بریده‌هایی از کتاب شهر خرس

پلیس جوری مرتب این جمله را بیان می کند که انگار مشکلی اصلی نه خود تعرض که ادعای تعرض است. تمام کارهایی را که نباید انجام می داد به او گوشزد شده: نباید این قدر صبر می کرد، نباید آن لباس را دور می انداخت، نباید دوش می گرفت، نباید می نوشید، نباید خودش را در آن موقعیت قرار می داد، نباید می رفت به اتاق کوین.

جوری مرتب این جمله را بیان می کند که انگار مشکلی اصلی نه خود تعرض که ادعای تعرض است.

بیورن استاد راه های بسیاری برای مرگ دارد، به خصوص برای مرگ روح.

می ترسید اگر دوباره به دنیای بیرون برگردد، او را فراموش کند

هر موجود زنده ای که مدتی طولانی پشت میله ها باشد از ناشناخته بیشتر می ترسد تا از اسارت.

تنهایی یک بیماری نامرئی است.

درست جلوی آمات می ایستاند و ادامه می دهد: «بهش نگاه کن! تو واقعاً می خوای بگی یعنی پسر تو استحقاقش بیشتر از اونه؟ می خوای بگی اون ها از یک مسیر تا اینجا رسیدن؟ می خوای بگی یعنی خانواده ی شما بیشتر و سخت تر از خانواده ی اون کار کردن؟ خوب نگاهش کن!» بازوی ماگان لیت می لرزد وقتی که دیوید رهایش می کند. دیوید خیلی نرم و آرام به شانه ی آمات می زند و با شست دستش گردنش را نوازش می کند و در چشمانش خیره می شود. هیچ نمی گوید، فقط همین.

آن زمان که پیتر نه بازی می کرد و نه مدیرعامل بود، آن زمانی که کارمند بیمه بود و فقط خیلی ساده سعی می کرد شاد باشد، آن زمان، بهترین دورانی بود که کرا به یاد می آورد.

زندگی را مثل صفحه ی شطرنج می بیند و فقط وقتی شاد است که احساس کند دو حرکت از دیگران جلوتر است.

آن ها نمی خواهند بیورن استاد مدرنیزه شود، چون می دانند بیورن استاد مدرن آن ها را نمی خواهد.

بخاری را خاموش کرده اند. کفش هایش تکه تکه شده و لباس هایش خیس کف حمام ولو هستند. امروز بهترین روز عمرش است.

فقط این را می داند که همیشه همه را ناامید کرده است.

کرا حس می کند همه چیز مصنوعی است. انگار که او لیاقت آن را ندارد، انگار که می خواهد یک عکس فوتوشاپ شده را به دنیا نشان دهد.

«ما "محصول" تولید نمی کنیم. ما به هیچ وجه کارخونه ی تولیدی نیستیم. ما انسان ها رو رشد می دیم. اون پسرها از گوشت و خونن، نه برنامه ی اقتصادی و اهداف سرمایه گذاری. برنامه ی جوانان اون جوری که خیلی از اسپانسرها فکر می کنن یه کارخونه نیست.»

قانون هم فقط یک بازی است، منتها با قوانین متفاوت.

همه ی ما بزرگ سالان در زندگی روزهایی داریم که کاملاً احساس تهی بودن می کنیم. وقت هایی که دیگر نمی دانیم داریم این همه وقت را صرف جنگیدن برای چه می کنیم، وقت هایی که واقعیت و نگرانی های روزمره به ما هجوم می آورد و نمی دانیم دیگر چقدر می توانیم دوام بیاوریم.

چرا هاکی این قدر برای همه مهم است؟ چون داستان ها دارد برای گفتن.

هاکی یعنی زنده ماندن.

و پسر او هم رؤیای روزی را دارد که مادرش بتواند بدون آنکه معذرت بخواهد، وارد اتاق شود.

گوشی هایش را در گوشش می گذارد، صدا را تا جایی که می شود بلند می کند و به سرعت روی یخ به سمت تخته های دیوار مقابل اسکیت می کند و کلاه کاسکتش محکم به شیشه ها می خورد. دوباره و با تمام سرعت، دوباره و دوباره و دوباره.