ام آغاز شد. برادرم، که هر چقدر هم اعتراض می‌کرد قبول نمی‌کرد هیچ وسیله‌ای را دور بیندازد، شروع به مرتب کردن کامل وسایل خود کرده بود

دور انداختن وسایل اشخاص دیگر، بدون اجازه گرفتن، نشانی از ضعف تأسف‌بار خرد است.

«اجازه نده خانواده‌ات ببینن چه چیزایی توی این کیسه‌هاست. در صورت امکان، کیسه‌هارو خودت بیرون ببر. نیازی نیست که خانواده‌ات جزئیات چیزهایی رو که دور می‌اندازی یا اهدا می‌کنی بدونن.» من به مشتری‌هایم توصیه می‌کنم که از نشان دادن آنچه دور می‌ریزند، به خصوص به والدینشان، اجتناب کنند. این به آن معنا نیست که این کار ممکن است باعث خجالت‌شان بشود. مرتب کردن هیچ اشکالی ندارد. با این‌حال، دیدن آنچه فرزندان دور می‌اندازند، برای والدین اضطراب‌آور است. حجم بالای توده‌ی کیسه‌هایی که دور ریخته می‌شوند، ممکن است والدین را نگران کند که آیا فرزندانشان می‌توانند با وسایلی که باقی مانده به زندگی عادی خود ادامه دهند یا نه. علاوه بر این، به رغم دانستن اینکه والدین باید به خاطر استقلال و بالغ شدن فرزندشان خوشحال باشند، ممکن است که دیدن لباس‌ها، اسباب‌بازی‌ها، و یادگاری‌های مربوط به گذشته در توده‌ی زباله‌ها، برایشان دردناک باشد، خصوصآ اگر خودشان آن‌ها را به فرزندشان داده باشند

بهترین ترتیب به این صورت است: ابتدا لباس‌ها، سپس کتاب‌ها، کاغذها، کومونو(لوازم متنوع)، و در آخر، یادگاری‌ها.

علاوه بر اهمیت فیزیکی وسایل، سه عامل دیگر نیز به وسایل ما اهمیت می‌بخشد: کارکرد، اطلاعات، و وابستگی عاطفی. وقتی عنصر کمیابی نیز اضافه می‌شود، دشواری انتخاب آن‌هایی که دور می‌اندازیم، چند برابر می‌شود. مردم در دور انداختن وسایلی که هنوز می‌توانند از آن‌ها استفاده کنند (ارزش عملکردی دارند)، وسایلی که اطلاعات مفید دربردارند (ارزش اطلاعاتی دارند) و وسایلی که با آن‌ها ارتباطات عاطفی دارند (ارزش عاطفی دارند)، دچار مشکل می‌شوند. وقتی بدست آوردن یا جایگزینی این وسایل سخت باشد (کمیاب باشند)، دل کندن از آن‌ها دشوارتر هم می‌شود.

همیشه با توجه به طبقه‌بندی وسایل بیندیشید، نه مکان آن‌ها. قبل از انتخاب وسایلی که نگه می‌دارید، تمام وسایلی را که در یک دسته قرار می‌گیرند، در یک نوبت جمع‌آوری کنید. تمامی موارد هر گروه را بیرون آورده در یک‌جا قرار دهید.

اجازه دهید در ابتدا کارهایی را بیان کنم که نباید انجام دهید. کارتان را با انتخاب و دور انداختن وسایل براساس مکان قرارگیری آن‌ها آغاز نکنید. فکر نکنید که «اول اتاق‌خواب را مرتب می‌کنم و سپس به سراغ اتاق‌نشیمن می‌روم» یا «کشوهایم را یکی‌یکی از بالا به پایین بررسی می‌کنم.» این روش، فاجعه‌آمیز است. چرا؟ چون بیش‌تر مردم زحمت قرار دادن لوازم مشابه را در یک محل به خود نمی‌دهند. در اکثر خانه‌ها، اقلام مشابه، در دو و یا چند قسمت مختلف خانه نگهداری می‌شود.

حال تصور کنید در خانه‌ای زندگی می‌کنید که فقط وسایلی دارد که شما را خوشحال می‌کنند. آیا این همان سبک زندگی‌ای نیست که رؤیایش را دارید؟ فقط آن چیزهایی را نگه دارید که عمیقآ به آن‌ها علاقه دارید. سپس عزم خود را جزم کرده بقیه را دور بریزید. با انجام دادن این کار، می‌توانید زندگی‌تان را از نو آغاز کرده سبک زندگی جدیدی را در پیش بگیرید.

من این معیار را به یک دلیل انتخاب کردم. به هرحال، هدف اصلی از نظم چیست؟ اگر هدف از نظم این نباشد که فضای زندگی یا کار ما و وسایل درون آن بتواند برایمان شادی‌بخش باشد، به نظرم تلاشمان بی‌ثمر است. بنابراین، بهترین معیار برای انتخاب اینکه وسیله‌ای را نگه دارید یا دور بیندازید، این است که آیا نگه داشتن آن شما را خوشحال می‌کند و برایتان لذت‌بخش است یا نه.

بهترین راه برای انتخاب وسایلی که می‌خواهم نگه دارم و وسایلی که می‌خواهم دور بیندازم این است که هر شیئی را در دست نگه دارم و از خود بپرسم: «آیا این خوشحالم می‌کند؟» اگر خوشحال می‌کند نگهش دارم. اگرنه، آن را دور بیندازم. این نه‌تنها ساده‌ترین، بلکه دقیق‌ترین معیار برای قضاوت است.

