بریده‌هایی از کتاب جادوی نظم

اگر دلبستگی‌مان به گذشته و ترس‌هایمان از آینده را با بررسی صادقانه‌ی وسایلمان بپذیریم، قادر خواهیم بود آنچه را واقعآ برایمان مهم است، تشخیص دهیم. علاوه بر این، این فرایند به ما کمک می‌کند که ارزش‌هایمان را بشناسیم و این سبب کاهش تردید و سردرگمی در اتخاذ تصمیم‌هایمان در زندگی می‌شود. اگر بتوانیم، فارغ از تردیدها، در تصمیم‌هایمان اعتمادبه‌نفس داشته و با اشتیاق وارد عمل بشویم، موفق‌تر خواهیم شد. به بیان دیگر، بهتر است هرچه سریع‌تر درمورد وسایلمان تصمیم‌گیری کنیم. اگر قصد دارید به خانه‌تان نظم بدهید، همین حالا انجامش دهید.

اما وقتی واقعآ در دلایل اینکه چرا نمی‌توانیم چیزی را رها کنیم کاوش می‌کنیم، فقط به دو موضوع می‌رسیم: دلبستگی به گذشته و ترس از آینده.

توصیه می‌کنم مشتری‌هایم یک محراب شخصی در گوشه‌ای از خانه‌شان درست کنند.

در هنگام انتخاب اشیایی که می‌خواهید نگه دارید، به ندای قلبتان گوش کنید؛ در هنگام انتخاب محل قرارگیری وسایل، به ندای خانه‌تان گوش کنید. اگر این کار را انجام دهید، به طور ناخودآگاه، کار سازمان‌دهی و جای دادن وسایلتان را پیش خواهید برد. هرگز وسایل را روی هم تلنبار نکنید: نکته‌ی کلیدی، جای دادن آنها به صورت عمودی است

به هم‌ریختگی فقط دو علت ممکن دارد: قرار دادن وسایل در سر جایشان نیازمند انرژی زیادی است یا اینکه مشخص نیست که وسایل به کجا تعلق دارند. اگر از این نکته‌ی حیاتی چشم‌پوشی کنیم، احتمالا سیستمی ایجاد می‌کنیم که منجر به، به هم‌ریختگی شود. به افرادی مانند من، که ذاتآ تنبل هستند، قویآ توصیه می‌کنم وسایل را در یک جای متمرکز قرار دهند. بیش‌تر وقت‌ها، این عقیده که در دسترس نگه داشتن همه‌ی وسایل زندگی را خیلی راحت‌تر می‌کند، یک گمان غلط است.

اشتباه رایجی که بسیاری از مردم مرتکب می‌شوند این است که معیار تصمیم‌گیری آنها در مورد محل قرار گرفتن وسایل، راحتی بیرون آوردن آنهاست. این روش، یک تله‌ی فاجعه‌آمیز است. به‌هم‌ریختگی در اثر عدم موفقیت در برگرداندن وسایل به جایی که تعلق دارند، اتفاق می‌افتد. بنابراین، نحوه‌ی جای دادن وسایل باید انرژی لازم برای قرار دادن وسایل در سر جایشان را کم کند، نه انرژی لازم برای بیرون آوردنشان را. وقتی از چیزی استفاده می‌کنیم، یک هدف مشخص برای بیرون آوردن آن داریم. مگر در شرایطی که این کار فوق‌العاده سخت باشد، معمولا به انرژی صرف شده برای بیرون آوردن وسایل، توجه نمی‌کنیم

، روشی که من برای جای دادن وسایل استفاده می‌کنم، بی‌نهایت ساده است. فقط دو قانون دارم: همه‌ی اقلام هم‌نوع را در یک جا بگذارید و فضاهای قرار دادن وسایل هم‌نوع را پراکنده نکنید. برای دسته‌بندی وسایل فقط دو راه وجود دارد: نوع وسیله و صاحب آن

فضایی که برای جای دادن وسایل دارید، واقعآ مناسب است. بارها و بارها شنیده‌ام که مردم در مورد کمبود فضا، اظهار ناراحتی کرده‌اند، اما تاکنون خانه‌ای ندیده‌ام که فاقد فضای کافی برای جای دادن وسایل باشد. مشکل واقعی این است که خیلی بیش‌تر از حدی که نیاز داریم یا می‌خواهیم، وسیله داریم. وقتی یاد بگیرید که وسایلتان را به طور صحیح انتخاب کنید، آنچه نگه می‌دارید، به خوبی در فضای کنونی‌تان جای خواهد گرفت. این، جادوی حقیقی نظم است. شاید باورش سخت باشد، اما روش من، یعنی نگه داشتن آنچه قلبآ خوشحالتان می‌کند، واقعآ بسیار دقیق است. به همین دلیل است که باید کار خود را با دور انداختن وسایل اضافی شروع کنید. وقتی این کار را انجام دهید، تصمیم‌گیری درمورد محل قرارگیری وسایل، آسان می‌شود،

