بریده‌هایی از کتاب کتاب دزد

ابتدا رنگ‌ها سپس آدم‌ها. معمولاً وقایع را اینگونه می‌بینم یا بهتر بگویم سعی می‌کنم اینگونه ببینم. اینجا یک حقیقت کوچک وجود دارد خواهید مُرد.

این روح با نفس‌های آکاردئون بیرون آمد و با طعم غریب نوشیدنی در تابستان و هنر وفای به عهد، در آغوشم قرار گرفت و آرامید. میل کشیدن آخرین سیگار قلقلکش می‌داد و نیرویی عظیم و بیکران او را به سمت زیرزمین می‌کشید، به سمت دختری که فرزندش بود و آن پایین کتابی را می‌نوشت که او آرزو داشت روزی بخواندش.

بیزار از واژه‌ها و عاشق واژه‌ها بوده‌ام، و امیدوارم که حقشان را ادا کرده باشم.

گاهی فکر می‌کنم پدرم یک آکاردئون است. وقتی به من نگاه می‌کند و لبخند می‌زند و نفس می‌کشد، صدای نت‌ها را می‌شنوم.

گفت: «واقعاً خودتی؟ از صورت تو بود که بذرها را برداشتم؟»

لیزل بعدها در زیرزمین خواهد نوشت، دو هفته زمان برد. دو هفته تا دنیا عوض شود و چهارده روز تا نابود شود.

یک فکر دلپذیر یکی کتاب دزد بود. دیگری آسمان را می‌دزدید. همه منتظر بودند تا زمین بلرزد. واقعیت هنوز تغییر نکرده بود اما دست‌کم حالا دیگر دخترکی کتاب به دست حواسشان را پرت می‌کرد.

ستاره‌ها از پس پنجره‌ای در خیابان هیمل، چشمانم را به آتش کشیدند.

سیب آدم در گلویش بالا رفت و فرود آمد.

گفت: "Alles ist Scheisse"

می‌بینید؟ حتی مرگ هم قلب دارد.

خدا هرگز حرفی نمی‌زند. فکر می‌کنی تنها کسی هستی که او هیچ وقت جوابت را نمی‌دهد؟

تنها یک چیز بدتر از پسری است که از شما متنفر است پسری که شما را دوست دارد.

یک بار دیگر به من ثابت کرد که هر فرصتی مستقیماً به فرصتی دیگر منجر می‌شود، درست همان‌طور که یک خطر به خطری دیگر، یک زندگی به زندگی دیگر و مرگی به مرگ دیگر منجر می‌شود. به عبارت دیگر این تقدیر بود.

وقتی لیزل تلاش می‌کرد راهش را از میان جمعیت باز کند، صدای ترق و تروقی او را به این فکر واداشت که آتش شعله‌ور شده است. اما این طور نبود. صدای متعلق به جمعیت متحرکی بود که در پی هم می‌رفتند و یکدیگر را هل می‌دادند. آنها بدون من شروع کرده‌اند! هر چند چیزی در درونش می‌گفت این یک جنایت است، با آنکه، سه کتابش با ارزش‌ترین دارایی‌اش بود، اما در هر حال مجبور بود این آتش را تماشا کند. او نمی‌توانست کمکی به این ماجرا بکند. گمان می‌کنم آدم‌ها دوست دارند تماشاگر اندکی نابودی باشند و این کار را از تخریب قلعه‌های ماسه‌ای وخانه‌های مقوایی آغاز می‌کنند. مهارت بزرگ آنها در تشدید این قبیل امور ناخوشایند است.

مطمئناً، در جنگ جهانی اول او خود را اینگونه تصور می‌کرد. او نجات خودش را ناشی از بزدلی می‌دانست. اما قبول ترس، بزدلی است؟ خوشحالی از زنده ماندن، بزدلی است؟ افکارش روی میزی که به آن چشم دوخته بود، خطوطی مورب ترسیم می‌کردند. لیزل پرسید: «پاپا؟» اما او به لیزل نگاه نکرد «دربارۀ چی حرف می‌زدید؟ منظورش چی بود از این ...» پاپا جواب داد: «هیچی.» او آرام و ملایم رو به میز حرف می‌زد: «چیزی نبود. حرفش رو فراموش کن لیزل.» حدود یک دقیقه‌ای طول کشید تا حرفش را از سر گرفت: «نباید آماده بشی؟» این بار به دختر نگاه کرد: «مگه قرار نیست به آتش بازی بری؟»

در جای جای خیابان‌های شهر، آدم‌ها حضور داشتند، ولی حتی اگر شهر خالی هم بود، باز غریبه نمی‌توانست بیش از این احساس تنهایی کند.

وقتی کسی بمیرد که زمانی در کنارتان زندگی کرده و نفس کشیده، زمین زیر پایتان می‌لرزد.

پانصد روح. آنها را مثل چمدانی با انگشت‌هایم گرفتم و بردم. یا اینکه روی شانه‌ام انداختمشان. فقط بچه‌ها را در آغوشم گرفتم.

و بعضی سال‌ها، ارواح و اجساد با هم جمع نمی‌شوند، بلکه در هم ضرب می‌شوند.