بریده‌هایی از کتاب جادوی نظم

عده‌ی بسیار زیادی از مردم «همین‌طوری» در محیطی زندگی می‌کنند که اطرافشان مملو از اشیایی‌ست که نیازی به آن‌ها ندارند. اکیدآ توصیه می‌کنم که دسته‌ی کومونوی خود را با دقت بررسی کنید و فقط و فقط آن‌هایی را نگه دارید که شما را خوشحال می‌کنند.

ترتیب اصلی طبقه‌بندی کومونو به صورت زیر است: ۱. سی‌دی‌ها و دی‌وی‌دی‌ها ۲. محصولات مراقبت از پوست ۳. لوازم آرایشی ۴. لوازم متفرقه ۵. اشیاء با ارزش (پاسپورت، کارت‌های اعتباری، و غیره) ۶. تجهیزات و وسایل الکتریکی (دوربین‌های دیجیتالی، کابل‌های برق و هر چیزی که به نوعی «الکتریکی» به نظر می‌رسد) ۷. وسایل خانگی (لوازم‌التحریر و نوشت‌افزار، لوازم دوخت و غیره) ۸. کالاهای مصرفی خانگی (کالاهای مصرفی مانند دارو، مواد شوینده، دستمال کاغذی و غیره) ۹. کالاهای آشپزخانه / ادوات پخت و پز (کفگیر، قابلمه و قوری، مخلوط‌کن، و غیره) ۱۰. سایر (پول خرد، مجسمه‌ها و غیره)

با بسیاری از اقلام موجود در خانه به همین شکل برخورد می‌شود. بدون اینکه چندان به آن‌ها فکر کنیم، «همین‌طوری» در یک جا قرار می‌گیرند و نگه‌داری و انباشته می‌شوند. من این دسته را کومونو می‌نامم. کومونو یک واژه‌ی ژاپنی‌ست که معانی متنوعی در فرهنگ لغت دارد: «اشیاء کوچک؛ لوازم گوناگون؛ لوازم متفرقه؛ وسایل و یا ابزارآلات کوچک؛ قطعات و یا ملزومات کوچک؛ شخص فرومایه؛ هر شیئی یا هر فرد بی‌اهمیت.» طبیعی‌ست مردم ندانند با اشیایی که در این دسته‌ی مبهم و گسترده قرار می‌گیرند، چکار کنند. با این‌حال، زمان آن رسیده که با این روش «همین‌طوری» خداحافظی کنید.

کومونو (اقلام متنوع): وسایل را به دلیل اینکه دوستشان دارید، نگه دارید ــ نه «همین‌طوری»

آیا تا به حال از آن‌ها استفاده کرده‌اید؟ به طورکلی، فقط تعداد اندکی کتابچه‌ی راهنما وجود دارد که واقعآ نیاز به خواندن آن داریم. کتابچه‌ی راهنمای کامپیوتر و یا دوربین دیجیتالمان از این دسته هستند، اما آن‌ها نیز به علت ضخامت زیاد، در یک پوشه جا نمی‌گیرند. پس اساسآ می‌توانید هر کتابچه‌ی راهنمایی را که در پوشه‌ی ضمانت‌نامه‌ی شما باشد، بدون ایجاد هیچ مشکلی دور بیندازید.

به ضمانت‌نامه‌ها برمی‌گردیم: روشی که من توصیه می‌کنم این است که همه‌ی آن‌ها را، بدون اینکه به دسته‌های مختلف تفکیک کنید، در یک پوشه‌ی شفاف قرار دهید. ضمانت‌نامه‌ها، در بدترین حالت هم، فقط یک بار در سال استفاده می‌شوند. وقتی احتمال نیاز داشتن به آن‌ها بسیار پایین است، چه دلیلی وجود دارد که آن‌ها را با دقت، طبقه‌بندی و تفکیک کنیم؟ علاوه بر این، اگر شما آن‌ها را در یک کلاسور بایگانی کرده‌اید، برای پیدا کردن ضمانت‌نامه‌ی موردنظر، باید تک‌تک صفحات را ورق بزنید. با این اوصاف، بهتر است همه‌ی آن‌ها را در یک پوشه نگه دارید و در مواقع لزوم، کل دسته را بیرون آورید و بررسی کنید.