یکی از دلایل اصلی بازگشت به حالت اول، عدم تخصیص یک مکان مشخص برای هر شیئی است. اگر جای مشخصی وجود نداشته باشد، وسایل را پس از استفاده، کجا خواهید گذاشت؟ وقتی جای مشخصی را برای وسایلتان انتخاب کنید، خواهید توانست خانه‌ی خود را منظم نگه دارید. پس تصمیم بگیرید که وسایلتان متعلق به کجا هستند و پس از هر بار استفاده، آن‌ها را در همان مکان قرار دهید. این کار، الزام اصلی در زمینه‌ی جای دادن وسایل است. ابتدا دور بیندازید و سپس به جای دادن وسایل بپردازید

نکته‌ی مهم در انتخاب مکان مخصوص برای نگه داشتن وسایل این است که برای هر وسیله‌ای یک مکان تعیین کنید

نظم دادن به خانه‌تان، جادویی‌ست که موجب یک زندگی پر شور و شاد می‌شود.

نظم دادن به خانه‌تان، جادویی‌ست که موجب یک زندگی پر شور و شاد می‌شود.

این حقیقت که شما وسایل اضافه‌ای دارید که نمی‌توانید خود را متقاعد به دور انداختنشان کنید، به این معنا نیست که از آن‌ها به خوبی مراقبت می‌کنید. درواقع، دقیقآ برعکس است. با کاهش تدریجی وسایل تا رسیدن به حجمی که به خوبی بتوانید آن را مدیریت کنید، رابطه‌ی خود را با وسایلی که دارید، احیا خواهید کرد. اینکه چیزی را دور بیندازید، الزامآ به این معنی نیست که تجربیات گذشته و هویت خود را رها کرده‌اید. از طریق فرایند انتخاب وسایلی که شما را خوشحال می‌کنند، می‌توانید به طور دقیق تشخیص دهید که چه چیزی را دوست داشته و به چه چیزی نیاز دارید. وقتی وسایلی را که داریم، صادقانه بررسی کنیم، آن وسایل، احساسات زیادی را در درون ما زنده می‌کنند. آن احساسات واقعی هستند، همین احساسات هستند که به ما انرژی زندگی کردن می‌دهند. وقتی از خود می‌پرسید، «آیا این مرا خوشحال می‌کند؟» آنچه را قلبتان به شما می‌گوید، باور کنید. اگر براساس این ندای درونی عمل کنید، از دیدن انسجامی که در زندگی‌تان ایجاد می‌شود و تغییرات چشم‌گیری که در ادامه حاصل می‌شود، شگفت‌زده خواهید شد

«اشیایی را انتخاب کنید که با در دست گرفتنشان، احساس شادمانی به شما دست می‌دهد.» «لباس‌هایی را بیاویزید که روی رخت‌آویز، خوشحال‌تر خواهند بود.» «نگران حجم زیاد وسایلی نباشید که دور می‌ریزید. لحظه‌ای فرا خواهد رسید که به بهترین حالت ممکن، پی خواهید برد.» اگر این کتاب را تا اینجا خوانده باشید، احتمالا متوجه شده‌اید که در روش من، احساسات شما، ملاک تصمیم‌گیری هستند. بسیاری از مردم ممکن است با شنیدن چنین معیارهای مبهمی، دچار سردرگمی شوند؛ معیارهایی مانند «وسایلی که باعث شور و شعف می‌شوند» یا «لحظه‌ی تلنگر.» اکثر روش‌ها، اهداف عددی مشخص و دقیقی تعیین می‌کنند؛ «هر آنچه را در دو سال اخیر استفاده نکرده‌اید، دور بیندازید،» «هفت ژاکت و ده بلوز، بهترین تعداد مورد نیاز است،» «هر بار که چیز جدیدی می‌خرید، از شر یک چیز دیگر خلاص شوید.» اما به اعتقاد من، یکی از دلایل اینکه کاربرد این روش‌ها، منجر به بازگشت به حالت اول می‌شود، همین رویکرد است.

