بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

سخت کار کن، هر بلایی سرت آمد، شکایت نکن و دهنت را ببند، و به آن عوضی هایی که در شهرهای بزرگ زندگی می کنند نشان بده ما واقعاً اهل کجاییم.

«به آدمی که تو زندگیش چیزی رو نداره که بی دلیل عاشقش باشه اعتماد نکن.»

همه چیزش؛ وزنی که روی بدنش می افتد، صدایی که از چوبش درمی آید وقتی با سرانگشت به آن ضربه می زند، سیم هایی که پوستش را می خراشند. نت های ساده، پاساژهای لطیف ــ این ها همه برای او یک بازی خارق العاده اند.

تقدیم به مادربزرگم ساگا بکمن که به من آموخت ورزش را دوست بدارم. اگر ورزش نبود، چه زندگی بی شروشوری داشتم! امیدوارم در بهترین جاهای بهشت هی برایش نوشیدنی بریزند و تلویزیون آنجا هی مسابقات ویمبلدون را نشان دهد. دلم برایت تنگ شده!

وقتی شانس برنده شدن داری که خواستت برای برد بیشتر از ترست از باخت باشد. هیچ کس وقتی که ترسیده برنده نمی شود

به این دلیل است که جاهایی مثل اینجا چشم امیدشان به جوانانشان است، چون تنها آن ها هستندکه به یاد ندارند اوضاع قبلاً بهتر بود. این می تواند یک موهبت باشد. پس آن ها هم تیم جوانانشان را با همان ارزش هایی تربیت می کنند که اجدادشان با آن این جامعه را ساختند

تنهایی یک بیماری نامرئی است.

این اواخر برخی از مجامع ورزشی پیشنهاد دادند که در مسابقات زیر دوازده سال نباید گل ها و امتیازات را شمرد. به نظر سونه این امر «معقول» آمد اما دیوید آن ها را به «کمونیسم» محکوم کرد.

فرق واضحی هست بین بچه های خانواده های فقیر و بقیه ی بچه ها. و چقدر آدم ناگهان پیر می شود وقتی که این فرق را بفهمد.

«می خواین راستش رو بدونین، بچه ها؟ راستش اینه که هیچ کس فکر نمی کرد بتونین به اینجا برسین؛ نه حریف هاتون، نه انجمن، نه مربی های بین المللی، و نه هیچ کدوم از اون آدم هایی که امروز اومدن بازی رو ببینن. برای اون ها این یه رؤیا بود، اما برای شماها هدف بود. کسی شما رو به اینجا نرسونده غیر از خودتون، پس این بازی، این لحظه... مال شماست. نگذارین دیگران بگن باید باهاش چی کار کنین، چون مال شماست، نه اون ها.»

می گویند انسان حیوانی است اجتماعی، این اندیشه این قدر جا افتاده که کمتر کسی حاضر است بپذیرد که بعضی از ماها وضع زندگی گروهی مان واقعاً مزخرف است، که نمی توانیم همکاری کنیم، که خودخواهیم، و بدتر از همه آدم هایی هستیم که دیگران خوششان نمی آید. پس باز هم تکرار می کنیم: «من کار تیمیم خوبه.» این قدر تکرار می کنیم که خودمان هم باورمان می شود اما دیگر حاضر نیستیم هزینه ی آن را بپردازیم.

می داند که خنده می تواند آدم ها را گرد هم بیاورد

تاکتیک سرّی او عشق است

«موفقیت اتفاقی به دست نمی آد. ممکنه شانسی پول دار بشی اما شانسی موفق نمی شی.»

پدر و مادر بودن باعث می شود احساس کنی پتویی هستی که همیشه کوچک تر از آنی است که باید باشد

یک بار یکی از او پرسید ورزشی هست که دوست نداشته باشد و او در جواب گفت: «سیاست. باید پخش این ورزش رو از تلویزیون قطع کنن.»

«ما بازنده های بدی هستیم، چون بازنده ی خوب کسی است که به باخت عادت دارد!

هر کسی پیش از اتفاق افتادن یک فاجعه هزاران آرزو دارد، اما پس از آن فقط یک آرزو

«سخت تمرین کن، آسان ببر.»

جاهایی مثل اینجا چشم امیدشان به جوانانشان است، چون تنها آن ها هستندکه به یاد ندارند اوضاع قبلاً بهتر بود. این می تواند یک موهبت باشد