من اعتقاد دارم دقیقآ به سبب اتکا به چنین جزوه‌هایی، قادر به استفاده‌ی عملی از آموخته‌هایمان نیستیم.

داشتن جزوه‌های سمینارهای گذشته، کاری بی‌ثمر است. اگر محتوا مورد استفاده قرار نگیرد، گذراندن چنین دوره‌هایی کاری بی‌معنی است. ارزش یک سمینار از اولین لحظه‌ی حضور ما در آن شروع می‌شود و راه اصلی بهره‌مند شدن از تمام ارزش‌های آن، این است که هر چه را در آنجا می‌آموزیم از لحظه‌ی اتمام دوره، به کار بگیریم. چرا مردم، درعین‌حال که می‌توانند همان محتوا را در کتاب و یا جای دیگری بخوانند، هزینه‌های بالایی را صرف چنین دوره‌هایی می‌کنند؟ چون می‌خواهند که شور و اشتیاق مدرسه را حس کرده آن فضای آموزش را تجربه کنند. بنابراین جزوه‌ی واقعی، خود سمینار است و باید به صورت زنده تجربه شود.

زیردسته‌ی دیگر شامل کاغذهایی است که آن را به تعداد دفعات بیش‌تری بیرون می‌آورید و نگاه می‌کنید. رئوس مطالب سمینارها و بریده‌ی روزنامه‌ها در این دسته قرار می‌گیرند. این کاغذها بی‌معنی خواهند بود، مگر اینکه به شکلی نگه داشته شوند که دسترسی به آن‌ها و خواندنشان آسان باشد، و به همین دلیل است که توصیه می‌کنم آن‌ها را در کاورهای مخصوص کاغذ یک کلاسور شفاف پلاستیکی قرار دهید. این دسته از سایر دسته‌ها حساس‌تر است. اگرچه چنین کاغذهایی واقعآ ضروری نیستند، اما احتمال دارد مرتبآ افزایش پیدا کنند. کم کردن حجم این دسته، راه کلیدی سازمان‌دهی کاغذهایتان است. کاغذها فقط در سه دسته سازمان‌دهی می‌شوند: آن‌هایی که نیاز به رسیدگی دارند، آن‌هایی که باید نگه داشته شود (اسناد قراردادی) و آن‌هایی که باید نگه داشته شود (موارد دیگر). نکته‌ی مهم این است که همه‌ی کاغذها را در یک دسته در جعبه یا پوشه‌ی یکسان نگه داریم و از طبقه‌بندی مجدد آن‌ها براساس محتوا خودداری کنیم.

در مورد کاغذهایی که باید نگه داشته شوند نیز، براساس تعدد استفاده، زیردسته‌هایی ایجاد می‌کنم. در این مورد هم نحوه‌ی تقسیم کردن، پیچیده نیست. محتویات این دسته را به دو زیردسته‌ی کاغذهایی که کمتر استفاده می‌شوند و کاغذهایی که بیشتر استفاده می‌شوند تقسیم می‌کنم. کاغذهایی که کمتر استفاده شده شامل بیمه‌نامه‌ها، ضمانت‌نامه‌ها، و اجاره‌نامه‌ها هستند. متأسفانه، این‌ها باید صرف‌نظر از این حقیقت که هیچ احساس شادی خاصی در شما ایجاد نمی‌کنند، به طور اتوماتیک نگه داشته شوند. از آنجایی که هرگز نیازی به دسترسی به کاغذهای این دسته نخواهید داشت، مجبور نیستید انرژی زیادی را صرف طبقه‌بندی آن‌ها کنید. توصیه می‌کنم که همه‌ی آن‌ها را فقط در یک پوشه‌ی شفاف پلاستیکی معمولی بگذارید و به فکر طبقه‌بندی آن‌ها نباشید.

