بریده‌هایی از کتاب به خدای ناشناخته

دردها و رنج‌هایی هستند که از شادی بسیار عمیق تر و دلنشین ترند.

باید خودم را پشت سر بگذارم، آن وقت به خود تازه‌ای خواهم اندیشید

هیچ کس دردهایی که شبانه بدن او را می‌لرزاند، و رویاهای تیره‌ای که در خواب او را شکنجه می‌داد، باور نمی‌کرد.

دردها و رنج‌هایی هستند که از شادی بسیار عمیق تر و دلنشین ترند

این مرد، انسان نیست او همه انسان هاست. او دارای قدرت، استواری و اندیشه‌ای والا و تقلای پایان ناپذیر همه انسان هاست، او همه شادی‌ها و رنج هاست. او مجموعه همه این هاست. مخزنی است که از روح هر انسانی پاره‌ای در خود دارد، و بالاتر از همه او مظهر روح زمین است.

به نظر می‌رسید ریل‌ها به هم می‌رسند و یکی می‌شوند اما آن سرابی بیش نبود و وقتی به جایی که فکر می‌کردی به هم پیوسته اند می‌رسیدی، آن پیوند و وصال را دور می‌یافتی.

درخانه راما خوب بودن لذت بخش بود.

راما در کار خود مهارت داشت، پخت و پز، دوخت و دوز، مرتب نگهداشتن خانه و بچه آوردن را از مهمترین کارهای روی زمین می‌دانست، حتی مهمتر از کارهایی که مردان انجام می‌دادند.

زندگی به آسانی نابود نمی‌شود. انسان تا اشیایی که او در آن‌ها تغییر داده است نابود نشوند، نمی‌تواند بمیرد. حتی زمانی که خاطره او در ذهن است او نیز همچنان زنده است. مردن انسان امری طولانی و تدریجی است

"زندگی به آسانی نابود نمی‌شود. انسان تا اشیایی که او در آن‌ها تغییر داده است نابود نشوند، نمی‌تواند بمیرد. حتی زمانی که خاطره او در ذهن است او نیز همچنان زنده است. مردن انسان امری طولانی و تدریجی است. ما گاوی را می‌کشیم و بمحض این که گوشتش را خوردیم آن را مرده میدانیم. اما زندگی انسان‌ها به این آسانی نابود نمی‌شود."

مایوسانه اندیشید اگر مادرم زنده بود می‌توانست به او بگوید"جوزف الیزابت دختر خوبی است. وقتی یادگرفت که چگونه می‌توان همسر خوبی بود، همسر خوبی خواهد شد. آن وقت در خود نسبت به الیزابت احساس محبت خواهی کرد. این تنها چیزی است که او احتیاج دارد و کار غیرممکنی هم نیست."

الیزابت با نزدیک شدن روز زایمانش هرچه بیشتر جوزف را در کنار خود می‌خواست. می‌خواست تمام روز و شبش را کنار او بگذراند و هروقت جوزف می‌گفت کاری دارد که باید انجام دهد، اندکی زبان به شکایت می‌گشود و می‌گفت"من این جا بیکارم و بیکاری علاقمند مصاحبت است." جوزف پاسخ می‌داد"نه تو هم داری کار می‌کنی."و در اندیشه اش به خوبی کار الیزابت را می‌دید: دست‌های خسته اش روی دامنش روی هم قرار گرفته بود اما استخوانش، استخوان می‌ساخت، خونش خون تقطیر می‌کرد و گوشتش گوشت می‌ساخت. جوزف به این که او خود را بیکار تصور می‌کرد، می‌خندید.

تالارهای سبز و بی پایان، راهروها و آلاچیق‌ها همچون نشانه‌های مذهبی دارای معانی مبهم و در عین حال امیدبخشی بودند.