صرف تمرکز کردن روی دور انداختن وسایل، فقط می‌تواند باعث ناراحتی‌ام شود. اما چرا؟ چون ما باید وسایلی را که می‌خواهیم نگه داریم، انتخاب کنیم، نه وسایلی را که می‌خواهیم از شرشان خلاص شویم

برای هر جواب، از خود بپرسید، «چرا؟» این روند را سه تا پنج بار برای هر مورد تکرار کنید. همین‌طور که دلایل پنهان در سبک زندگی ایده‌آل خود را بررسی می‌کنید، به درک یک مسئله‌ی ساده خواهید رسید. هدف کلی، هم در دور انداختن و هم در نگه‌داری وسایل، شاد بودن است. ممکن است واضح به نظر برسد، اما مهم است که این درک را برای خود تجربه کرده و اجازه دهید در قلبتان رخنه کند. قبل از اینکه نظم و مرتب کردن را شروع کنید، به سبک زندگی‌ای که آرزویش را دارید بیندیشید و از خود بپرسید، «من چرا می‌خواهم مرتب کردن را انجام دهم؟» وقتی پاسخش را پیدا کردید، آماده هستید که به مرحله‌ی بعدی، یعنی مرحله‌ی بررسی وسایلی که دارید، قدم بگذارید.

ممکن است باورنکردنی به نظر برسد، اما فقط باید یک بار حالت نظم کامل را تجربه کنید تا بتوانید آن را برای همیشه حفظ کنید. فقط باید با اختصاص دادن مدت زمان کافی، هر وسیله‌ی متعلق به خود را بررسی کنید، تصمیم بگیرید که می‌خواهید آن را نگه دارید یا نه، و سپس مشخص کنید که آن‌هایی را که نگه می‌دارید، کجا قرار می‌دهید.

این واقعیت را باور کنید. تا زمانی که رویداد نظم دادن به خانه‌تان را برای یک بار در زندگی به انجام نرسانید، هر تلاشی برای نظم به صورت روزانه، محکوم به شکست است. در مقابل، به محض اینکه خانه‌تان منظم شود، نظم به یک کار بسیار ساده‌ی برگرداندن وسایل به جای خود تبدیل می‌شود. در حقیقت، این امر تبدیل به یک عادت ناخودآگاه می‌شود. من از اصطلاح «رویداد ویژه» استفاده می‌کنم چرا که ضروری‌ست این کار را در یک دوره‌ی زمانی کوتاه و وقتی انگیزه‌ی لازم را دارید، انجام دهید. ضمنآ، اینکه همیشه در تب و تاب انجام دادن این کار باشید، منطقی و مناسب نیست.

مرتب کردن فقط باید یک بار انجام شود. اگر بخواهم دقیق‌تر بگویم، مرتب کردن باید یک بار برای همیشه، در طول یک بازه‌ی زمانی مشخص، صورت گیرد. اگر فکر می‌کنید مرتب کردن یک کار روزمره‌ی تمام‌نشدنی‌ست که باید هر روز انجام شود، به شدت در اشتباه هستید. دو نوع نظم وجود دارد، «نظم روزانه» و «رویداد ویژه‌ی نظم» نظم روزانه که شامل استفاده از وسیله‌ای و برگرداندن آن سر جایش است، همیشه تا زمانی که نیاز به استفاده از لباس، کتاب، نوشت‌افزار و وسایل مشابه داریم، جزئی از زندگی ما خواهد بود. اما هدف این کتاب این است که به شما انگیزه دهد تا هرچه سریع‌تر در خصوص «رویداد ویژه» ی نظم بخشیدن به خانه‌تان دست به کار شوید.

نظم مؤثر، متشکل از فقط دو فعالیت ضروری است: دور انداختن و تصمیم‌گیری در زمینه‌ی محل نگه‌داری از وسایل. از بین این دو، دور انداختن باید در ابتدا صورت گیرد.

افرادی را که نمی‌توانند منظم بمانند، می‌توان فقط به سه نوع دسته‌بندی کرد: «آن‌هایی که نمی‌توانند وسایل را دور بیندازند»، «آن‌هایی که نمی‌توانند وسایل را به جای قبلی‌شان بازگردانند»، و «آن‌هایی که ترکیبی از دو دسته‌ی اول هستند». با بررسی مشتریانم، پی بردم که نود درصد در دسته‌ی سوم جای می‌گیرند، یعنی نوع «آن‌هایی که نمی‌توانند وسایل را دور ریخته و یا به جای قبلی‌شان بازگردانند»، و این در حالی است که ده درصد باقی‌مانده در نوع «آن‌هایی جای می‌گیرند که نمی‌توانند وسایل را به جای قبلی‌شان بازگردانند.» هنوز کسی را پیدا نکرده‌ام که به طور محض از نوع «آن‌هایی باشد که نمی‌توانند وسایل را دور بیندازند.» دلیل آن شاید این باشد که کسی که نمی‌تواند وسایل را دور بیندازد، در مدتی کوتاه با فضایی مملو از وسایل به دردنخور مواجه می‌شود. همین‌طور آن ده درصد، که می‌توانند وسایل را دور بریزند اما نمی‌توانند آن‌ها را سرجایشان قراردهند، وقتی به طور جدی شروع به منظم کردن می‌کنند، در کوتاه‌مدت مشخص می‌شود که می‌توانند وسایل خیلی بیشتری را دور بریزند، چرا که حداقل سی کیسه زباله تولید می‌کنند.

منظم کردن، صرفنظر از شخصیت فرد، باید با دور ریختن شروع شود.