روش بایگانی من بسیار ساده است. من آن‌ها را به دو دسته تقسیم می‌کنم: کاغذهایی که باید نگه داشته شوند و کاغذهایی که باید به آن‌ها رسیدگی شود. اگرچه قاعده‌ی کار من این است که همه‌ی کاغذها دور ریخته شوند، اما این‌ها تنها دسته‌هایی هستند که برای کاغذهایی که قابل دور ریختن نیستند، ایجاد می‌کنم. نامه‌هایی که نیاز به پاسخ دارند، فرم‌هایی که باید ارسال شوند، روزنامه‌ای که قصد خواندنش را دارید. یک گوشه‌ی خاص برای کاغذهایی از این دست که باید به آن‌ها رسیدگی شود. درست کنید. حتمآ تمام این کاغذها را فقط در یک جا نگه دارید. هرگز اجازه ندهید که در قسمت‌های دیگر خانه پخش شوند. توصیه می‌کنم که از یک قفسه‌ی عمودی استفاده کنید که در آن کاغذها می‌توانند به صورت ایستاده قرار گیرند و مکان خاصی نیز برای این قفسه تعیین کنید. تمام کاغذهایی که نیاز به رسیدگی دارند، می‌توانند بدون جدا شدن از هم، در این مکان قرار بگیرند.

توصیه می‌کنم آنچه را در هیچ کدام از این سه دسته قرار نمی‌گیرد، دور بریزید: آن‌هایی که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرند، آن‌هایی که برای مدت زمانی محدود مورد نیاز هستند، و یا آن‌هایی که باید برای همیشه نگه داشته شوند. ضمنآ، لفظ «کاغذ» شامل کاغذهایی با ارزش عاطفی، مثل نامه‌های عاشقانه‌ی قدیمی و دفترچه‌های خاطرات، نمی‌شود. تلاش برای دسته‌بندی این کاغذها، سرعت شما را به شدت کاهش خواهد داد. در ابتدا خود را به مرتب‌سازی کاغذهایی محدود کنید که به شما هیچ هیجانی نمی‌دهند و کار را به یکباره تمام کنید. نامه‌های دوستان و نامه‌های عاشقانه را می‌توانید برای زمانی نگه دارید که به وسایل دارای ارزش عاطفی رسیدگی می‌کنید.

در خصوص کتاب‌ها، زمان‌بندی، تنها مسئله‌ی مهم است. لحظه‌ای که برای اولین بار یک کتاب خاص را می‌بینید، همان لحظه، زمان درست برای مطالعه‌ی آن است. برای جلوگیری از، از دست دادن آن لحظه، توصیه می‌کنم که کلکسیون کتاب‌های خود را کوچک نگه دارید. طبقه‌بندی کاغذها: قاعده‌ی عملی کلی این است: همه‌چیز را دور بیندازید وقتی سازمان‌دهی کتاب‌هایتان را تمام کردید، زمان آن رسیده که به سراغ کاغذهایتان بروید

فقط با دور انداختن آن است که قادر خواهید بود میزان اشتیاقتان را نسبت به آن موضوع بسنجید. اگر احساسات شما بعد از دورانداختن آن تغییری نکنند، پس هیچ مشکلی با این مسئله ندارید. اگر بعد از دور انداختنش، به حدی به آن کتاب علاقه داشتید که تصمیم به خرید یک نسخه از آن را گرفتید، دراین‌صورت، یکی بخرید؛ و این بار، آن را بخوانید و بیاموزید.

پس موقع تصمیم‌گیری درمورد اینکه چه کتاب‌هایی را نگه دارید، مسائلی مانند اطمینان از اشراف به محتوای آن‌ها و نیاز به بازخوانی‌شان را مدنظر قرار ندهید. در عوض، هر کتابی را در دست گرفته و تصمیم بگیرید که آیا شما را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد یا نه. فقط آن کتاب‌هایی را نگه دارید که صرفآ با دیدن آن‌ها در قفسه‌هایتان خوشحال می‌شوید؛ آن‌هایی که واقعآ عاشقشان هستید. این موضوع، شامل این کتاب هم می‌شود. اگر وقتی این کتاب را در دستتان می‌گیرید هیچ احساس لذتی ندارید، من ترجیح می‌دهم آن را دور بیندازید.

