بریده‌هایی از کتاب مسافر کربلا

پسر اول ما محمد نام داشت. اسم این را هم علی رضا گذاشتیم. تا هم نام امیرالمومنین (ع) در خانه ما زنده باشد. هم نام زیبای امام رضا (ع).

می‌گفت: اشکال ما این است که برای همه وقت می‌گذاریم بجز خدا!

دیشب یه پسر بچه با چهره‌ای معصوم و دوست داشتنی به خوابم اومد. گفت: من کنار جاده شنی هستم. حتی محل حضورش رو هم تو خواب نشونم داد و گفت: باد، خاکها رو از روی بدنم کنار زده. الان موقعش شده که من برگردم! مادرم هم خیلی بی‌تابی می‌کنه. بعد گفت: من، هم اسم شما هستم. بیا که تو هم حاجت روا می شی!! با تعجب داشتم به حرفهای برادر غلامی گوش می‌کردم. با عبور از تپه‌ها رسیدیم به جاده شنی. کمی جلو رفتیم. بعد، در نقطه‌ای ایستادیم. ده متر از جاده فاصله گرفتیم. برادر غلامی نشست و با دست خاکهای رَملی و نرم را کنار زد. هنوز چند دقیقه‌ای نگذشته بود که پیکر شهید پیدا شد.

مگه ما چقدر تو این دنیا زندگی می‌کنیم. لااقل تو این عمر کوتاه برای رضای خدا گره از کار بنده‌های خدا باز کنیم.

بچه‌های تفحص مدت‌ها بود که در منطقه فکه شمالی کار می‌کردند. خیلی از شهدا رو پیدا کردند. اما چند روزی بود که هر چه جستجو کردیم شهیدی پیدا نمی‌شد.

مردم را باید با عمل به دین خدا دعوت کرد، نه با زبان.

یاد ندارم که بدون وضو به پسرم شیر داده باشم.

چه غافلند دنیاپرستان و بی‌خبران، که ارزش شهادت را در صحیفه‌های طبیعت جست و جو می‌کنند و وصف آن را در سروده‌ها و حماسه و شعرها می‌جویند و در کشف آن از هنر تخیل و کتاب تعقل مدد می‌خواهند و حاشا! که حل این معما، جز به عشق میسر نگردد

از میان دعاها و زیارتها، به دعای توسل بسیار اهمیت می‌داد. همیشه می‌گفت: بعد از توکل به خدا، توسل به ائمه معصومین (ع) حلال مشکلات است.

برکت پول مُهمه نه مقدارش! اگه شما خیلی پول به دست بیاری و به حلال و حرومش دقت نکنی مطمئن باش تو بدترین راه اون پول رو از دست می‌دی!