بریده‌هایی از کتاب کتاب دزد

روزی، تا آنجا که بتوانم با مهربانی تمام برابرتان خواهم ایستاد. روحتان در آغوش من خواهد بود و مثل رنگی روی شانه‌ام جای خواهد گرفت. شما را به آرامی به دوردست‌ها خواهم برد.

حتی مرگ هم قلب دارد.

وقتی به زبان تند و تیزتان شهره باشید آن وقت می‌توانید پنهانی کارهای خوب زیادی انجام بدهید.

زندگی، زندگی بود. بهایش گناه و شرمساری.

همیشه کسی آدم را می‌پایید.

اشک‌هایش به سختی از وجودش بیرون کشیده شده بودند.

پسر سوگند خورد: «وقتی مرگ به سراغم بیاید، مشتم رو توی صورتش حس خواهد کرد.»

هانس هابرمان یکی از خوشبخت‌ترین آدم‌های دنیا بود: اجازه یافت که زنده بماند.

گفت‌وگوی گلوله‌ها. مردانی که آرام گرفته بودند.

هنگامی‌که عذاب ترکش نکرد، او خود را تسلیم آن کرد و در آغوشش کشید.

هر شب پس از آنکه از کابوس شبانه‌اش رهایی می‌یافت بلافاصله از این خوشحال می‌شد که بیدار است و می‌تواند بخواند.

از درون خانه جریانی ملایم از هوای سرد بیرون می‌خزید. چیزی مثل نفس خیالی یک جسد.

هر دقیقه و هر ساعت با نگرانی یا بهتر بگویم با سوءظن همراه بود. عمل مجرمانه چنین بلایی سر فرد و به ویژه یک کودک، می‌آورد.

یک دزد خوب نیازمند چیزهای بسیاری است. رازداری. استعداد. چابکی. اما مهم‌تر از تمام اینها یک چیز بود: شانس.

تاریکی، نور. تفاوتشان چه بود؟ کابوس‌ها در هر دو حضور داشتند

او ترجیح می‌داد صدای مشاجرۀ آن دو را بشنود. پچ‌پچ بزرگ‌ترها به ندرت اطمینان‌بخش است.

نمی‌شود مردی را که نه تنها به رنگ‌ها توجه می‌کند بلکه به زبان آنها سخن می‌گوید دوست نداشت.

هر فرصتی مستقیماً به فرصتی دیگر منجر می‌شود، درست همان‌طور که یک خطر به خطری دیگر، یک زندگی به زندگی دیگر و مرگی به مرگ دیگر منجر می‌شود. به عبارت دیگر این تقدیر بود.

نزدیک خیابان هیمل، در یک آن احساس بدبختی در وجودش به اوج خود رسید، شکست از برخوانی کتاب راهنمای قبرکن‌ها، نابودی خانواده‌اش، کابوس‌های شبانه‌اش، تحقیر آن روز، تمام آنها به این منجر شد که لیزل روی جوی آب خم شود و اشک بریزد.

انگار چند روز بعد از شروع فصل تابستان بود که پایانش از راه رسید.