کتاب‌های خوانده نشده: «یک زمانی» یعنی «هرگز» رایج‌ترین دلیل برای دور نینداختن یک کتاب این است که «ممکن است آن را دوباره بخوانم.» لحظه‌ای وقت بگذارید و تعداد کتاب‌های مورد علاقه‌تان را که واقعآ بیش‌تر از یک بار خوانده‌اید، بشمارید. چه تعداد هستند؟ برای برخی، این عدد ممکن است چیزی حدود پنج جلد باشد، درحالی‌که برای برخی خوانندگان استثنایی، ممکن است به صد جلد نیز برسد. البته آن‌هایی که این تعداد کتاب را بازخوانی می‌کنند، معمولا افرادی با تخصص‌های ویژه، مانند محققان و نویسندگان، هستند. بسیار به ندرت با افرادی عادی مثل من برخورد می‌کنید که کتاب‌های خیلی زیادی بخوانند. بیایید حقیقت را بپذیریم. شما فقط تعداد بسیار کمی از کتاب‌هایتان را دوباره خواهید خواند. مانند کاری که در خصوص لباس‌ها انجام دادیم، باید مکث کرده و به این فکر کنیم که این کتاب‌ها چه نقشی دارند.

اگر تعداد خیلی زیادی کتاب روی زمین وجود دارد که باید آن‌ها را بچینید، از مشتریان خود می‌خواهم که آن‌ها را به چهار دسته‌ی اصلی تقسیم کنند: عمومی (کتاب‌هایی که برای لذت بردن می‌خوانید) عملی (منابع، کتاب‌های آشپزی، و غیره) بصری (مجموعه‌ی عکس‌ها، و غیره) مجلات وقتی کتاب‌هایتان را روی هم قرار دادید، یکی‌یکی آن‌ها را در دست گرفته در زمینه‌ی نگه داشتن و یا دور انداختن هر یک از آن‌ها تصمیم بگیرید. البته، معیار این است که آیا با در دست گرفتن کتاب، احساس مسرت می‌کنید یا نه. به یاد داشته باشید که باید آن را لمس کنید. به هیچ‌وجه شروع به خواندن آن نکنید. خواندن، در قضاوت شما اختلال ایجاد می‌کند. اگر شروع به خواندن کنید، به جای اینکه جویای احساس خود باشید، در خصوص نیاز داشتن یا نداشتن به آن کتاب از خود سؤال خواهید کرد.

تمام کتاب‌ها را از قفسه‌های کتاب بیرون بکشید. وقتی حتی یک کتاب هنوز در قفسه است، نمی‌توانید قضاوت کنید که به آن علاقه‌مند هستید یا نه. مثل لباس‌ها یا هر دارایی دیگری، کتاب‌هایی که برای مدتی طولانی در قفسه‌ها به صورت دست‌نخورده باقی بمانند، غیرفعال هستند. یا شاید باید بگویم که «غیر قابل مشاهده» می‌شوند

شگرد کار این است که زیر گروه‌های خیلی زیادی ایجاد نکنید. وقتی لباس‌هایتان را در کشو قرار می‌دهید، آن‌ها را به طور غیردقیق به صورت جنس‌های «نخی» و «پشمی» تقسیم کنید. باید از طبقه‌بندی براساس فصل ــ تابستان، زمستان، پاییز و بهار ــ یا بر طبق فعالیت، مانند لباس‌های کار و اوقات فراغت، اجتناب شود، چرا که این دسته‌بندی، بسیار مبهم است.

رسم جمع کردن لباس‌های فصلی، دیگر از مد افتاده است. حال دیگر با رایج شدن دستگاه‌های سرمایشی و گرمایشی، خانه‌های ما کم‌تر تحت‌تأثیر هوای بیرون قرار می‌گیرد. امروزه، دیدن اینکه مردم حتی در زمستان نیز در خانه‌ها تی‌شرت بپوشند، غیرعادی نیست. پس زمان آن رسیده که از این رسم دست بکشیم و همه‌ی لباس‌هایمان را بدون توجه به فصول، برای استفاده در طول سال، آماده نگه داریم.