بریده‌هایی از کتاب کتاب دزد

بهتان قول بدهم که دنیا یک کارخانه است. خورشید به حرکتش وا می‌دارد و آدم‌ها اداره‌اش می‌کنند. و من همانم که بودم؛ همانی که آنها را با خود می‌بَرَد.

پاپا یک آکاردئون بود! ولی دم بادی‌اش خالی شده بود. چیزی تو نمی‌رفت و چیزی بیرون نمی‌آمد.

خداحافظی نکرد. قادر نبود. پس از گذراندن چند دقیقۀ دیگر در کنارش، توانست خود را از زمین جدا کند. آنچه که انسان‌ها قادر به انجام آنند، بخصوص وقتی که سیلاب اشک از چهره‌شان روان است و تلوتلوخوران و سرفه‌کنان به جست‌وجو و پیدا کردن می‌پردازند، پاک متحیرم می‌کند.

آسمان داغ به رنگ قرمز درآمده بود و داشت دگرگون می‌شد.

روحش نشست. به پیشوازم آمد. این جور روح‌ها همیشه همین کار را می‌کنند. بهترین‌هایشان هستند. آنهایی هستند که برمی‌خیزند و می‌گویند: «می‌دونم کی هستی و من حاضرم. البته نه این که دلم بخواد برم، ولی باهات می‌یام.» این روح‌ها همیشه سبک‌اند، چون بخش‌های زیادی از آنها پیش از این رفته‌اند. بخش‌های زیادی از آنها به جاهایی دیگر رفته‌اند. این روح با نفس‌های آکاردئون بیرون آمد و با طعم غریب نوشیدنی در تابستان و هنر وفای به عهد، در آغوشم قرار گرفت و آرامید.

و من در این جور چیزها زیاد خوب نیستم، مخصوصا وقتی که دست‌هایم سردند و رختخواب گرم. او را با یک چشم شور و قلبی سنگین و مرگ آلود، به نرمی از خیابان درهم شکسته گذراندم. کمی بیشتر تلاش کردم و درون روحش را دقیقه ای نگریستم. پسرکی دیدم که با رنگ، سیاه شده بود و همان‌طور که از نوار خیالی پایان مسابقه می‌گذشت، نام جسی اوونز را تکرار می‌کرد. او را تا کمر فرو رفته در آب‌های یخی دیدم که کتابی را دنبال می‌کرد. او را دیدم که در تخت دراز کشیده و مجسم می‌کرد که بوسۀ همسایۀ بی نظیرش چه طعمی می‌دهد. آن پسر، با وجود من کاری می‌کند. هربار. این تنها ضربه‌ای است که به من می‌زند. روی قلبم راه می‌رود. مرا به گریه می‌اندازد.

وقتی قالیچۀ زندگی از زیر پاهای خوابیده‌اش یک باره قاپیده شده بود، چه کسی آنجا بود تا تسلایش دهد؟

صدایش چلاق شده بود، ولی کشان‌کشان به زور به او می‌رسید: «نیمۀ راه اشتوتگارت.»

پیش رفت و بسیار آرام گفت: «دنبال من می‌گرده.» صدا پا پس کشید و بالاخره در درونش خاموش شد. می‌بایست در خود می‌کاوید و از دوردست‌ها صدا را در عمق وجودش باز می‌یافت تا بار دیگر حرف زدن بیاموزد و بتواند نام او را صدا کند. مکس.

هرگز حرکت کردن چنین سخت و سنگین نبود. هرگز، در سینۀ هیچ نوجوانی، قلبی چنین محکم و بزرگ وجود نداشت.

به حساب انسانی، هزار سال سیاه هم نمی‌توانست. آلمانی‌ها دیگر داشتند از دل و جان حساب پس می‌دادند. زانوهای کوچولو و جوشدار پیشوا داشت می‌لرزید.

میکائیل هولتزاپفل، نه با درد دست زخمی‌اش و نه با هیچ زخم دیگر، که با گناه زنده بودن از پا درآمد.

با بیچارگی به واژه‌هایی که جانش را نجات داده بودند، چسبیده بود.

بمب‌ها پایین آمدند. به زودی ابرها کباب می‌شدند و هر قطرۀ سرد باران به خاکستر تبدیل می‌شد. دانه‌های داغ برف بر زمین می‌باریدند.

انسان قلبی همچون قلب من ندارد. قلب انسان‌ها یک خط است، در حالی‌که قلب من دایره است، و من توانایی بی‌حد و حصر دارم که درست در زمان مناسب، در جای مناسب حضور پیدا کنم. نتیجه‌اش این می‌شود که همیشه انسان‌ها را در بهترین و بدترین حالتشان می‌بینم. من زشتی‌ها و زیبایی‌هایشان را می‌بینم و مبهوت می‌مانم که چطور موجودی می‌تواند این دو را با هم داشته باشد. با این حال، یک چیز هست که به آن حسودی‌ام می‌شود. انسان‌ها، اگر هیچ چیز دیگری نداشته باشند، این حس خوب را دارند که می‌میرند.

بالای سرم آسمان کسوف شد و برای لحظه‌ای رو به تاریکی رفت. قسم می‌خورم می‌توانستم امضای سیاهی را به شکل صلیب شکسته ببینم. بی‌هیچ نظم و ترتیبی، آن بالا پابه پا می‌کرد.

می‌توانست صدای ضربان دوار قلب نفرین‌شده‌ام را، که مثل جنایتی در سینۀ مرگبارم می‌تپید، بشنود؟ نمی‌دانم. ولی مرا شناخت و چهره در چهره نگاهم کرد و نگاهش را از من برنگرفت.

شعلۀ آتش خاموش شده بود و صبح ساکت و تاریک بود. تنها دود سد راهش می‌شد، ولی آن نیز به زودی از پا درمی‌آمد.

در جای جای خیابان‌های شهر، آدم‌ها حضور داشتند، ولی حتی اگر شهر خالی هم بود، باز غریبه نمی‌توانست بیش از این احساس تنهایی کند.

به دلیلی، مردهای در حال مرگ، همیشه سؤالی را می‌پرسند که خودشان جوابش را می‌دانند. شاید به این خاطر است که می‌خواهند حق به جانب بمیرند. ناگهان همۀ صداها به نظر یکسان آمدند.