بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

فرق واضحی هست بین بچه‌های خانواده‌های فقیر و بقیه‌ی بچه‌ها. و چقدر آدم ناگهان پیر می‌شود وقتی که این فرق را بفهمد.

هر چه را می‌سازی دیگران نابود می‌کنند، اما باز هم بساز، چون در پایان فقط تو هستی و خدا و این مسئله بین شما دو تا است، نه بین تو و دیگران.

«فرهنگ»، استفاده از این کلمه در هاکی خیلی عجیب‌وغریب است؛ سر زبان همه هست اما هیچ‌کس نمی‌تواند توضیح دهد به چه معناست. همه‌ی سازمان‌ها دوست دارند پز بدهند که دارند فرهنگ‌سازی می‌کنند، اما سر بزنگاه همه نشان می‌دهند که تنها نگران یک نوع فرهنگ هستند: فرهنگ برد. سونه می‌داند که آسمان همه‌جا همین رنگ است، اما چنین چیزهایی در یک جامعه‌ی کوچک بیشتر خود را به رخ می‌کشد. ما عاشق برنده‌ها هستیم،

گاه زندگی به تو اجازه ی انتخاب نبردهایت را نمی دهد؛ فقط اینکه کدام دوست ها را برای خودت نگه می داری.

تنها راه برای رهایی از این ترس این است که ظلماتی در خودت بیابی بزرگ تر از تاریکی بیرون

پانزده ساله است و تا کنون بارها عاشق شده، اما گیتار همیشه عشق اولش بوده است. گیتار به او کمک کرده زندگی در این شهر را تاب بیاورد

پدر و مادر بودن باعث می شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک تر از آنی است که باید باشد؛ مهم نیست چقدر سعی کنی همه را بپوشانی، همیشه کسی هست که سردش است.

ازدواج طولانی مسئله ی پیچیده ای است، خیلی پیچیده. آن قدر پیچیده که اغلب آدم ها گه گداری از خودشان می پرسند: «به خاطر عشقه که دارم به این ازدواج ادامه می دم یا فقط به این دلیله که نمی خوام کس دیگه ای بیاد و مزاحمم بشه و بخواد از اول من رو بشناسه؟»

همه ی ما بزرگ سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می کنیم. وقت هایی که دیگر نمی دانیم داریم این همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می کنیم، وقت هایی که واقعیت و نگرانی های روزمره به ما هجوم می آورد و نمی دانیم دیگر چقدر می توانیم دوام بیاوریم. مسئله ی جالب این است که ما همه این توانایی را داریم که مدت ها به همین ترتیب زندگی کنیم و دست از این افکار هم برنداریم، اما وحشتناک اینجاست که نمی دانیم دقیقاً چه مدت.

«استعداد مثل دو تا بالونه که بفرستی هوا. اینکه کدوم تندتر بالا می ره مهم نیست. مهم اینه که نخ کدومشون بلندتره.»

آدم ها نمی توانند دلایلی را که باعث شد عاشق چیزی بشوند به یاد بیاورند

بدترین چیز قدرت نفوذ داشتن در زندگی دیگران این است که گاهی ممکن است اشتباه کنی.

این هم یک مسئله ی بزرگ است و هم کوچک؛ این که بدانی هستند کسانی که هیچ وقت رهایت نمی کنند.

ما عاشق برنده ها هستیم، گرچه به ندرت آدم های دوست داشتنی ای هستند. آن ها معمولاً آدم هایی وسواسی، خودخواه و پررو هستند، اما این که مهم نیست، ما می بخشیمشان. ما تا وقتی که برنده هستند، دوستشان داریم.

به نظر او چیزی بیش از فقط هورمون ها آدم را مرد می کند. یک بازیکن نوجوان علاوه بر استعداد به بلوغ ذهنی هم نیاز دارد و از نظر او تعداد کسانی که به خاطر پیشنهادهای زودهنگام شکست خورده اند خیلی بیشتر از کسانی است که به خاطر کشف دیرهنگام به جایی نرسیده اند.

ولی یه چیزی رو باید بدونین: خواست و اراده از شانس بالاتره.»

«تنها چیزی که ورزش به ما می ده همین لحظه هاست، اما مگه زندگی غیر از همین لحظه ها چه کوفتیه، پیتر؟»

صبح روز بعد از راه می رسد. همیشه از راه می رسد. زمان همیشه با یک شتاب می گذرد، این احساسات هستند که سرعت های متفاوتی دارند. هر روزی ممکن است به اندازه ی یک عمر طول بکشد یا به اندازه ی چشم برهم زدنی؛ بسته به اینکه چگونه بگذرد.

هنوز هم می شود شاهد بعضی از این روزها بود، گرچه دارند کمتر می شوند؛ منظورم روزهایی است که آدم را شگفت زده می کند. اما این گونه روزها بی خبر از راه می رسند، کاش فقط بتوانیم آن ها را تشخیص بدهیم.

هر چیزی روزی به جایی می رسد که دیگر برایمان شگفت انگیز نیست، حتی در هاکی.