بریده‌هایی از کتاب در ستایش زندگی

اگر گمان می‌کنی در زندگی شکست خورده‌ای و اگر اعتماد و اطمینانِ خود را از دست داده‌ای، بنشین و قلم و کاغذی بردار و فهرستی از سرمایه‌هایت تهیه کن. ببین چه داری. خداوند به همه‌ی ما بیش از آنچه دوست داریم داشته باشیم داده است. باید داشته‌های خود را کشف کنیم. تجربه‌ی باطنی خداوند، به تو اعتماد به نفس می‌دهد. خدا هست و همیشه مشتاقِ کمک به توست. او با توست. تو با او نیستی.

آن‌هایی که گمان می‌کنند ایمان دارند، با وجود این، خود را در زندانِ یأس و تیرگی احساس می‌کنند، باید ایمانِ خود را تجدید کنند. یا ایهَا الّذینَ آمَنوا! آمِنوا! ای کسانی که ایمان آورده‌اید! ایمان بیاورید!

تو که کتاب را به دست گرفته‌ای! به ساحتِ عشق، خنده و زندگی خوش آمدی! همّتِ بی‌پیرایگان بدرقه‌ی راهِ بلندِ تو باد! بخوان! به نامِ پروردگارت که آفرید! بخوان! زیرِ آبشارِ کلمات برو و چشم‌های خود را شست‌وشو بده. چشم‌ها را باید شُست؛ جورِ دیگر باید دید. آیینه‌ی جان را چنان صیقل بده که خداوند سینه‌ات را کلیدِ گنج‌های غیب و حکمت کند. روشن شو و روشنایی شو.

هر صبح، با خود بگو: «فرصتی تازه دارم امروز تا ببخشم بیش‌تر، تا دوست بدارم بیش‌تر، و بدین‌سان، نزدیک‌تر شوم به خدا. ستوده باد خدایی که داده است به من چنین فرصتی را. ستوده باد خدا!»

روانشناسی شکست: تو زندگی را باری بر دوش می‌دانی و مدام منتظرِ حوادث ناگوار هستی. روانشناسی پیروزی: تو زندگی را موهبتی الهی می‌دانی و احساس می‌کنی به ضیافتی باشکوه دعوت شده‌ای.

کسی که می‌داند خدا در اوست، بیرونِ اوست، دوشادوشِ اوست، هرگز هراسی به دل راه نمی‌دهد.

همه‌ی هستی، سرگردانِ خداست. هستی، کعبه است و همه‌چیز و همه کس، چه بدانند چه ندانند، چه بخواهند چه نخواهند، به دورِ خدا طواف می‌کنند. به خدا اعتماد کن.

هر سپیده دم، این‌گونه نجوا کن با خدا: «ای خدای خواستنی مهربان! ای مهربان‌ترین! امروز، مثلِ هر روز، چشمانم به روی روشنِ تو باز می‌شود. می‌سپارم دلِ عاشق‌پیشه‌ام را به دستانِ گرمِ تو؛ سرشار کن آن را از عشق خود. عطا کن به من آزادی و روشنی و اشتیاق را.

در ساحتِ ایمان خلاقانه، می‌بینی که خدا با چشمان تو می‌بیند، با گوش‌های تو می‌شنود، با دستانِ تو می‌بخشد و با پاهای استوار تو گام برمی‌دارد. در ساحتِ ایمان خلاقانه، مشاهده می‌کنی که خداوند تمامی‌آوازهای قشنگش را با حنجره‌ی تو می‌خوانَد. ایمان خلاقانه، بازی زبان نیست، رقصی‌ست میانه‌ی میدانِ زندگی.

تنها ایمان است که نجات می‌بخشد. آن‌هایی که گمان می‌کنند ایمان دارند، با وجود این، خود را در زندانِ یأس و تیرگی احساس می‌کنند، باید ایمانِ خود را تجدید کنند. یا ایهَا الّذینَ آمَنوا! آمِنوا! ای کسانی که ایمان آورده‌اید! ایمان بیاورید! ایمان خلاقانه، تو را تا خدا بالا می‌برد.

