بریده‌هایی از کتاب ترانه خواندن به وقت باران

تا کی می‌خواهی به ریسمان فکرها و گمان‌ها و پندار خویش چنگ بزنی؟ تا کی می‌خواهی دانایی حقیقی خویش را با جهل آموخته و دانسته‌های شرطی‌شده‌ی خویش بپوشانی؟ بیداری، مستلزم شجاعت است. ساحت حقیقت، ساحتِ شجاعان است.

ادیان برای وصل کردن انسان به حقیقتِ وجودی‌اش آمده‌اند، با وجود این، بعضی از آن‌ها تحریف شدند و دستمایه‌ی جدایی‌ها و خصومت‌ها شدند. آن‌ها آمده بودند تا به خشم و خشونت و نفرت خاتمه دهند و یگانگی حقیقت را گوشزد کنند، اما خود، توسطِ پیروانِ نابخردشان، دستمایه‌ی خشم و خشونت و نفرت و پراکندگی شدند.

چه آزادی وجد انگیزی خواهد بود آنگاه که دریابی: «صدایی که در سرِ من است، من نیستم.» پس من کیستم؟ تو کسی هستی که این صدا را می‌شنود

حقیقت تو، چیزی جز سعادت نیست. احساس بدبختی، حجابی‌ست بر روی حقیقت تو. این حجاب را کنار بزن.

برای «من»، دیگری فقط زمانی ارزش دارد که به دردِ «من» بخورد. در غیر این صورت، بی‌ارزش است. در نظرِ «من»، دیگری فقط زمانی خوب و نازنین است که مرا خوب و خواستنی بداند. در نظرِ «من» هیچ چیز تازه و با طراوت نیست، بلکه همه چیز کهنه و ملال‌آور است. به همین دلیل، «من» همواره به دنبال سرگرمی می‌گردد، و در عین حال، به کهنه‌ها می‌چسبد.

عشق، شکسته شدنِ دانه است. دانه که بشکند، درخت متولد می‌شود. اما درخت، در وهمِ دانه نمی‌گنجد.

بدیهی‌ست اگر بارقه‌های حقیقت تو را روشن نکند، تو به جست‌وجوی آن برنمی‌آیی.

گفتند: «شیطان شگفت حیله‌گری‌ست!» گفتم: «به چنگش خواهم آورد!» به چنگش آوردم. لبخند رضایتی بر لبانم نشست. نگریستم؛ شیطان از چنگم گریخته، و بر لبانم نشسته بود!

«من»، همواره خود را در رقابت می‌یابد – می‌برد یا می‌بازد. برای «من» هرگز بازی بُرد – بُرد وجود ندارد. حقیقتِ «من»، حفظِ «من» است. «من»، جدایی می‌افکند: من، تو، مال من، مال تو، سودِ من، ضرر من. «من»، می‌ترسد. بنابراین، کنترل می‌کند، و به دنبال امنیت می‌گردد. «من»، به دور خود حصار می‌کشد تا در آن حصار احساس امنیت کند

آنی که در تمنای رهیدن از «من» است، همان «من» است! «من»، همواره در آرزو و تمناست. «من»، همواره رو به آینده‌ای موهوم دارد. «من»، از سکون و سکوت در این‌جا/اکنونِ جاودانه گریزان است. در همین گریز است که «من» شکل می‌گیرد. «من»، چیزی جز همین گُریز نیست. با شناختنِ حقیقتِ «من»، «من» محو می‌شود، آنگاه، آنچه می‌ماند جُز وَجهُ الله نیست.