هرچه بیشتر به خانه‌ی خود نظم دهید و تعداد وسایلتان را کم کنید، به ارزش‌های واقعی‌تان پی خواهید برد و خواهید فهمید که چه چیزی واقعآ در زندگی برای شما مهم است. اما با این هدف، روی کم کردن وسایل و یا روی روش‌های مؤثر جای دادن وسایل، تمرکز نکنید. به جای این کار، روی انتخاب آنچه شما را خوشحال می‌کند و روی لذت بردن از زندگی براساس معیارهای خود تمرکز کنید. این، لذت حقیقی نظم است. اگر هنوز تلنگری احساس نکرده‌اید، نگران نباشید. هنوز می‌توانید از وسایلتان کم کنید. با اعتمادبه‌نفس، به این کار بپردازید. اگر از احساس خود پیروی کنید، با هیچ مشکلی مواجه نخواهید شد

براساس دسته‌ها و با ترتیب صحیح، منظم کنید و فقط وسایلی را نگه دارید که خوشحالتان می‌کنند. این کار را به طور کامل و سریع، و در یک نوبت انجام دهید. اگر به این توصیه عمل کنید، حجم وسایلی که دارید، به طرزی چشم‌گیر کاهش خواهد یافت، احساس نشاطی به شما دست خواهد داد که پیش‌تر هیچ‌گاه تجربه نکرده‌اید و اعتمادبه‌نفس‌تان در زندگی بیش‌تر خواهد بود.

با در دست گرفتن هر کدام از اشیایی که ارزش معنوی دارند و تصمیم درمورد اینکه کدام یک را دور بیندازید، گذشته‌ی خود را پردازش می‌کنید. اگر فقط آن‌ها را در یک کشو یا جعبه‌ی مقوایی مخفی کنید، ظرف مدتی کوتاه، گذشته‌تان تبدیل به یک سربار می‌شود که جلوی پیشرفت شما را می‌گیرد و اجازه نمی‌دهد در زمان حال زندگی کنید. نظم دادن به وسایلتان، به معنی نظم دادن به گذشته‌تان نیز هست. این کار، مانند شروع مجدد زندگی و تسویه‌حساب با گذشته است و در نتیجه‌ی آن، قادر خواهید بود پیش به سوی جلو حرکت کنید.

مردم هرگز جعبه‌هایی را که به «خانه‌ی دیگری» می‌فرستند، پس نمی‌گیرند. آن جعبه‌ها، پس از ارسال، دیگر هرگز باز نمی‌شوند.

اما نگران نباشید. خاطراتی که واقعآ گرانبها هستند، حتی اگر اشیاء مرتبط به آن‌ها را نیز دور بیندازید، هرگز از بین نخواهند رفت. وقتی درباره‌ی آینده‌تان فکر می‌کنید، آیا ارزش دارد یادگاری‌هایی را که با دور انداختنشان، خاطراتشان را نیز فراموش خواهید کرد، نگه دارید؟ ما در زمان حال زندگی می‌کنیم. هر چقدر هم که اتفاقات گذشته عالی بوده باشند، نمی‌توانیم در گذشته زندگی کنیم. خوشحالی و هیجانی که ما در زمان حال احساس می‌کنیم، مهم‌تر است. پس، بار دیگر، راه تصمیم‌گیری درمورد نگه داشتن اشیاء این است که هر چیزی را بردارید و از خود بپرسید: «آیا این مرا خوشحال می‌کند؟»

بیش‌تر این هدایا بازنشده باقی مانده و یا فقط یک بار استفاده شده‌اند. این را بپذیرید. آن‌ها واقعآ باب‌میل شما نیستند. هدف واقعی یک هدیه این است که دریافت شود. هدیه‌ها یک سری «اشیا» نیستند، بلکه وسایلی برای انتقال احساسات اشخاص هستند. وقتی از این نقطه‌نظر نگاه می‌کنید، نیازی نیست که به خاطر دور انداختن یک هدیه احساس گناه کنید. فقط بابت احساس شادی‌ای که در هنگام دریافتش، به شما داده است، از آن تشکر کنید. البته، اگر می‌توانستید با احساس شادی از آن استفاده کنید، شرایط ایده‌آلی ایجاد می‌شد. اما قطعآ شخصی که آن را به شما داده، نمی‌خواسته شما را مجبور به استفاده از آن کند، یا اینکه آن را بلااستفاده در جایی قرار دهید و هر بار با دیدنش، احساس گناه کنید. وقتی آن را دور می‌اندازید یا به کسی هدیه می‌دهید، شخص هدیه‌دهنده نیز در این کار شما سهیم است.