اگر چشمه‌های دلت را بکاوی، آبِ زلالِ عشق، روشنی، آرامش و وارستگی، از دلت می‌جوشد و بر سیمایت جاری می‌شود؛ دوست می‌داری و دوست داشتنی می‌شوی.

تو می‌توانی شرایطِ زندگیت را به دلخواه تغییر بدهی؛ البته اگر بخواهی. انّ اللهَ لایغیرُ مابِقومٍ حتّی یغیروا ما بِأنْفُسِهِم خداوند آنگاه زندگی تو را دستخوشِ دگرگونی و تحول می‌کند، که تو بخواهی.

زندگی تو باید درخورِ زیستن باشد. تو همواره و در تمامی شرایط باید احساسِ کامیابی کنی. اگر از خداوند مدد بگیری و اصولِ ساده‌ی زندگی درست را فرا راهِ خویش قرار دهی، زندگی خوب، زیبا و پاک خود را می‌آفرینی.

در زندگی، دشواری هست، غم هست، جدایی هست، مرگ هست. اما نباید مغلوبِ این‌ها شد. موانع و سدها برای آن هستند که تو با گذشتن از آن‌ها گام‌های خود را توانِ بیش‌تری ببخشی. موانع و سدها برای آن نیستند که تو در پشتِ آن‌ها از پا درآیی و متوقف شوی.

* تو همان ماهی کوچولویی هستی که به دنبالِ دریا می‌گردد. درنگ کن و خود را در دریا احساس کن. دریا در توست، دریا در بیرونِ توست. تو در دریا به دنیا آمده‌ای، در دریا زندگی می‌کنی، در دریا می‌خوابی، در دریا بیدار می‌شوی، در دریا می‌میری و در دریا برانگیخته می‌شوی. دریا، لطفِ بی‌کرانه‌ی خداوند است. خود را در دستانِ مهربانِ خداوند احساس کن. * تو پاره‌ای از روحِ خداوند هستی. بنابراین، هرگز شکست نخواهی خورد. زیرا روحِ خداوند شکست‌ناپذیر است

اگر دلی آرام و بی‌دغدغه می‌خواهی، اگر ذهنی آسوده می‌خواهی، اگر شادمانی و کامیابی‌می‌خواهی، روزِ خود را با عشق و خیرخواهی نسبت به همه شروع کن. حرف‌های خشن و تنش‌زا را از گفت‌وگوهای خود حذف کن. چنین حرف‌هایی، روحِ تو را می‌آزارد. چنین حرف‌هایی، حتی کارکردِ درستِ دستگاهِ گوارشِ تو را مختل می‌کند.

روزِ خود را با نگاهی محبت‌آمیز به همه‌چیز و همه‌کس آغاز کن. بی‌تردید، در آن روز، کامیاب و آسوده خواهی بود.

مراقبِ حرف‌های خود نیز باش. حرف‌های ژرف و زیبای تو، تو را ژرف و آرام می‌کند. حرف‌های سطحی و منفی تو، تَنِش می‌زاید و تیرگی و اضطراب می‌آفریند.

از قوه‌ی خیالِ خود کمک بگیر. خیالِ تو معجزه می‌کند. همه‌چیز در خیالِ خلاق آفریده می‌شود. هستی نیز چیزی نیست، مگر همین خیالِ خلاق.

وقتی با خدا سخن می‌گویی، سبک می‌شوی. هر شب، پیش از آنکه به بستر بروی، نگرانی‌هایت را در شَطّ شب بینداز و سفرِ شبانه‌ی خود را آغاز کن. آنچه را گذشته است، بگذار و بگذر. به خواب‌هایت مبر آنچه را گذشته است.